Nad ranem
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Wiechu J. K. 3 032
Podziękowania dla: @Lenore Grey poems, @Tectosmith, @Nata_Kruk, @Waldemar_Talar_Talar, @Berenika97, @Ewelina, @Alicja_Wysocka i @Migrena.
1
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 64 odpowiedzi
- 976 wyświetleń
-
- 40 odpowiedzi
- 677 wyświetleń
-
- 32 odpowiedzi
- 593 wyświetleń
-
- 31 odpowiedzi
- 568 wyświetleń
-
- 27 odpowiedzi
- 551 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez violetta · Opublikowano
@Arsis może w innej galaktyce, ale w naszej na pewno nie, bo dawno by nas ktoś odwiedził, a nawet zabrał ziemię:) -
Przez Arsis · Opublikowano
@violetta Utrzymywanie, że tylko Ziemia jest piastunką życia, jest równie bezsensowne jak twierdzenie, że na dużym obsianym polu mógł wyrosnąć tylko jeden jedyny kłos ... pomimo paradoksu Fermiego - nie jesteśmy sami -
Przez viola arvensis · Opublikowano
@Migrena Po przeczytaniu przypomniał mi sie film, który oglądałam lata temu -wielka milość/namiętność, czasy wojny i oni tak bardzo siebie spragnieni, gdzieś na ulicy w miłosnej ekstazie... Film był niesamowity , wiersz też uruchamia wyobraźnię, świetny. -
Przez Migrena · Opublikowano
@iwonaroma mam szczęście, że czytają moje wiersze tacy wspaniali ludzie jak Ty. dziękuję Iwonko :) -
Przez Adler · Opublikowano
Jestem tu chwilę — może i chwilą, przesiadam siebie, szukam peronu, prześwietlam ludzi jak w starym kinie, w taśmie, co płonie celuloidem. Przystań podróżnych — poziomów tyle, uśmiechy szczere, szydercze, jasne; lęk w sercach szarych drży jak motyle, głos obojętny w tłumie wygasłym. Prawda przy prawdzie, kłamstwo tuż obok, sznurki przy ścięgnach w pół gestu drżące, prośba jak rozkaz — portret nieznany z miejscem, co czeka, choć tego nie chce. A czas tu stoi, choć mijam ludzi, ich kroki płyną jak cienie w wodzie; każdy z nich nosi własne zasługi i własne winy — te, które zwodzą. W spojrzeniach migot tęsknot ukrytych, w dłoniach — rozstania ledwo domknięte; nikt nie zatrzyma chwil nieodkrytych, choć chce je trzymać, jak szkło rozcięte. A kiedy wreszcie ruszy mój pociąg, zamknę za sobą peron tej chwili; zabiorę tylko to, co wciąż płonąc przez cudze twarze — mnie ocaliło. I wiem, że wrócę w to miejsce kiedyś, gdy noc znów zwinie świat w celuloid; bo każdy obraz, nim zgaśnie — przecież szuka człowieka, by w nim się dożyć.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się