Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie płakałem na pogrzebie swojej siostry
tylko później
nad sobą

ukryłem pieniążek
na zapamiętanie w biblii kwiaty
wysuszone na deszczową godzinę

w milczeniu
wybieram siebie i garnitur pod kolor

-
nie potrafię
pamiętać

tylko kamień
odróżniam od lodu

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dopiero po zamieszczeniu zauważyłem zbędne powtórzenie tego "później", więc kasuję w drugiej strofie, gdzie funkcja czysto estetyczna.
Z wersyfikacją nie kombinuję póki co.
fajnie, że ciekawe

Serdeczności

Grzegorz
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pisząc tekst wiedziałem doskonale, co chcę napisać (co nieczęsto się u mnie zdarza;), i może dlatego wyszło tak dosadnie.
Cieszę się, że przynajmniej w jakimś stopniu trafia.

Serdecznie

Fei
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



zdecydowanie, tu coś bym zmieniła.
ale to ja.

coś drga, w tym wierszyku, choć jeszcze nie to, co by mnie usatysfakcjonowało ;)

pozdrawiam, słonecznie.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



zdecydowanie, tu coś bym zmieniła.
ale to ja.

coś drga, w tym wierszyku, choć jeszcze nie to, co by mnie usatysfakcjonowało ;)

pozdrawiam, słonecznie.

osobiście obawiałem się, żeby ww. fragment nie zabrzmiał nazbyt pretensjonalnie, ale po głębszym namyśle doszedłem do wniosku, że sensu w nim zawartego nie mógłbym sprzedać inaczej/ lepiej. dlatego zostawiam, jak jest.

dziękuję za odwiedziny

Fei
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



mam nadzieję, że przynajmniej w tekście widoczne pewne różnice w tej kwestii/stanie ;). dzięki wielkie za wizytę, miło gościć

Pozdrawiam

Fei
Opublikowano

Po "wiośnie dla zaawansowanych" liczyłem chyba na więcej.

wybieram siebie i garnitur pod kolor

*
w milczeniu

nie potrafię
pamiętać

tylko kamień
odróżniam od lodu


Może tak (?) bo na początek jakoś nie mam pomysłu.
Tak czy inaczej jeszcze bym pozmieniał. Uważam,że "w milczeniu" można jakoś przestawić- stworzyć przerzutnię,ale nie bardzo wiem jak.
Wyszło ciekawie,ale w moim mniemaniu brak utworowi warszatu.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dzięki za odwiedziny i uwagi, co do zmian, ciężko mi jeszcze spojrzeć na tekst z dystansu, więc nie kombinuję.
Co do milczenia, przerzutnia już jest, a z nią sens, nie widzę więc powodu, żeby majstrować przy tym wersie.

mam nadzieję, że następnym razem bardziej przypadnie do gustu,
esencjonalnie i warsztatowo

Serdecznie

Fei
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Chyba jesteś jedną z nielicznych, którym tekst przypadł w pełni do gustu, to też miło mi,
zwłaszcza, że goszczę Cię u siebie pierwszy raz.

Serdecznie

Fei
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



mam nadzieję, że przynajmniej w tekście widoczne pewne różnice w tej kwestii/stanie ;). dzięki wielkie za wizytę, miło gościć

Pozdrawiam

Fei

czy ten wiersz to naprawdę?
MN

nie, nie mam/ nie miałem nigdy siostry, jeśli o to chodzi.
ale ten lód, mimo wszystko, bliski

pozdr./Fei

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kwiatuszek Szczerze mówiąc jeszcze nie wiem . To pierwsze próby. Gitary też muszę odkurzyć. Ale taki jest plan. Co jakiś czas rozciągam palce, zaczynam nucić i śpiewać.    Kocham te swojej gitary i muzykę którą z nich wydobywamy. :)
    • Chodź. Wejdźmy tam. W las głęboki, w polany dzikich listowi o korzennym aromacie wieczornych westchnień. Wiesz, słońce jaśnieje w twoich włosach koroną, kiedy je rozczesujesz dłonią, jakby w zadumie.   Idziemy serpentyną wijącą się, zagubioną w przestrzeni gorącego lata, wśród stłoczonych lękliwie czerwonych samosiewów, wiotkich winorośli… W krzaku jaśminu, co lśni kroplami rosy, jawi się pajęczyna drżąca. I w tym drżeniu, w tej przedwieczornej zorzy, my.   Chodź. Weź mnie za rękę. Chcesz, wiem, choć kroczysz w panteonie niedomówień i jakichś takich, jakby pobocznych spojrzeń, które w tobie kiełkują z nasion niepewności.   Idziemy w cichym kołysaniu wierzb, w powiewach wiatru kładących się na pniach, na przydrożnym płocie drewnianym, na sztachetach, między którymi słońce przepuszcza w migotach swoje cienkie nitki jaskrawego blasku, na kładce przerzuconej nad perlistym nurtem strumienia, wśród feerii mżących kryształów.   Na naszych ustach i dłoniach, na skroniach…   Chodź. Wejdźmy w te szepty rozochoconych brzóz. W ramiona kasztanów ze skrzydlatych cieni. Niech nas oplotą, abyśmy mogli wzbić się na nich ku słońcu lekko. Z cichym krzykiem zamarłym na ustach.   Idziesz z tyłu ścieżką, bądź kilka kroków przede mną.   Dokądś wciąż wchodzisz. Skądś wychodzisz. Z jakichś zakamarków pełnych anemonów, z leśnych ostępów i w kwiecistym pióropuszu na głowie. Bogini natchniona śródpolnym wiatrem łagodnym. Uśmiechnięta.   Chodź. Idziesz. Znowu idziemy. Ty, przede mną. To znowu odrobinę za mną. Obok. Przechodzisz. Przemykasz lekko. Zatrzymujesz się, rozmyślając nad czymś.   To znowu zrywasz się truchtem, wybiegając o parę kroków wprzód.   Idę za tobą w ślad.   Kiedy wyprzedzam cię, oglądam się za siebie. Podaję ci rękę.   Nikniesz w cieniu na chwil parę, jakby celowo, naumyślnie. Na moment albo może i na całą wieczność. Nie wiem tego na pewno, ponieważ olśniewa mnie przebłysk spadający z nieba, co się wywija z korony wielkiego dębu.   Wiesz, to wszystko jest takie ciche i ciepłe. miękkie od poduszek z mchu i paproci.   Szepczę, układam słowa, kiedy ty, wyłaniasz się bezszelestnie z cienia (nagle!) i cała w pozłocie.   Od migotów blasku. Od drżeń.   Tuż za mną. Jesteś. I jesteś tak blisko przede mną, jedynie na grubość kartki papieru tego wiersza, który właśnie piszę (dla ciebie) albo źdźbła trawy, którym muskasz niewinnie moje spragnione usta.   Wychodzisz wprost na mnie, przybliżasz się, jakby w przeczuciu nieuniknionego zderzenia Wyjdź jeszcze bardziej. Proszę. A proszę cię tak, że już bardziej się nie da. Wiesz o tym. Więc wyjdź… Wyjdź za mnie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-07-31)    
    • @Nata_KrukNo, bo jak krótki może być długi ? :) Dziękuję i pozdrawiam:) @Marek.zak1Akceptujesz, zgadzasz się na wszystkie plusy i minusy. Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymAlbo i nie :) Któż to wie :) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • @Alicja_Wysockaten świat jest taki mały Las Palmas jest za rogiem? to ja się oszukałem marzenia mógłbym spełnić w knajpie ? w Gdyni, a nie w Krakowie?   :)) dziękuję i pozdrawiam:)    
    • @Nela Sam wiersz bardzo dobry, niesamowicie trafnie oddaje stan ducha. Dobrze, że piszesz, jest tutaj mnóstwo wrażliwych osób, mamy swoje wzloty i upadki. Jeśli to osobiste odczucia, to warto coś z tym zrobić. Pisanie o tym. to dobry początek. Bardzo pozdrawiam.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...