dwa dni

[fiona23]

26.03.03
Minęła północ a ja nie mogłam spać czułam jak skrada się depresja chcąc zabrać ciszę i piękno.Przed oczami przelatywały obrazy minionego dnia. Dnia pełnego smutku, niedomówień,pustki emojonalnej,której nie można zabić.I nie mogłam wstać z łóżka leżałam i patrzyłam na elfy tańczące na suficie,na krople deszczu mocno uderzające o szyby i czułam się tak jakby podano mi truciznę.Tą trucizną była samotność, brak przyjaciół, lęk co będzie dalej.
Przyszła depresja zrobiło się zimno,przestałam żyć w rzeczywistości. Przeniosłam się do świata, z którego do teraz nie umiem wyjść.
10.04.07
Nadal jestem w świecie nierealnym. Każdego dnia tworzę sobie nowy piękny świat, lecz teraz zabieram do niego przyjaciół, nie jestem samotna.
Zaczynam na nowo odkrywać piękno, budzić się do życia. Zaczęłam zauważać inne kolory niż czarny i szary.
Depresja czasami puka do drzwi, lecz już jej nie wpuszczam.
Mówię stop: brzydocie, bólowi, pustce i brakowi piękna..
Jestem szczęśliwa...
I patrzę na świat w kolorze wściekło pomarańczowym...

[MARCEPAN 30]

Co Wy z tymi pamiętnikami?

[Katarzyna Brzezińska]

Jestem za pamiętnikami, bo pozwalają się otworzyć :)
Pozdrawiam
Kasia
PS. Dlaczego właśnie wściekłopomarańczowy? ;)

[Jimmy_Jordan]

A ja jestem przeciw, bo chociaż jak wspomniała koleżanka pamiętniczek może pomóc się otworzyć, niczego "młodego pisarza" nie jest w stanie nauczyć, oczywiście pisząc takowy wykrztałcimy jakiś styl i troszkę podbijemy technikę, ale będzie to proces tak powolny, że szkoda cokolwiek mówić... Poza tym według mnie pamiętnik to chodzenie na łatwiznę.
pozdrawiam Jimmy