Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Poza tym:

Pozdrawiam, R.

Ale proszę czytać całą frazę a nie jej połowę. Porównuję nie zwierzę a sytuację, w jakiej
zwierzę znalazłoby się, gdyby je pozbawić dotychczasowego opiekuna (w kontekście tego
co wcześniej zostało napisane o tresurze ciała).

Pozdrawiam.
  • Odpowiedzi 47
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Właśnie przeczytałam sonet Mickiewicza Dzień dobry. I co? Wiadomo, że było o dzień dobry.
Wkurzona trochę mu zmienilam to sielsko i anielsko (Dzień dobry - nie chcę budzić o wdzięczny widoku...)

Dzień dobry

Dzień dobry?... Dziś nie będzie! Dziś będzie - cholera!
Czyje to się po nocy całowało lica?
Niech cała dookoła słyszy okolica
Jak patelnia SIĘ jękiem na głowie rozdziera!

Dzień dobry?... Cholera! - niech ona cię zabiera,
Dzień dobry niech odpowie tamta swawolnica!
Od dziś znów całością jest twoja połowica:
W "dzień dobry" już nie ze mną dzień się twój ubiera.

Czemu to... uczepiłeś tak SIĘ mojej ręki?
Zanim znów ci przyłożę, jeszcze niech się dowiem,
Zabłyśnij jakimś kłamstwem przed garnkiem na głowie...

Dzień dobry... - Czyś ty zgłupiał?! Wciąż te same dźwięki!
Widzisz jak to zaglądać pod cudze sukienki?
- Do końca życia później kłopoty ze zdrowiem!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



O duszy można bez końca. Ale jednak jej istnienie zakładają, czy raczej czują - nawet
prymitywne plemiona. W naszej cywilizacji ciekawe jest choćby powiedzenie: sprzedać diabłu duszę. Czyli, to my decydujemy o jej losie i dusza wydaje się nie mieć nic do powiedzenia.
Czym w takim razie jest, że wahamy się by sprzedać ją diabłu, że tak nam na niej zależy?
Trzecią płcią, tak mi się wydaje. Ale to już temat na inną okazję ;)

Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Poza tym:

Pozdrawiam, R.

Ale proszę czytać całą frazę a nie jej połowę. Porównuję nie zwierzę a sytuację, w jakiej
zwierzę znalazłoby się, gdyby je pozbawić dotychczasowego opiekuna (w kontekście tego
co wcześniej zostało napisane o tresurze ciała).

Pozdrawiam.
Dobrze, przyznaję, moja culpa. ;)
Przeczytałam jeszcze kilka razy i wiersz, i komentarz. I przyznaję rację.
Zgoda.
Hy, tu mi się jednak nasuwa pytanie - czy można istnieć bez duszy?
Ale to już nie zarzut/polemika z wierszem, tylko luźne zastanowienia. :)

Pozdrawiam, R.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Podobno nie wszyscy. Według radiestologii człowiek emanuje za życia własną barwą światła -
od czarnej, najniższej, po najwyższą i rzadko spotykaną biel. Otóż zdarzają się
ludzie, którzy nie emitują żadnego rodzaju promieniowania, jakby nie żyli.
Może to ci, małoduszni? :)

Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



O tym nieco w poście do p. Sojana - podobno można :)
Co do wiersza to przyznam się na koniec, że jest pewnego rodzaju pułapką.
Otóż został napisany tak, jakby Peel był człowiekiem głęboko wierzącym
w to co pisze i tym samym skierowany do ludzi podobnie wierzących,
również nie kwestionujących istnienia duszy i Boga który tchnął ją w stworzone
przez siebie ciało.
To pierwszy rodzaj interpretacji. Przeciwna do niej interpretacja narzuca się sama:
dusza, Bóg, bezgraniczna wiara - chyba trudno o większe truizmy?
Właśnie pomiędzy takie dwie skrajne interpretacje chciałam złapać Czytelnika
i to on i to co przyjdzie na myśl po przeczytaniu jest prawdziwym zakończeniem:
tak naprawdę zobaczył siebie :) Od dna po troskę o zwierzęta.

Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Podobno nie wszyscy. Według radiestologii człowiek emanuje za życia własną barwą światła -
od czarnej, najniższej, po najwyższą i rzadko spotykaną biel. Otóż zdarzają się
ludzie, którzy nie emitują żadnego rodzaju promieniowania, jakby nie żyli.
Może to ci, małoduszni? :)

Pozdrawiam

raczej ci "bezduszni" - a jednak zyją!
J.S
Opublikowano

Ciekawe ujecie zwiazku duszy z cizlem.Kto nie wierzy w dusze moze przetlumaczyc ja jako psyche czyli wyzsza istote czlowieka.Tak czy inaczej ,wierzymy czy nie istnieje to co wzywa nas do szlachetnosci i to domaga sie zaspokojenia zwyklych czesto poglebianych az do upadku zadz.Tak rozumiem ten wiersz chociaz nie do konca.Ale chyba zlapalem intencje autora.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kamil Olszówka Chwała i cześć należy im się na wieki. Pozdrawiam.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Arsis «fantastyczna wizja stworzona przez nadwrażliwą wyobraźnię» źródło SJP Zawieszenie pomiędzy nieważkością a nicością. Narracja i akcja jak w niemym filmie, przyciąga pomimo braku dźwięku i głosów.  Pozdrawiam
    • Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...