Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

- Sendee !!! - odezwały się ciche głosy z podwórka .
Sendee siedziała , i płakała dalej .
- Sendee !!! - powtórzyły
No więc Sendee uniosła się leciutko w powietrze i zniknęła w ogrodzie . Obok starej wierzby latały wszystkie wróżki z ogrodu . Każda umiała robić co innego . Sendee była zwinna .
- Sendee !!! No , do prawdy , nie masz co robić , tylko musisz wciąż latać do tej dziewczyny ? - krzyknęła na nią pulchna wróżka , która wydawała się być jej mamą .
- Ta dziewczyna ma imię . Jeśli zapomniałaś , mogę ci przypomnieć . Ma na imię Kasia - odparła chłodno Sendee .
To prawda . Od kilku dni , ciągle latała tam i tu z kolorowymi snami dla Kasi . Niebieskie , Zielone i żółte sny ciągle znajdowałyy ujście w pomarańczowym pokoiku . Sendee kochała Kasię ponad życie . Było to jej dziecko , jak czasem określała . A ona była jej wróżką .
Sendee dosyć łatwo się obrażała . Więc teraz , obrażona poleciała z powrotem do " jej dziecka " , nosąc jej czerwono-pomarańczwy sen . Kasia słodko spała . Sendee troskliwie wmasowała jej w czoło sen . Potem usiadła obok niej i zaszlochała . Nikt z osady nie lubił jej i jej dziecka . Nad tym płakała .

Opublikowano

jak zobaczyłę tytuł, to mnie zmroziło... ja rozumiem, ze to tylko literówka, ale za to jaka... i to w tytule: grzech śmiertelny=). widzę, że to pierwszy Twój tekst na tym forum, nie wiem, czy pisałaś już gdzieś indziej. w każdym bądź razie dużo pracy przed Tobą... a to tutaj za krótkie jest, żebym mógł coś więcej powiedzieć... skoro ten fragm... ent=) zajmuje 11 linijek było dać dłuższy. nie spodobało mi się, w zasadzie nic się tu nie dzieje. ale pisz pisz, ja nikogo nie zniechęcam;). tylko może czasem trochę więcej?=)
pozdrawiam

Opublikowano

No, właśnie, długo zwlekałem z komentarzem, ale zgadzam się z przedmówcą, zdecydowanie za krótkie, żeby oceniać i ten fragmęt (nie lepiej wygląda fragment?). Z tekstu wnioskuję jednak, że jesteś młodą osobą i z pewnością się nie poddasz, bo nie wolno. Dużo pracuj, dużo obserwuj i dużo myśl. Marcinie G. jestem pewien, że Dominika jeszcze nam pokaże.

Opublikowano

1) "Sendee !!!" - znaki stawiamy zaraz po ostatniej literze, a więc powinnaś tak: Sende!!!
2) "z podwórka ." - nic się nie słuchasz, bo z przecinakami i kropkami robimy identycznie. Nie klikaj spacji między ostatnim wyrazem a kropką kończącą zdanie.
3) "do prawdy" - powinno być "doprawdy"
4) "nosąc" - nosząc

Powiem tak, jak panowie poprzednicy: pisz. Pisanie jest dobre na wiele rzeczy.
Poprawia nastrój. Wzbogaca słownictwo. Stajemy się bardziej błyskotliwi podczas rozmowy, bardziej kreatywni. Codziennie ćwiczymy ortografię. Pisanie to czasami także medytacja nad sobą i światem.

Pamiętaj, że znaki przystankowe stawiamy od razu po ostatniej literze.
Tyle mojego mądrowania się.

Pozdrawiam serdecznie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Oni. Nie było nikogo więcej. Tylko oni — jakby wszechświat skurczył się do ich ciał, do języków rozpalonych do białości, na których topi się stal. On — eksplozja w kościach, żyły jak lonty dynamitu, śmiech, co kruszy skały, rozsypując wieczność w pył rozkoszy. Melodia starej kołysanki zdycha w nim w ułamku sekundy. Ona — pożoga bez kresu, ziemia spopielona tak głęboko, że każdy krok to rana w skorupie świata, pamięć piekieł wyryta w skórze. I na ułamek sekundy, między jednym oddechem a drugim, przemknął cień dawnego uśmiechu, zapomnianego dotyku, kruchej obietnicy z przeszłości. Zgasł, zanim zdążył zaboleć, rozsypany w żarze. Oni — bestie w przeżywaniu siebie, studenci chaosu, co w jednym spojrzeniu rozpalają gwiazdozbiory. Usta — napalm, gotowy spalić niebo. Języki — iskry w kuźni bogów, wykuwające pieśń końca i początku. W żyłach pulsuje sól pradawnych mórz, czarna i lepka, pamiętająca krzyk stworzenia. A nad nimi, gdzieś wysoko, gwiazdy migotały spokojnie, obojętne na szept letniej nocy. Powietrze niosło zapach skoszonej trawy i odległej burzy. Świerszcze grały swoją dawną melodię, jakby świat miał trwać wiecznie w tym milczącym rytuale. Głód miłości? Tak, to głód pierwotny. Stare auto ryczy jak wilk, który pożera własne serce. Ośmiocylindrowy silnik — hymn porzuconych marzeń, pędzi na oślep, bez świateł, z hamulcami stopionymi w żarze. Litość? Wyrzucona w otchłań. Paznokcie ryją skórę jak sztylety, krew splata się z potem — rytuał bez świętości, bez przebaczenia. Każda rana tka gobelin zapomnianego piękna. Ciała wbijają się w siebie, jak ostrza w miękką glinę bytu. Każdy dotyk — trzęsienie ziemi w czasie. Na ustach smak krwi, słony, metaliczny — pieczęć paktu z wiecznym ogniem. Tu nie ma wakacyjnych uśmiechów. Są bestie, zerwane z łańcuchów genesis. Nikt nie czeka na odkupienie. Biorą wszystko — sami. Ogień nie grzeje — rozdziera, topi rozum, wstyd, imiona, godność, istnienie. Muzyka oddechów, ślina, zęby — taniec bez melodii, ciała splecione w spiralę chaosu. Język zapomina słów, dłoń znajduje krawędź ciała i przekracza ją w uniesieniu. Paznokcie na karku — inskrypcja życia na granicy jawy. Nie kochali się zwyczajnie. Szarpali się jak rekiny w gorączce krwi, jakby wszechświat miał się rozpaść w ich biodrach, teraz, już,. natychmiast. Noc ich pożerała. Oni — dawali się pożreć. Serce wali jak młot w kuźni chaosu, ciało zna jedno prawo: więcej. Więcej tarcia, więcej krwi, jęków, westchnień, szeptów bez imienia. Asfalt drży jak skóra, jęczy pod nagimi ciałami, lepki od potu, pachnący benzyną i grzechem. Gwiazdy? Spłonęły w ich spojrzeniach. Niebo — zasłona dymna nad rzezią namiętności, gdzie miłość rodzi miłość, a ból kwitnie w ekstazie. Miłość? Tak i nie. Ślad, co nie krwawi, lecz pali. Ciało pamięta ciało w dreszczu oczu i mięśni. Chcieli wszystkiego: przyjemności, bólu, wieczności. Ognia, co nie zostawia popiołu, tylko blizny. Kochali się jak złodzieje nieba — gwałtownie, bez obietnic. Na końcu — tylko oni, rozpaleni, rozdarci, pachnący grzechem i świętością. Źrenice — czarne dziury, pożerające światło. Serca — bębny w dżungli chaosu. Tlen — narkotyk, dotyk — błyskawica pod skórą, usta — ślina zmieszana z popiołem gwiazd, i ich własnym ciałem. W zimnym świetle usłyszeli krzyk — gwiazdy spadały w otchłań. Cisza. Brutalna, bezlitosna, jak ostrze gilotyny. Ciała stęknęły pod ciężarem pustki. Czas rozdarł się na strzępy. To lato nie znało przebaczenia. Zostawiło żar, popiół, co nie gaśnie, wolność dusz w płomieniach nocy. Wspomnienie — nóż w serce, gorzkie jak krew wilka, który biegł przez ogień, nie oglądając się wstecz. Świat przestał istnieć. Został puls płomienia, trawiący wszystko, bez powrotu. Nie mieli nic. Ale nawet nic nie pozwoliło im odejść. Więźniowie namiętności — płomienia bez końca, który pochłonął ich ciała i dusze w jeden, bezlitosny żar. Żar serc.      
    • @Waldemar_Talar_Talar anafora bardzo bardzo dobra
    • @Naram-sin  zmieniłam. Po powtórnym czytaniu- druga strofa coś mi nie tak, czasem nie widzi się po sobie. Dziękuję
    • @Maciek.J Nasza Polska jest piękna= cała. dzięki @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Naram-sin  dziękuję.   @Alicja_Wysocka dziękuję @Jacek_Suchowicz piękny Twój wiersz @Roma, @Rafael Marius, @Andrzej P. Zajączkowski dziękuję bardzo
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...