Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

rozpocząłem kompilację wierszy Messkłady SŁoneczne - cz.2 - czekam na propozycję - chodzi o tematy dotyczące przestrzeni kosmicznej i człowieka, może ktoś ma ciekawą myśl, pytanie lub odpowiedź, może to też być opinia w załączeniu proszę spojrzeć na tematy z messkładów słonecznych części pierwszej, które znajdują się (bez reklamowania) na moim profilu http://www.poezja.org/debiuty/post.php?fid=70

z ukłonikiem i pozdrówką MN

Opublikowano

"Po dwuch matrymonialnie..."

Po dwóch
matrymonialnie spiętych
stronach świata
stoimy,płaczemy
- zbiegamy na chwilę wolności

obnażamy sie z kosztów
plastycznego rozumu,
ściskamy na umór
kompleksy wyższości
- umieramy na rozkaz

naiwnie - bezmyślni
ludzie kosmosu



[jeśli nie o to chodziło to proszę o usunięcie]

Opublikowano

nie przegladałam tego co jest (wybacz - brak czasu i ochoty ;), ale możesz się odwołać do czystej fizyki i kosmologii :D
czytam właśnie o zunifikowanych teoriach fizyki - np. o teorii supersymetrii czy teorii superstrun - myślę, że jest to ciekawy materiał na wiersz :)

pozdrawiam serdecznie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


tak, kosmologia nie jest mi obca, ale jeśli chcesz coś z niej wytknąć to proszę, ostatnio podkreślam w książkach zdania dotyczące jednolitości wiązki fotonowej, może kiedyś uda się ją podzielić?
z ukłonikiem i pozdrówką MN
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


wiesz - wystarczy wejść w gugla, a tak w ogóle jak masz jakiś pomysł to zapraszam, podziel się nim, zajrzyj też do byłych messkładów
z ukłonikiem i pozdrówką MN
ps. najlepiej wejść na jakieś strony NASA, bez reklamy

wiem co to google. ale co mam se wpisać. ukłąd słoneczny czy wiązki sraty taty protonowe. ja nie mam o tym zielonego pojęcia wiec poprosiłem o link do jakiegoś artykułu, czy wprowadzającego czy po prostu ciekawego. a nie szukam sam bo mam doczynienia ze znawcą i osobą zainteresowaną. tak chyba łatwiej

chetnie cos poczytam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


wiesz - wystarczy wejść w gugla, a tak w ogóle jak masz jakiś pomysł to zapraszam, podziel się nim, zajrzyj też do byłych messkładów
z ukłonikiem i pozdrówką MN
ps. najlepiej wejść na jakieś strony NASA, bez reklamy

wiem co to google. ale co mam se wpisać. ukłąd słoneczny czy wiązki sraty taty protonowe. ja nie mam o tym zielonego pojęcia wiec poprosiłem o link do jakiegoś artykułu, czy wprowadzającego czy po prostu ciekawego. a nie szukam sam bo mam doczynienia ze znawcą i osobą zainteresowaną. tak chyba łatwiej

chetnie cos poczytam


to ja zaproponuję ksiązkę - ciekawa oi przystępnie napisana o podstawach itd: "Skarby Fizyki" red. Timothy Ferris, wydawnictwa Amber :)
Opublikowano
czarna dziura

Rozsiadła się pośród gwiazd wygodnie
Wymościła sobie cholera miejsce
jak leniwa kokocha
Żre
Nie–ma–szans żeby coś przeoczyła
Pęczniejący kałdun
Klepsydra
Lufcik do innego wszechświata



...)))...to staroć, ale może się na coś przyda.;-)

pozdrawiam.;-)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Kamil Olszówka Tak, należy im się cześć i chwała po wieki. Pozdrawiam!
    • Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
    • @Manek Szerzenie mowy nienawiści??? Przecież nie skłamałem w ani jednym wersie!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...