Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

(dla kogoś chorego na ... raka)

wznieść nad granicę utartą
dziurawiąc sufity wpojone
projektowane rozumem
instynkty wyzwolić uśpione

szaleńczo rozerwać powłoki
masek z wychowu odlanych
uwierzyć, że można zmienić
i tamy wyburzyć stawiane

...
uniosę Cię ponad krawędzie
zostanie co złe pod nami
i wtedy tylko w akwarium
skorupiak zapuka szczypcami

Opublikowano

Bardzo dobry wiersz. Tyle ducha walki w nim wyczuwam. Atmosfera jest dobra.

Pozdrawiam serdecznie

PS. Coś dla tego chorego:

Wzniosłości! wzbite w górę kamienie
unosi się. Szary w dziurawe szaty
ubrany. Ze słowikowym tchnieniem
zakleszcza w krzewy skręcone baty

i patrzy...

Z góry na ludzkie skazany cierpienia
krzyczy, rwie się! Wyrywa głosu zabrany śpiew
Chowaj go w cień!
Kiedy nowe nastaną czasy

Łykaj powietrze człowieku śmiertelny
Jak sokół co wiatr lubi ganiać
Długo nie poleci, myśliwy rany chce zadać
bolesne. Na posiłek czeka kolejny

Chciej proszę, poleć nad słońcem
Promień ranę wysuszy krwawą
O! nie zapomną przede mną
Ludzi co i będą mieli głos potem!

Opublikowano

Wiem, że wcześniej nie podziękowałam za wszystkie te miłe komentarze ... szczególnie Tobie Piotrze, za piękne słowa wierszem spisane, ale tak jakoś trudno akurat mi w tym miejscu ...

W każdym razie wszystkim bardzo dźwięczna za przeczytanie i uznanie
dziękuję

Opublikowano

Witaj Kornelio,

(będą packi! :)

Pacnę Cię za pierwszą zwrotkę (natretne inwersje w zakończeniach).
Pochwalę za trzecią - za lekkość (mimo ciężaru unoszenia) i subtelny dowcip.

Środek + -

Bilans?

Nie - pozdrowienia bezet ;)

Opublikowano

A moim zdaniem bardzo szczery wiersz, pełen... nadziei... Czy dobrze zrozumiałam? Nie przeszkadzają mi nawet rymy, za którymi nie przepadam. Uważam, że to naprawdę piękny utwór. Zabieram bez pytania...
[sub]Tekst był edytowany przez Patrycja Rosłoniec dnia 20-05-2004 15:51.[/sub]

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...