Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Tren o własnej śmierci

Justyna_Buczak
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Weronika Helena

Weronika Helena

Opublikowano
Opublikowano

Ja nienawidze pogrzebów, ale chyba nie tak banalnie jak ty bys chciala byc na swoim. przepraszam ze tak troszke po chamsku :(, ale wpadlam w taki nastroj. Oprocz tego ze bys chciala byc na swoim pogrzebie nie dalas mi wiele domyslenia... moze kiedy indziej ot tak.

natalia

natalia

Opublikowano
Opublikowano

okropne...
nie dość, że wydźwięk mało przyjemny to jeszcze tren? o własnej śmierci!? treny sie pisze na czyjąś cześć! wypiewa i zachwyca sie jakim był zmarły wspaniałym człowiekiem, ale o sobie? Czuję mocny egoizm i choć myśl zawarta jest to nie wiem czy adekwatna akurat na wiersz, no a jeśli już to nie tak dosłownie!
i proszę...nie jako tren i czemu jako marzenie?..hm żeby tak jeszcze jako ciekawość, ale marzenie? Przerażasz mnie trochę tym wszystkim.

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

ps. łzę, moja droga, to nie jedną i nie jedna osoba uroni, w odpowiednim momencie oczywiście.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • violetta
      ***

      Przez violetta · Opublikowano

      @Arsis masz ciekawe poczucie humoru:)  
    • Adler
      Twój głos jak blues

      Przez Adler · Opublikowano

      Szukam sposobu, jak ci to przekazać, jak metafory wpleść w naszyjnik słów, kiedy nie mrugać, kiedy się ukłonić, historia, która jak twój głos toczy się — cicho, przez sen. Na końcu zdań — oddech, na końcu milczenia — dotyk, a między nami przestrzeń drży jak struna w dłoniach nocy. Bo każde słowo, gdy milknie, wciąż śpiewa o nas , tu — jak stary refren, co wraca w takt serca i dróg. Miłość to droga bez znaków, a ja wciąż nią idę do ciebie — z nadzieją, że znów usłyszę twój głos jak blues. Czasem mnie niesie wiatr wspomnienia, na pustych stacjach słyszę twój śmiech, na szybie nocy rysuję imię, którego już nie wymówi nikt. Może jutro znów się spotkamy, w którymś z wersów, w snach, wśród mgły — a jeśli nie — zostaw mi ciszę, tam też potrafię śnić. Bo każde słowo, gdy milknie, wciąż śpiewa o nas ,tu — jak stary refren, co wraca w takt serca i dróg. Miłość to droga bez znaków, a ja wciąż nią idę do ciebie — z nadzieją, że znów usłyszę twój głos jak blues.  
    • Arsis
      ***

      Przez Arsis · Opublikowano

      @violetta zdecydowanie meksykańskie   @violetta takie bardziej miłosne...    
    • violetta
      ***

      Przez violetta · Opublikowano

      @Arsis taka skoczna:) przyjmuje takie hiszpańskie, meksykańskie, dominikańskie:)
    • Moondog
      Prowincjonalny show biznes

      Przez Moondog · Opublikowano

      Prowincjony show biznes   Trzepoczą kokoszki rzęsami zalotnie W blue jeans ubrane i czerwoną szminkę Klijentów opasłych w chuć i pieniądze Prowincjonalny zgrania show biznes   Różowa landrynka panterka czy oksy Nawet na rzęsach mogą usiąść motyle Tej baśni z tysiąca i jednej nocy Niepowsydziłby się sam little finger   Tuż przy obwodnicy stoją misjonarki  Podobno dłużej niż same laternie W make-upie z "tych dla odważnych"  Bo bywa że z naczep zdzierają lakier   Tu lepkie powietrze od tanich fajek  Do drzwi otwartych wypełnia korytarz  A każde pragnienie szyte na miarę  To dla alfonsa jedynie lubrykant   

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...