niech klasnę w dłonie i znikną cienie.

[ula]

korytarzami nie chcę już brnąć
gdzie jest nikłe światło
i często siada prąd

stół nakryty serwetą z pajęczyn
zasłony z kurzu
lekkie ornamenty jak to powietrze
a duszące!

zabierz mnie stąd
zabierz gdzie będą świetliki

niech klasnę w dłonie i znikną cienie

[gauloise]

Innymi słowami, piszesz:
- mam dość, trzeba coś zmienić, sama nie daję rady a marzy mi się świat z bajki.
Powiedz tylko, kto jest adresatem, jaki cel ma ten wiersz poza tym, że napisany?
Jest nikły, mdły.
Chcesz zwrócić uwagę na dyskomfort peela. Zareaguj, porusz czytelnika. Może on też coś takiego odczuwał w pewnym momencie, odgrzeb to uczucie, zatrzaśnij nim.
Pierwsza zwrotka jeszcze do przyjęcia, ale te pajęczyny, kurz i duchota… a już najbardziej świetliki męczą, nawet mdlą.
Klaskam w dłonie - piszesz mocny wiersz! Pozdrawiam serdecznie (bez urazy proszę!) gauloise

[ula]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

może jest tak jak mówisz. czy w depresji mozna pisać dobre wiersze?

dzięki, spróbuję w swoim czasie popracować. i pozdrawiam gauloise.