Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

poszedłem kiedyś do nieba
nie polecam
nic tylko płacz i zgrzytanie zębów
po bogu który zapomniał kim jest

była tam stara kobieta z wąsami
złotym sierpem ścinała kłosy pszenicy
jeden po drugim i następny
w szczerbatym uśmiechu śpiewała
- byłam pierwsza będę ostatnia
a na plecach dźwigała lustro
które nie chciało odbić nikogo

miłość perfekcyjna
lustra do światła

pamięta każde jego załamanie
każdą nanosekundę błysku
nie potrafi zapomnieć
ale szczęście mu nie dane
bo nie może być nim
śmiesznymi jesteśmy czasami lustrami
które myślą że mogą być

trzasnąłem bramą
Piotra w dupę kopnąłem
- na chuj mi takie niebo
które na ziemi znajdę zawsze
gdzie się obrócę

Opublikowano

Nie trafiłeś do tego nieba,
do którego było trzeba,
a kobieta co tam była,
pewnie ci się tylko śniła.

Na pewno ci nie wierzę,
żeś Piotra kopnął w dupę,
gdyż jego postać jest duchowa
i na ziemi została - dupa owa.
Bliżej, prawda była taka,
że to ty od niego - dostałeś kopniaka.

Wybacz moje kpiny,
co powstały z twojej winy.

Pozdeawiam wszakże!

Opublikowano

"miłość perfekcyjna lustra do światła"- tyle. reszta jest kiepska. od infantylnego podejścia do boga, przez komiczną wizję śmierci i nudną przedostatnią strofę aż po sam pretensjonalny i żenujący koniec. zdr. oczywiście to tylko moje zdanie.

Opublikowano

a mnie się ogólnie podoba. tylko: przedostatnia strofka przynudza. z ostatniej zaś wziąłbym dwa pierwsze wersy tylko jeśli już. od biedy trzeci, w sumie ciekawy element zaskoczenia językowego;P. choć nie do wszysttkich to może trafić:]. ale ostatnie dwa wersy - won:].
pozdrawiam

Opublikowano

a ja nie bede taka ostra. sadze ze mozna tu cos znalezc. z pewnoscia koncowka podwaza wszystko co wczesniejsze bo mowi 'co z tego, ze takie mam spostrzezenia? wcale nie jestem taki miekki jak wam sie zdawalo, kiedyscie czytali pierwsze strofy'. niepotrzebnie zwalony caly wiersz do poziomu ignoranta, mimo, ze wiem, o co chodzilo. nie da sie niestety jeszcze na takim poziomie pisania odczarowac czytelnika i powiedziec mu w taki sposob 'koniec bajki'.

calkiem udane 'smiesznymi jestesmy lustrami' w odniesieniu do wczensiejszego kawalka, chociaz sam opis lustra jest dosc slaby, bo trzebaby dluzej sie zastanowic nad sposobem oddawania intencji.

jakis potencjal z pewnoscia tu jest, ale brakuje konsekwentnego podejscia do tekstu. zaczynasz od opowiastki o niebie, lopatologicznej wrecz, potem zaczynasz zakrawajace o liryke wywody , a potem wracasz do absurdalnej lopatologii. no i koniecznie odpusc sobie to szatkowanie tekstu na rytm. bardziej dopieszczaj forme, niz wkladaj to w rytm.

proponuje nie tworzyc historyjek, bo te same refleksje mozna przelozyc na bardziej wspolczesny wiersz- chodzi przeciez o przekladanie emocji na wieloznacznosc slow dzieki ich odpowiedniemu dobraniu- przynajmniej wg mnie.

pozdrawiam.


p.s.
drazni mnie, ze zabieracie sie za krytyke wiersza, zeby tylko opowiedziec jak bardzo nie. zdaje sie ze to jest forum do publikowania dla poczatkujacych, co jasno mowi, ze warto posilic sie na konstruktywna krytyke, a nie wczuwac w role wielkiego znawcy, tymbardziej, ze z tego co widze niewielu ze skorych do objezdzania tekstow jest wielkimi poetami, myle sie?

Opublikowano

Witaj Wiktorze :)

przedmówczyni ma wiele racji. tekst jest niezły, choć
znając Twoje możliwości może być lepszy. trzeba tylko
te gorsze jednym słowem wypieprzyć :P.

spróbuję coś zaproponować

poszedłem kiedyś do nieba
- nie polecam
nic po bogu - zapomniał kim jest

była tam
stara kobieta z wąsami
złotym sierpem ścinała kłosy
na plecach dźwigając lustro
które nie chciało nikogo odbić

miłość perfekcyjna
lustra do światła
pamięta każde załamanie

jesteśmy czasem lustrami śmiesznymi
które myślą że mogą być

trzasnąłem bramą
- na chuj mi takie niebo


tyle ode mnie, nieźle

pozdrawiam Karolina :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @FaLcorN   Bardzo dziękuję!  W takim razie zmieniam front atmosferyczny na radosny i liryczny! Więc ogrzewam każde słowo, by zrobiło się… domowo.  Pozdrawiam. :))) @andrew Bardzo dziękuję! A może odwiedzę gwiazdozbiór Warkocz Bereniki? Jest mi też bliski - zaplotę włosy w warkocz i poczuję się jak w domu. :)))) Pomarzyć można. :)) @Christine Bardzo dziękuję! Ależ pięknie napisałaś i jakże trafnie!  Pozdrawiam serdecznie! 
    • @skarpetawsosie Ponieważ motyw 'danse macabre' przewija się przez historię literatury od średniowiecza, ciężko jest go unieść tak, aby nie popaść w zbyt głębokie koleiny, które już setki innych twórców wyryli w dziejach poezji. Ale jest u Ciebie ciekawe odwrócenie ról, gdzie to peelka sama zaprasza do tańca śmierć, zafascynowana nimbem, jaki jej towarzyszy. Może to w ogóle oznaczać zderzenie wyobrażeń z rzeczywistością, gdy śmierć wydaje się z początku kuszącą perspektywą lecz w ostatecznym rozrachunku peelka odkrywa jej dramatyzm i rozumie, że ostateczne rozwiązania oznaczają przekreślenie jej szans, marzeń, nadziei, możliwości. Poznanie natury śmierci przeraża, w związku z czym utwór brzmi jak ostrzeżenie przed iluzją, że jest w niej jakiś ukryty urok.   Jednocześnie z punktu widzenia poetyckiego, dużo tu jeszcze jest do przepracowania. Skupiłabym się bardziej na rzeczach konkretnych - na tym, co można zobaczyć, dotknąć, poczuć, usłyszeć. Wszelkie westchnienia, uczucia oddania są tu niepotrzebne.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Kaganiec raczej można zrzucić, a spuścić się ze smyczy, z łańcucha, z uwięzi, itd. Ta fraza źle brzmi stylistycznie.     To nie pasuje do pozostałych wersów, gdzie przecież chcesz pokazać pierwotną fascynację, więc trzymaj się tego. Pomijając konsekwencję logiczną (a raczej jej brak) - brzmi to ciężko, tak jakby wiersz na siłę chciał czytelnikowi wcisnąć własną treść.     Tu coś nie gra składniowo. Dla mnie fraza nieprzemyślana i źle zbudowana.     Te dwa wersy psują końcówkę, swoją dosłownością. To kolejne fragmenty, gdzie wiersz odbiera odbiorcy możliwość odczucia swoich własnych emocji w odniesieniu do tego, co czyta, a przecież chodzi o to, aby pojawiła się jakaś empatia.   Bardzo dobrym, mocnym  punktem jest za to:     Warto na tym wersie oprzeć puentę; jest w nim potencjał zarówno dla piszącego, żeby coś powiedzieć nie wprost, jak i dla czytelnika, żeby zastanowić się nad głębszym znaczeniem tych słów.
    • Okruszki szeptów porozsypywane przez wiatr tulę w dłoni wirują jak jesienne liście skroplone smakiem milczącej  tęsknoty   za horyzontem zapętlony taniec mew kołysze wspomnienia  wzburzonymi falami i twoje imię wołane przez dogasające w słońcu echo

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @rockthewriter   Zastanawiający wiersz …pełen kontrastów…   podoba mi się i …nie podoba ;)  tak naprawdę bardzo mi się podoba :) 
    • @bazyl_prost sam też nie znoszę pasów szczekających na wiatr. Ale przecież taka ich natura. Chcą nas chronić.@KOBIETA mnie też.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...