Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

brzdąc do wody daje nura
stoi zakład czy wypłynie
jak wypłynie - czy przeżyje
głównym nurtem gówno płynie

rosę pije wieś na kacu
rosi zagon baba bita
siorbie winko głupi Jacuś
z tym kacapem trza być kwita

córka lezie mu po głowie
puka w czółko żonka-cud
przy śmiejącym się Jacusiu
intelektem błyszczy but

nic to - tyś europejczyk
bzyczą ci już euromuchy
rzeczywistość chociaż skrzeczy
jesteś ślepy niemy głuchy

czyli hurrra - pro i opty
rzeźne ciele - niech tam kurna
czeka wszystkich nas wiek złoty
złoty hak i złota trumna

Opublikowano

Płynnie napisane, ale -
nie rozumiem przeciwko komu lub czemu (bo, że przeciwko sobie we fragmentach, co widać ewidentnie, to nawet by się chwaliło, wszak największą zawsze zaletą jest skromnośc samooceny ;). Jakby dwa wątki się "spoiły": społeczny i osobisty. I stąd jest ten ambaras czytającego.
pzdr. b

Opublikowano

adam sosna.; można! :)
ale obawiam się, że to my będziemy "uszczknięci", do kości; J.S

Bogdan Zdanowicz.;
właśnie pobito rekord Guinessa w liczbie jednocześnie śpiewających hymn europejski; zadałem sobie pytanie - czy wszyscy mają do tego prawo...demokracja twierdzi - że tak, ja temu przeczę, bo jednak pewne warunki muszą byc spełnione, by czuć sie pełnoprawnym obywatelem, mężem, mężczyzną...:) J.S

HAYQ.;
dzięki, pajacowanie czasami przynosi profity; :) J.S

M. Krzywak.;
to pozdrów ten "kawał" i ode mnie, stęsknilem się... :) J.S

zak stansława.;
no przecież o to chodzi, by śmiać się z innymi zanim będą się śmiać z nas...dzięki! :)) J.S

Opublikowano

No no..od razu widzę Pana Kargula jak siedzi w słomie pachnącej drewnem i przegląda się w bucie wyczyszczonym na picuś glancuś:) Pozdrawiam pana. Ja się kiedyś też tak nauczę:)Tutaj wkoło jest wesoło(Lejdi Pank:)

Opublikowano

Jacku, nie rozumiem Twojej odpowiedzi. Jest z innej planety. Czy Ty aby na pewno odpowiadasz na mój komentarz?
;)
b

Dnia: Wczoraj 19:00:36, napisał(a): Bogdan Zdanowicz
zrzędy ze starej grzędy

Komentarzy: 835

wiesz, że ja też nie rozumiem?!!! zrobiłem jakieś koło myślowe i zapisałem jako konsekwencję - a wyszło niekonsekwentnie, a nawet schozofrenicznie...chyba myślałem o wielu sprawach na raz...i takie są efekty rozkojarzenia;
w każdym razie chodziło o uczestnictwo w Unii Europejskiej, i nie tylko jako obywatela tej Unii; a jak wiesz małżeństwo to też unia ciał i dusz, choc juz niekoniecznie umysłów...jak w Unii E...jakoś tak...czyli na wspak! :) J.S

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Inko anielsko-boska, w całości - podoba Ci się bita baba?! to pachnie masochizmem...a Jacuś ma defekty na rozumie, jak każdy, jak każdy - tylko nie każdy o tym wie a ja wiem; :)) J.S
Opublikowano

PannoBeato.;
niestety, kiepski byłby ze mnie Kargul, bo mam więcej skrupułów...a i buty zaniedbuję i nie mam lakierek...ten "Jacuś" to taka średnia krajowa, pewnie pochodzenia wiejskiego, więc egocentryczna i zaabsorbowana bardziej własną michą aniżeli sprawami społecznymi czy międzynarodowymi; i owszem - wesoło, że nie wiadomo - śmiać się czy wyć... :))) J.S

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Oni. Nie było nikogo więcej. Tylko oni — jakby wszechświat skurczył się do ich ciał, do języków rozpalonych do białości, na których topi się stal. On — eksplozja w kościach, żyły jak lonty dynamitu, śmiech, co kruszy skały, rozsypując wieczność w pył rozkoszy. Melodia starej kołysanki zdycha w nim w ułamku sekundy. Ona — pożoga bez kresu, ziemia spopielona tak głęboko, że każdy krok to rana w skorupie świata, pamięć piekieł wyryta w skórze. I na ułamek sekundy, między jednym oddechem a drugim, przemknął cień dawnego uśmiechu, zapomnianego dotyku, kruchej obietnicy z przeszłości. Zgasł, zanim zdążył zaboleć, rozsypany w żarze. Oni — bestie w przeżywaniu siebie, studenci chaosu, co w jednym spojrzeniu rozpalają gwiazdozbiory. Usta — napalm, gotowy spalić niebo. Języki — iskry w kuźni bogów, wykuwające pieśń końca i początku. W żyłach pulsuje sól pradawnych mórz, czarna i lepka, pamiętająca krzyk stworzenia. A nad nimi, gdzieś wysoko, gwiazdy migotały spokojnie, obojętne na szept letniej nocy. Powietrze niosło zapach skoszonej trawy i odległej burzy. Świerszcze grały swoją dawną melodię, jakby świat miał trwać wiecznie w tym milczącym rytuale. Głód miłości? Tak, to głód pierwotny. Stare auto ryczy jak wilk, który pożera własne serce. Ośmiocylindrowy silnik — hymn porzuconych marzeń, pędzi na oślep, bez świateł, z hamulcami stopionymi w żarze. Litość? Wyrzucona w otchłań. Paznokcie ryją skórę jak sztylety, krew splata się z potem — rytuał bez świętości, bez przebaczenia. Każda rana tka gobelin zapomnianego piękna. Ciała wbijają się w siebie, jak ostrza w miękką glinę bytu. Każdy dotyk — trzęsienie ziemi w czasie. Na ustach smak krwi, słony, metaliczny — pieczęć paktu z wiecznym ogniem. Tu nie ma wakacyjnych uśmiechów. Są bestie, zerwane z łańcuchów genesis. Nikt nie czeka na odkupienie. Biorą wszystko — sami. Ogień nie grzeje — rozdziera, topi rozum, wstyd, imiona, godność, istnienie. Muzyka oddechów, ślina, zęby — taniec bez melodii, ciała splecione w spiralę chaosu. Język zapomina słów, dłoń znajduje krawędź ciała i przekracza ją w uniesieniu. Paznokcie na karku — inskrypcja życia na granicy jawy. Nie kochali się zwyczajnie. Szarpali się jak rekiny w gorączce krwi, jakby wszechświat miał się rozpaść w ich biodrach, teraz, już,. natychmiast. Noc ich pożerała. Oni — dawali się pożreć. Serce wali jak młot w kuźni chaosu, ciało zna jedno prawo: więcej. Więcej tarcia, więcej krwi, jęków, westchnień, szeptów bez imienia. Asfalt drży jak skóra, jęczy pod nagimi ciałami, lepki od potu, pachnący benzyną i grzechem. Gwiazdy? Spłonęły w ich spojrzeniach. Niebo — zasłona dymna nad rzezią namiętności, gdzie miłość rodzi miłość, a ból kwitnie w ekstazie. Miłość? Tak i nie. Ślad, co nie krwawi, lecz pali. Ciało pamięta ciało w dreszczu oczu i mięśni. Chcieli wszystkiego: przyjemności, bólu, wieczności. Ognia, co nie zostawia popiołu, tylko blizny. Kochali się jak złodzieje nieba — gwałtownie, bez obietnic. Na końcu — tylko oni, rozpaleni, rozdarci, pachnący grzechem i świętością. Źrenice — czarne dziury, pożerające światło. Serca — bębny w dżungli chaosu. Tlen — narkotyk, dotyk — błyskawica pod skórą, usta — ślina zmieszana z popiołem gwiazd, i ich własnym ciałem. W zimnym świetle usłyszeli krzyk — gwiazdy spadały w otchłań. Cisza. Brutalna, bezlitosna, jak ostrze gilotyny. Ciała stęknęły pod ciężarem pustki. Czas rozdarł się na strzępy. To lato nie znało przebaczenia. Zostawiło żar, popiół, co nie gaśnie, wolność dusz w płomieniach nocy. Wspomnienie — nóż w serce, gorzkie jak krew wilka, który biegł przez ogień, nie oglądając się wstecz. Świat przestał istnieć. Został puls płomienia, trawiący wszystko, bez powrotu. Nie mieli nic. Ale nawet nic nie pozwoliło im odejść. Więźniowie namiętności — płomienia bez końca, który pochłonął ich ciała i dusze w jeden, bezlitosny żar. Żar serc.      
    • @Waldemar_Talar_Talar anafora bardzo bardzo dobra
    • @Naram-sin  zmieniłam. Po powtórnym czytaniu- druga strofa coś mi nie tak, czasem nie widzi się po sobie. Dziękuję
    • @Maciek.J Nasza Polska jest piękna= cała. dzięki @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Naram-sin  dziękuję.   @Alicja_Wysocka dziękuję @Jacek_Suchowicz piękny Twój wiersz @Roma, @Rafael Marius, @Andrzej P. Zajączkowski dziękuję bardzo
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...