"Ucieczka z miasta Rzymu"

[Atanazy Bazakbal]

Słabo mi…Niepewnie się czułem już dłuższy czas
Rzym męczył mnie okropnie…puls mój ledwie słychać,
Wyjechałem na wieś. Trzeba przecież oddychać,
Powietrze było tam czyste i piękny stał las.

Magia…Słońce przedarło się przez korony drzew,
Musnęło obojętną twarz…- to uzdrowienie?
Majak ujrzałem…Dziewczę? Światła oślepienie?
Nie wiedząc co czynić udałem samotny krzew.

Strach…Uśmiechnęła się…ach!…mdleję…i cóż za żal!
Gonić za snem? Szept jej słyszę: „Chcę być kochana!”…
Miłość…Lecz ja rośliną przyszedłem na ten bal…

Lęk straszliwy nastał – czyżby znowu przegrana?
Poruszyć się pragnę i zdjąć nieprawdziwy szal,
Wiem…Wiem…Krew nie krąży. Niemożliwa już zmiana.

[Spiro]

sonet miał być? nie wyszło moim zdaniem. westchnień, myślników i kropków jak mrówków rozlazło się po ekranie

do następnego

[gość]

"słabo mi...."
:-)