Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

wspomnienie

fiona23

Przez fiona23
w Proza - opowiadania i nie tylko

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

fiona23

fiona23

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Kolejny dzień, który nie przyniósł nic nowego oprócz łez, smutku, żalu.Pani Róża siedziała przy mnie delikatnie gładziła po włosach, a ja tego nie czułam. Co czułam? Jak moje serce, mózg zamieniają się w lód, jak staję się zimna i nie wrażliwa na piękno i pustka mnie ogarniała.
Czułam jak pani depresja się skrada jak podstępnie zabiera ostatki piękna i jak bardzo chce zniszczyć Panią Różę, moją jedyną przyjaciółkę.

Mijały dni tak podobne do siebie jak łzy na policzku. Dni walki z panią depresją i z tym by moje serce i mózg nie były z lodu.I by Pani Róża była przy mnie trzymała za rękę, gładziła po włosach(bym to wreszcie poczuła).

I nastał dzień piękny, słoneczny pokonałam panią depresję, w moim sercu i umyśle jest wiosna.Czuję, że Pani Róża jest obok. Jestem radosna, myślę pozytywnie. Podarowano mi nowe życie....

Jeszcze czasami w nocy zakrada się lęk, że wróci pani depresja zabierze piękno i na nowo będę zaczynała walkę lecz wiem, że wygram bo nie będę sama. Będzie ze mną Pani Róża....

A jakie będzie jutro trudno powiedzieć gdyż tak do końca nie wiem czy przyjdzie piękno, sen, normalność.
Czy znowu nie odlecę za bardzo w fikcję. i nie zamkną mnie w puchatkowie smutku, w szklanym kloszu braku bezpieczeństwa, w słoiku lęku, w klatce bólu. Wiem na pewno, że jutro będę Kryształową królewną w pięknym malinowym świecie z Panią Różą....

I przyszedł kolejny dzień miał kły i pazury.Zamknął mnie w szklanym kloszu z panią depresją, z panem bólem, samotnością.A także z milczeniem po drugiej stronie lustra.
A noc to był horror w realności łez...

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Dekaos Dondi
      Tylko

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      tak długo tylko czekał lecz było nie warto w końcu mu czasu zabrakło
    • Waldemar_Talar_Talar
      Strzał w dziesiątkę

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      zmęczony zimowym obrazem przymrużam na chwilę wzrok grzejąc się ciepłym widokiem majowych sadów pól oraz łąk lecz ktoś przerwał ten stan mówiąc zamiast się tak gapić lepiej idź dołożyć do pieca marzeniami się nie ogrzejesz a ja zdziwiony tym bardzo zacząłem się głośno śmiać z tego że ktoś tak trafnie oddał w mą stronę strzał
    • T.O
      tiki taka pewnego narodu bo najlepsza jest piłka nożna- powiedział leń...

      Przez T.O · Opublikowano

      na stos rzucone życie drugiego człowieka  za inność zazdrość  i poprawność  pospólstwo dookoła  wędzonki  żąda    miał buty nie do pary dziurawe skarpetki  ale urok amant wdzięczyły się do niego  dziewczyny nie potrzebował amfetaminy    do tego wolno myślal na niewiastach nie przestał  był autentyczny bo potrafiły być krytyczny  prawa fizyki nie były mu obce to sprowadziło go na manowce    miał nawet karierę w światowych mediach  I tego było za wiele zamiast rodziny żył wesele  nie ustatkował się kochał się kochać z wzajemnością    do tego otwarty i empatyczny trochę liryczny  zawsze wrzało gdy pojawiał się w Towarzystwie  utracjusz arogant a mogło być tak sympatycznie    wszak mógł głosować na prawą centrum lub lewą stronę  a on punktował jednych i drugich tych trzecich też tego za wiele naraził się tym tak nielicznym decydentom    co młodzi piękni i tak moralni jak łza czy kryształ idealni  nie mieli dowodu szukali cudu i na nic ich śledztwa  uciekli się do barbarzyństwa jak każda nacja sąsiedzka    I tłum już krzyczy i telewizja zabić zabić lecz tak by czuł  powstała  w mig  ponad-podziałami antyczłowiecza koalicja  bo za żywota za swoje życie on nam zapłaci    być tak nie może by kończyć szkoły i nie umoczyć choć raz  I nie było obrońcy każdy był katem i każdy widzem  wybrali miejsce jego kaźni czarną stolice udręki jego    miedz stawem góra i lasem na polu kawałku ugoru  nic specjalnego lecz dobrze widać z wody i z góry  z pól dookoła akcja będzie kręcona 45 kamer zabrali    stos płonął długo on nawet nic już im nie powiedział  wszyscy zawiedzeni lecz zadowoleni bo nie ma to jak  być zadowolonym nie robiąc nic żyć i grupę chwalić     
    • Wędrowiec.1984
      Niepoetycko, z wnętrza spektrum

      Przez Wędrowiec.1984 · Opublikowano

      Niepoetycko, z wnętrza spektrum   Za dużo… Trzeba jakoś zmysły ponaprawiać; Na szczęście jest fotochrom i czapeczka z daszkiem, Do tego wygłuszacze - świetne są, naprawdę; Troszeczkę tu posiedzę i dokończę zaraz.   Już jestem, rzeczywistość często mnie rozstraja, I muszę tak jak wyżej, chować się, wybaczcie. W zasadzie mógłbym o tym zrobić jakąś fraszkę, I spisać, jak od bodźców ciągle się odganiam.   Lecz jeśli mam być szczery, preferuję sonet, Bo w uporządkowaniu trzymać lubię światy. Kolejno, tytułami są tu ustawione,   Bym umiał, w razie czego, na właściwy trafić. Z półeczki o kosmosie zaraz coś wybiorę, By przenieść wyobraźnię aż do gwiazd i mgławic.   ---
    • Florian Konrad
      Explicite

      Przez Florian Konrad · Opublikowano

      jest tak wiele nawyobrażane, że aż  puchnie w tabelkach i pomiędzy wierszami.   lecz, choć trudno uwierzyć, nieco dzika i  nieprzewidywalna półpłynność nie przenosi się  na treść, ani nie koliduje z liniami skreśleń.  cały czas jest jasno i w miarę logicznie,  wiem gdzie, komu i po co mam dostarczać wrażeń.    zabrzmiało nieco dilersko? a jest wręcz przeciwnie: to niemal babciny i pokryty koronkami, oldschoolasty spokój, świecówkowy rysunek wydarty pazurami  ze szkolnego bloku, łagodność przywodząca na myśl  chatkę z piernika. całkiem słodziutki domek,  a jednak będący miejscem tragicznej śmierci,  upieczenia kogoś żywcem. to nic, że jędzy.   zawiera się w tym jakaś rozpaczliwa i sprzeczna  z całą moją naturą chętka istnienia, wirus, co  przeciwstawia się niszczycielskim siłom czasu. albo, pod przykrywką racjonalności, kolaboruje z nimi,  każąc mi się postarać. i bardziej.   abym wzbierał, obrastał w półtalentki, podmożliwostki. by potem, osiągnąwszy trudną do pojęcia nadpłynność finansową, móc obrzucać monetami mijanych ludzi.  i rozdawać stówy, czasem – kopniaki.   jednak uparcie wolę stać się jedynym członkiem tej,  niegdyś szalenie popularniej kapeli (jak powszechnie wiadomo  – najlepiej wychodziło jej granie dorodnej ciszy),  który nie dożył współczesności.   a ja się wyślizguję, staram się być niczym pomnik uczonego, który, kilkaset lat temu, z nieznanych powodów  zatopiono na bagnach. gdy go niedawno wydobyto okazało się, że przedstawia zupełnie inną osobę. niepoprawnego lewitanta.   cieszy mnie zdziwienie na twarzach zgromadzonych wokoło ludzi, ich konsternacja, rodzące się natychmiast teorie spiskowe ("musieli podmienić!").   karmię się tym, krztuszę z przyjemnością.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...