Pozwól mi o Boże

[Peo niebieska]

I Bóg powiedział:
- żyj!
I dał mi możliwości:
ojca mego i matkę - bogini płodności.
I ja się narodziłam
w miłości wzrastałam
dzieckiem szczęścia wszak byłam
mądrość z życia czerpałam.

I Bóg powiedział:
- pisz!
I dał mi natchnienie:
w strunach deszczu letniego znalazłam spełnienie.
I powstał wers pierwszy
wiatrem otulony
tęczą barw muśnięty
śpiewem ptactw chwalony.

I Bóg powiedział:
- odejdź!
Lecz teraz nie mogę.
Jeszcze do przebycia mam niejedną drogę.

Pozwól mi o Boże poczekać choć chwilę
niech miłością bliskich się trochę posilę
niech dzieci podrosną, rodziny założą,
niech wnuczęta moje się szczęśliwie mnożą.

I Bóg powiedział:
- dobrze!
I szansę mi dał nową
Lecz zaznaczył - "Córko! - bądź zawsze gotową
bo nie znasz dnia ni godziny
kiedy znów cię wspomnę
i wtedy już na zawsze musisz wrócić do mnie."

[Katarzyna Bielińska]

Piękny wiersz! Niesie prawdę, nakazuje zastanowić się nad sensem życia i tym, że w każdej chwili możemy jest stracić. Ukazane tu zostało także pragnienie życia jakie jest w nas, ludziach. Niestety nie zawsze jest nam dane cieszyć się szczęściem z bliskimi tak długo, jak byśmy chcieli....Smutne, ale jakże prawdziwe.Wspaniały pomysł! Jestem pod ogromnym wrażeniem tego wiersza. Pełen szacunek!

[Peo niebieska]

Twoje komentarze krzepią moje serce... Dziękuję i ciepło pozdrawiam, życząc samych serdeczności