Sen Mówienia

[mała pisarka]

Chciałabym kiedyś unieść marzenia
wysoko do nieba,
W jedno magiczne miejsce
gdzie do szczęścia już
zupełnie nic nie potrzeba.

Tam, gdzie się kończy wirus zmartwień,
epidemia depresji,
W takie jedno miejsce
gdzie wszyscy jesteśmy równi,
Najlepsi.

Dostać bilet, przepustkę,
wizę do wiecznej radości,
Tak żeby już więcej nie płakać
kiedy się szuka a nie
Znajduje miłości.

Błękit nieba, szum wiatru, zapach
wolności we włosach,
Tafla wody spokojnej,
gwiazdy aniołów na niebiosach.
Wszystko takie piękne, jakby malowane.
Doskonałe, lekkie,
złotymi nićmi wyszywane.

Ale zaraz, czy ja o niebie mówię,
czy o jakimś innym świecie?
Teraz się obudziłam,
sen zniknął, minął.
O czym mówiłam
nigdy się nie dowiecie.

[Katarzyna Bielińska]

Nie taka znowu mała pisarka z Ciebie:) Bardzo udany wiersz. Każdy z nas ma marzenia, które nie zawsze ulegają realizacji....Poszukujemy schronienia od zmartwień, zła. Poszukujemy sprawiedliwości wokół, odrobiny radości, świata, gdzie wszystko byłoby lepsze, a życie łatwiejsze... Niestety szybko budzimy się ze snu, w którym brak trosk i smutku....

Podziel wiersz na strofy i na nieco więcej wersów, gdyż te są zbyt długie. Pozdrawiam:)

[katttka]

jak dla mnie to o niebie...o pięknym niebie. Pozdrawiam:)

[mała pisarka]

Jest mi bardzo miło czytając te komentarze, uwagi wezmę sobię do serca, ale muszę się przyznac, że byłam strasznie zestresowana dodając poraz pierwszy wiersz. Dziękuje:)