Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Pech

egzegeta
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/55429-pech/

Rekomendowane odpowiedzi

egzegeta

egzegeta

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

zjawą wiłaś się
poezją romantyczną
kiścią kwiatów śródpolnych
bardzo kolorowo - prawie szczęście
tylko zapachu nie było

odeszłaś tyłem
zahaczając o zardzewiały drut kolczasty
nie wiem czy szczepionkę przyjęłaś
przeciw infekcji
sumienia

egzegeta

egzegeta

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Moze jakoś tak? ;)
(sorry za 2 wers, ale tak mnie podkusiło spersonifikować) ;D
Nie czuję do końca tego wiersza - więc możliwe, że moje uwagi i zmiany bez sensu.
pzdr. b

Panie Bogdanie
do bycia poezją ona nie dorosła, choć robiła takie wrażenie
więc zostawiam bez zmian

trochę wykorzystałem
zwłaszcza "odeszłaś idąc" -pleonazm fatalny
tak jakby cofać się wstecz :)
no i to sumienie zostawiam w oddzielnym wersie
/nie wiem czy dobrze/ chcąc podkreślić -
że przeciw infekcji cielesnej i
sumienia

Dziekuję i pozdrawiam
Beenie M

Beenie M

Opublikowano
Opublikowano

Egzegeto, czy musi być dwukrotne użycie stwierdzenia, że nie było zapachu. Może bezwonnych da się usunąć, ostatni wers o tym dopowie.
To taka moja mała propozycja pod rozwagę :)))
pozdrawiam serdecznie

egzegeta

egzegeta

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Beenie
oczywiście że masz rację
Niby takie oczywiste, a samemu trudno dojrzeć
zresztą podobnie jak wcześniejsza wersja "odeszła idąc "
Chyba zbyt szybko zamieszczam, nie dopracowując.
Dziękuje Ci Beenie
i pomyślę co wyrzucić, co zmienić:)

Pozdrawiam super słoneczny Wrocek
a Ciebie przede wszystkim :)

PS. Na TVN METEO widziałem słoneczko:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
https://poezja.org/forum/utwor/55429-pech/
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Domysły Monika
      riffy tuż przed świtem

      Przez Domysły Monika · Opublikowano

      @Naram-sin Na ten moment czekałam. Muszę przyznać – pokazałeś mi, że emocje potrafią jednak wziąć górę nad rozsądkiem. Mialam przecież szczerą ochotę wytknąć ci luki w tym wierszu. (nie tylko ty poruszasz się po artystycznym gruncie). Ostatecznie jednak wybrałam pokorę.  Pozwolę sobie jednak na jedną drobną, acz kąśliwą uwagę. Twoje krytyczne uwagi kierowane do innych autorów... tu też by pasowały.  
    • Arsis
      Dotknij

      Przez Arsis · Opublikowano

      Albowiem dotykając…   Wiesz, piszę w świetle idącym od gwiazd. W drżących rozpryskach iskier. W powietrzu piszę słowa spokojne jak niebo, jak noc. W zapachu jaśminów. W woni słodkawej i tkliwej. W przestworze ogromnej melancholii.   W tej otchłannej zmysłowości, co mnie okrywa szalem utkanym na drutach matki będącej w niebie. Jakby to był jej prezydent i błogosławieństwo na pierwszy krok naszej wspólnej drogi.     To od księżyca. To wszystko płynące od niego. Albowiem omiata srebrnymi brwiami pustkę ogrodu, ścieżki niknące w dali. I przemyka chyłkiem, rozsuwając gałęzie cichym szmerem wiatru.   To od księżyca. To od niego miłość się niesie jak echo.   Wszystko zbyt długo dławiłem w gardle, nie mogąc z siebie wykrztusić słowa. I szedłem od drzewa do drzewa. Od krzewu jaśminu do róż nabiegłych krwią, czerwonych jak spragnione usta.   Twoje? Moje? … nasze…   … choć na razie w tej samotni niczyje…   I widzę twoje włosy. Rozfalowane. I czuję na skroniach twoje dłonie…   Na jawie? We śnie?   Nie wiem.   Ale wiem, że tęsknię, kochanie.   Omiatasz mnie w noc każdą tym spojrzeniem, wzrokiem zastygłych oczu. I omiatasz mnie podwójnie, potrójnie snem skrzydlatym jak nigdy dotąd.   I bardziej. I jeszcze..   I kiedy ulatujemy w przestwór, złączeni, mijamy wierzby kulejące, co się podpierają na zgrubiałych sękach.   I topole strzeliste, i dęby, kasztany…   Dużo tego. Tak bardzo wiele…   I pamiętam, że w dłoń moją weszłaś ciepło jak lato.   To było wtedy. A teraz?   Zamykam cię w sobie tak jak zamyka się kwiat drżący w powiewie. I byłaś we mnie.   I jesteś...   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-05-13)    
    • violetta
      "Smutno mi Boże"

      Przez violetta · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka miałby towarzystwo:)
    • Alicja_Wysocka
      "Smutno mi Boże"

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @violetta  Och Violka, Ty to potrafisz rozbroić człowieka :))
    • violetta
      "Smutno mi Boże"

      Przez violetta · Opublikowano

      To prawda kobieta by ci się przydała:)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...