gwoździe chrystusa

[marti@wiersze]

rośnie nam młody las.
fala zielona zatapia
wypalone morze barw. sterczą
przytarte kości jak zgliszcza tratw
w ciszy krzemu, miedzi i stali,
w sino bladym blasku szkła.
nigdy nie ustaje
ogień i deszcz. są tylko nasze.
dni płaskodenne
podniebne statki z burtami w rdzy,
i płody beznasienne.

w porannej ciszy,
ta sama fala, miękki powój dotyku,
tuż przed podróżą –
i jej nieuchronność z rzeczy dobrych i złych –
jak winobluszcz jesienią dojrzewa
w wyszukanej, nietrwałej obfitości
ostatnich lat.
jak zapach blisko
kusząc wgłębienie dłoni, porywa.

czekam na powrót chrystusa.
cóż powiem mu.
moje rozbite ciało wyda mnie.