Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

sny robotów

Patryk_Nikodem

Przez Patryk_Nikodem
w Wiersze gotowe

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Patryk_Nikodem

Patryk_Nikodem

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

jestem szkieletem z kości rzuconych
przez boga
jestem pierwiastkiem wszechświata
i zimną cegłą tego domu

jestem doskonałym synem eteru
z elektronicznym antychrystem
w kieszeni
z bombą zegarową w łańcuchach
zamykających trumny

śpię o oddech dalej w rewolucji
własnych włosów
jestem automatem budzącym się
z szóstą rano na rzęsach

i urojeniami rozmawiam
sam ze sobą

tak jak ty

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy

  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Maciej_Jackiewicz
      Memento

      Przez Maciej_Jackiewicz · Opublikowano

      Kłamstw codziennie na świecie przybywa już stare prawdy mitami się często nazywa w sieci prawdziwe wielkie wysypisko tutaj miesza się dosłownie wszystko   Przerabia się zdjęcia, zataja fakty nagą prawdę podmienia na akty fałsze wałkują pseudo dziennikarze królują triki, imitacje i fotomontaże…   Internauci łykają to niczym kremówkę świeżą przekazując dalej i dalej bzdury, w które wierzą i tak głupoty krążą wokół nas jak natrętne mole a w ukryciu pękają ze śmiechu bezduszni trolle   Tyle wiadomości a tak dużo ,,do bani’’ stąd nie pozwólmy się oszukać kochani piszę wam dzisiaj wcale nie w sekrecie: wiedzy nie odnajdziesz tylko w internecie   Każdy kolejny dzień przynosi coś nowego modlisz się albo wzdychasz aby nic złego nic tobie i najbliższym się nie stało a tam miasto kolejną noc nie spało   O życie toczy się ciągle krwawa gra a wojna na słowa przecież też  trwa   Masz przecież życie raz dane  nie warto z każdym bić pianę prawda to powinien być twój plus: byś nie sprzedał życia za marny   …fake news
    • andrew
      Świat to cud

      Przez andrew · Opublikowano

      Wierzyć to znaczy ufać,kiedy     cudów na życzenie nie ma     ks.Jan Twardowski    czy jest miejsce czas  gdzie nie ma cudów  już ja  czyż to nie wielki cud    jestem żyję    to nie starcza  oczekuję ich na życzenie  nie dostrzegając wokół    chciałbym aby Stwórca  naprawiał wszystko  co popsuję  to byłyby cuda    Jezu ufam Tobie  podziwiając pełną  cudów codzienność    5.2024 andrew
    • Kiko4
      Nim słońce rozjaśnia mrok

      Przez Kiko4 · Opublikowano

      @Kordi Mi się podoba :)
    • Kiko4
      • Kształtując charakter •

      Przez Kiko4 · Opublikowano

      Niby taka chłodna , lecz promienieje. (Noc) Niby taki zwykły, a skrywa wiele . (Dzień) Sporo nauczyła , jeden raz wystarczył. (Zdrada) Nie powinnaś dawać jej kolejnej szansy. Łamie wszystkich wokół, powala na glebę. Będziesz głupio pytał ,czemu wybrała ciebie ? (Porażka) Czas nie stanie dęba, rany się zabliźnią. Nie pozwól jej, aby odebrała Ci wszystko.
    • Arsis
      Złuda

      Przez Arsis · Opublikowano

      A więc dobrze, chodźmy. Idziemy. Idźmy tędy. Jak wtedy. Pamiętasz? Powiedz… Ale czy pamiętasz jeszcze? Zatem idźmy, idąc raz jeszcze. Chodźmy prosto, podążając drogą wniebowstąpienia. Tego właśnie wniebowstąpienia, kiedy się idzie prosto w słońce.   Idźmy prosto tą drogą pustego miasta. Tą ulicą pachnącą nagrzanym asfaltem. Tym chodnikiem. Tym trotuarem…   Kochanie, dotknij ściany. Tej chropowatości pełnej drobnych ziarenek kwarcu.   Tych pęknięć na elewacji starej kamienicy… Poczuj… Poczuj jeszcze, mimo zagubienia w labiryncie czasu.   To tutaj. To było tutaj. Albo, gdzieś dalej. Gdzieś tam, koło tego rozłożystego dębu, kasztanu.   Słońce wschodzi. Zachodzi. Wiruje wokół ostrej szpicy ratusza, jarząc się na blaszanych rynnach. Na szybach zamkniętych okien…   Gdzieś tutaj. Tak, to było gdzieś tutaj. Albo, gdzieś tam — dalej. Tylko w trochę innej korekturze zdarzeń. W trochę innej godzinie tamtego dusznego lata.   Tak jakoś szliśmy, jak się idzie we śnie. Jak można iść jedynie we śnie. Tak jak się idzie teraz, kiedy idziemy wciąż w tym wiecznym niedochodzeniu.   Chodź.   Wyjdźmy tymi drzwiami na końcu. Tą bramą z kutego żelaza. Albo poczekajmy chwilę w osłonecznionym pustką pokoju.   Spójrz jak wspina się smuga światła. Jak idzie wolno po ścianie. Dotyka drugiej… Jak pełznie po drewnianej podłodze…   Olśniewa stojące na środku drewniane krzesło…   Przepływające cząsteczki kurzu.   Na ścianach jaśniejące kształty po czymś, co tu kiedyś było.  A teraz omiata tchnieniem bladej ciszy.   Od okna idzie blask jaskrawy. Od szyby poruszanej niczyja ręką.   Od szyby, w której mży niewyraźny profil   Kto tam stoi? Nikt. To tylko nagły błysk pamięci.   Przekrzywione, trzeszczące szafy z zamkniętą na klucz przeszłością, albo na  twoje imię.   W środku pogięte fotografie,   kilka poplamionych kartek... Niewiele tego.   Jakieś resztki Okruchy nie wiadomo czego. Poskręcane. Splątane kołtunem. Zeschnięte złogi zapomnienia   Wydaje mi się, że stoisz skulona w kącie z twarzą ukrytą w woalce.   Podchodzę.   Biorę za rękę. Taką zimną, wręcz lodowatą.   I nie wiem czy to są palce. Czy to są w ogóle czyjeś palce.   Unoszę woalkę, by spojrzeć raz jeszcze tobie w oczy.   Za woalką pajęczyny falują na ścianie…   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-05-24)    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...