Milczenie

[Robert Fronczak]

Ojcze
Zatrzaśnięty w wózka lśniących poręczach
czekasz, przykuty do zaduchu ekranu, jarzących ścian,
pocerowane wyblakłe wspomnienia i
otulony siwym puchem zamek w drzwiach.
Z bezradnością, kładę dłoń by wejść...
Po słowach, które się mijają
prosisz - gdy odejdę, przypnij mnie do nieba
- Synu

Mój maleńki
Wróciłeś, pachnący życiem, na godzinę kąpieli,
skażony entuzjazmem, zaklęty słońcem.
Już nie mogę Cię chronić, kurczowo uczepiony wanny
zacisnę palce na obrazie pleców, refleksie
barków twych, dojrzałych siłą,.. ukradzionych.
Po słowach, które się mijają
czekam, aż powiesz, głaszcząc nieuważnie
- Tato

Stoję, a Ty cichy, obojętny, gdy leniwe
po granicie smugi pełzną, liżąc kurz butów
rozpaczliwie coraz mi bliższe.
Jak bardzo się boję... bez
- Ciebie

[Tadeusz_Hutkowski]

Ciekawy tekst , moim skromnym zdaniem - bardzo dobry.


Pozdrawiam


Tadeusz

[Weronika Helena]

Zastanawiające...Inne napewno nie banalne.
Ma swój wyraz, i dobrze, mnie się podoba.

Weronika.

[Maria Anonym]

Witam! Ciekawy wiersz,pachnie melancholia!?
M+A

[Robert Fronczak]

Bardzo dziękuję za dotychczasowe komentarze. Zachęcam do dalszych.
Chociaż nie każdy ma ten sam bagaż doświadczeń, to poeta nie może być pozbawiony empatii. Dlatego mimo, iż nie jest radosny, a raczej w klimacie jak napisała Pani M+A proszę o dalsze analizy. Także techniczne. Pozdrawiam.

[Iris_IK]

Wielki ładunek emocjonalny! Potrafiłeś to przelać słowami.
I czuję tu miłość i ból, i troskę.
I nic nie powiem więcej,żeby nie spłoszyć zadumy....

Dzięki
I.