Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano


furia
przetacza się po naszych sercach
i są jak zeschłe liście
łaskocze nerwy dłoni ptasim lękiem
soli krew
irytująco nie na miejscu
drżenie powiek

kiedyś odejdę by skrzepnąć
lecz dziś padają na mnie
z nieba kamienie




[sub]Tekst był edytowany przez magda dnia 21-12-2003 02:30.[/sub]
Opublikowano

hmmm, ta furia jest jak burza, nie znam tylko jej przyczyny...
...ale się domyślam

hmmm, czytam raz kolejny,
tym razem z ostrym podkładem muzycznym i jest _________
(pozytywne słowo sobie wstaw)


                           
                                                 Pozdrawiam

Opublikowano

oyey, nie wiedziałeś, że krew jest słona? chodziło mi o intensyfikację wrażeń pod wpływem emocji. czy ja wiem, czy niesmaczne? zależy od tego czy mdlejesz na widok własnej krwi... wink.gif

ależ motaj sobie Kai, ile wlezie. na tym polega frajda, nie? biggrin.gif

dzięki Assire

Opublikowano

Jolu, może nigdy jej nie czułaś. Nie żałuj. Taki gniew, nawet jeśli słuszny (a może tym bardziej), to forma obrony. Najbardziej ranią nas najbliżsi, czyż nie? Najbardziej rani nas samych atak obronny skierowany przeciw najukochańszym.
Piszemy o bólu. Furia to tylko jedno z jego imion.

Pozdrawiam
m.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • dziś nie będę się  złościł ani płakał patrząc szeroko na ten świat   dziś chcę być jak wolność szczęśliwy nie bać się smutku ani prawd   dziś pragnę kochać zrozumieć wiatr szumiące drzewa echo i kwiat   dziś ponieważ jutro może być gorsze  może mieć trochę trudniejszą twarz
    • między aplauzem świata a szeptem duszy jest miejsce  na ciszę   w tym sanktuarium można spotkać siebie   jeżeli tylko będziesz gotowy   na prawdę  
    • @huzarc   made in huzarc   wiersz widzę jako manifest mentalnej twardości.    podmiot liryczny, doświadczony lub zmeczony kruchoscią własnej egzystencji, postanawia przyjąć postawę kamienia :   obojętność jako pancerz.   brzmi to w wierszu -  poszukiwanie fundamentalnej prawdy o życiu.     twardość jako forma prawdy o istnieniu   symbolizowane przez ostatnie dwa wersy.     fundamentalna prawda tkwi nie w uczuciach ale w chłodnym uporze materii.   wiersz głęboki. do zamyśleń. dobra poezja.        
    • Jeszcze nie narodzony wiersz zaledwie embrion z niewykształconymi metaforami bezrymowy po porostu biały  delikatny i bezbronny z dala od sadystów krytyków jeszcze bezpieczny w łonie zagubionych myśli karmiony tylko dobrym słowem rozpieszczany nieśmiało się rozwija chuchany i dmuchany oczko w głowie tatusia beztrosko dryfuje w umyśle czasem impuls go zarzuci ale nie chce wychodzić tu jest mu dobrze nie poddam go aborcji własne dzieci kocha się najbardziej jednak kiedyś muszę go wypuścić z rodzinnego gniazda chciałbym patrzeć jak dorasta poznaje czytelników do serc ich się przytula zapada w pamięć ale to jeszcze nie jego czas
    • @huzarc  myśl moja pierwsza :  "Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący" ( Hymn o miłości). Druga myśl. Każde istnienie na ziemi, od źdźbła trawy, poprzez kamienie, ma swoją przeszłość i pamięć. I to wszystko jest po coś. Ludzie,  potrafią językiem opisać czuć:  kształt mnogi, bezduszność uczynić wzorem swej kruchej drogi. A kamienie, polne, przydrożne są niemymi świadkami-( tysiącletnimi) historii.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...