Słowa

[Wilkołak]

Gałąź,
nie tknięta nawet przy największym wietrze.
Księżyc,
jasny jako słońce oświetlał mi życie.
I Niebo...
Pęknięte na pół...

Świat,
Zamglony myślą i słowem.
Wiatr,
nieporuszony biedą i głodem.
I woda...
Szumiąca z cicha w mej głowie.

Trawa,
Co ugina się pod mymi stopami.
Ziemia,
przesiąknięta krwią, i łzami.
I Kamień,
Wbity gdzieś w drogę życia.

Usta,
które goryczy smak poznały,
Oczy,
żądne piękna, radości i chwały.
I Skóra,
Naciągnięta na kości i krew.

Słowa,
co umysł drażnią.
Myśli,
Co serce me ranią.
I wzrok,
Co duszę mą wyrwał.

Sen,
niepokój jedynie niesie.
ławka,
spokój w mej głowie zasieje.
I Gwiazdy...
Na niebie pękniętym na pół

[Katarzyna Bielińska]

W obrazowy sposób przedstawiłeś wszystko to, co głęboko zakotwiczone jest w wielu z nas, trudna droga życiowa, wszystko to, co trapi wielu z nas, smutek, ból, strach, pragnienie szczęścia i radości.
Podoba mi się fragment:

Księżyc,
jasny jako słońce oświetlał mi życie

Wydawałoby się, że skoro oświecał życie równie mocno, jak potrafi rozjaśnić je słońce, to życie podmiotu lirycznego powinno być raczej radosne...Nie należy jednak zaaominać, że księżyc świeci przecież nocą i nigdy nas nie ogrzeje....Choćby świecił najjaśniej, nie sprawi, że będziemy szczęśliwi....

Piękny wiersz...

[Wilkołak]

Cieszę się że Ci się podoba... i dziękuje za ciekawy komentarz... w sumie to ten wiersz powstał w dziwnych okolicznościach i stanowił coś w rodzaju kartki z pamiętnika...

mi też podoba się ten fragment z księżycem...

Dziękuje... i pozdrawiam
Wilkołak