Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

umierałem parę tysięcy razy
i rodziłem się nie więcej, nie mniej
w kolebce pozbawionej uczuć
w szałasie na stoku gór
w szpitalu i na polu
w domu u wezgłowia źrenic
nagi i ubrany
ubrany i nagi
ze wstążką wokół szyi
z berłem i jabłkiem
z mąką na dobry chleb
umierałem parę tysięcy razy
i rodziłem się nie więcej, nie mniej
samotnie i w zakłopotaniu
przykuty do łoża i domu
zagubiony w ruinach miast
umierałem
-Ja zwykły czas

Opublikowano

No i znowu będę musiał się jeszcze wczytać:) Ale już teraz widzę, że będzie warto.
Z takich uwag "na gorąco": trochę dużo powtórzeń, nie wiem, może po którymś
czytaniu nabiorą sensu... Póki co proponuję wyciąć "ubrany i nagi" i pozostawić tam
odstęp. Ale pomyśl dobrze, może to zła rada. Pzdr! :)

Opublikowano

Bartku dziękuję że zajrzałeś i liczę na Twoje cenne rady

Oskarze Dziki:

a więc czemu nie może być parę tysięcy
ogólnie liczba tysiąc oznacza zapowiedz niespodziewanej szansy

w kolebce pozbawionej uczuć czyli w kolebce którą nikt nie kocha

w domu u wezgłowia żrenic czyli np. matki, ojca

z berłem i jablkiem ma ten symbolizm znaczenie czyli urodzić się królem


dygresyjny dywagacjonista:

możliwe

Opublikowano

nie w języku a w numerologii kochanie

no właśnie w kolebce pozbawionej uczuć czemu nie
możemy tego wykazać przeciesz ktoś mógł nie być
kochamym i nie musiał tego doświadczyć zeby stracic
po prostu tego nie doświadczył

a jeśli chodzi o te jabłko i berło to czy czas nie istnieje zawsze
-zawsze istnieje w każdej chwili
i rodzi się lub umiera także w chwili narodzin lub śmierci władcy

pozdrawiam

Opublikowano

Jacku, Espena mi spadła z nieba ze swoją opinią. Właśnie w tym samym kierunku
widziałbym ew. rozwój tego tekstu. Spokojnie, dałbyś radę takie coś napisać.
Tymczasem tutaj, a zapewne nie planujesz radykalnych zmian, zdecyduj się koniecznie
czy z interpunkcją, czy bez - masz dwa "prosto z kosmosu" przecinki. No i tę dużą
literę na końcu bym zmniejszył. Pzdr! :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



ja bym zapisał to jakoś tak bez tych "i" "z"
dobrze że mam urlop i piję od rana,
w porównaniu z tym co spotkałem wyżej, jest nad czym oko zawiesić
brak oryginalności łatwo napisać,
no już taki temat wybrałeś,
ja bym napisał to jeszcze raz tylko "ja zwykły czas" dałbym w tytule,
więcej tajemnicy, niby zaskakująca pointa to nie wszytko,
zaskocz na początku potem buduj napięcie ...

3,5/10

pozdrawiam
Opublikowano

Czas mija, wieczność trwa... Jacku, nie umieraj aż tyle razy, szkoda życia na to.
Widzę w wierszu to umieranie. Można i pod prozę podejść z tym tekstem... na pewno, choć ja bym się tego nie podjęła..:(

ochodziłem w swoje
samotnie w zakłopotaniu
przykuty do łoża domu
zagubiony w ruinach miasta
jak zwykły czas.

Choć smutnawe, podoba mi się to zakończenie.
Pozdrawiam Jacek...:)

Opublikowano

Bartoszu jeszcze pomyśłe nad tą fomą prozowatą
a z tą wielką literą to tez sie jeszcze obada

Marianie dziękuję za rady na pewno wykorzystam tylko
nie wiem czy w tym wierszu

Natalio akurat w tym wierszu nie utożasmiam się z peelem
ale dziękuję za troskę

Lady ach Lady dziękuję godosz bez tej kolebki
no moze coś innego tam sie wsadzi :)

pozdrawiam wszystkich

Opublikowano

Najgorsze jest to, że nie wierze podmiotowi. Podmiot bierze na siebie zbyt duży ciężar - tysiące śmierci, tysiące narodzin, czyli sumując - kilkadziesiąt tysięcy lat. Zatem jak na takie doświadczenie - niewiele, że tak powiem, opowiedział. Taki chytrus - ciągle "ja" i "ja".
Jednak nie wpisuje, że to gniot, ponieważ coś tutaj drga, pętla nawet nawet, puenta - dyskusyjna, chociaż ciężko powiedziec "niezwykly czas" (chociaż...).
Na razie zostawiam takie reflesje, zobaczymy, co bedzie dalej.
Pozdrawiam.

Opublikowano

M. krzywak a czemu kilkadziesiąt tysięcy lat
czas moze rodzić się i umierać tysiące razy
nie w takim długim czasie
pomyśl np. każda noc rodzi się gdy umiera słońce
a gdy słońce się rodzi noc umiera
a więc często

pod słowo czas można wszystko podstawić czas pełni tutaj rolę
wielowymiarową

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



No zgoda - ale podmiot - nieważne jak - jednak przekazuje doświadczenie słowami. Czyli opisuje patrząc w przeszłośc, posługuje sie ludzkimi nazwami . Przyklad - jeżeli wie, co to są uczucia, musiał je poznac, by znac smak dobrego chleba - wie, jak smakuje gorzki. Nie wiem czy jasno oddałem sens tego, co myśle, w razie czego wydłuże myśl.
Zresztą powtarzam - temat jest ciężki, ja ciągle mysle nad tym wierszem - np. teraz wpadłem, że miejsca są zebrane nie przypadkiem. A to dobrze...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
    • @Migrena to takie moje zboczenie które pozostało po studiach fotograficzno-filmowych. Patrzę poprzez pryzmat sztuki filmowej i w obrazach fotograficznej - z moim mistrzami Witkacym i Beksińskim. 
    • @Robert Witold Gorzkowski nie wiem nawet jak zgrabnie podziękować za tak miłe słowa. Więc powiem po prostu -- dziękuję ! A przy okazji.  Świetne są Twoje słowa o Hitchcocku. O mistrzu suspensu. "Najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta." Czasem tak w naszym codziennym życiu bywa :) Kapitalne to przypomnienie Hitchcocka które spowodowało, że moja wyobraźnia zaczyna wariować :) Dzięki.
    • @Robert Witold Gorzkowski myślę, że masz bardzo dobre podejście i cieszę się akurat moje wiersze, które nie są idealne i pewnie nigdy nie będą - do Ciebie trafiają. Wiersze w różny sposób do nas trafiają, do każdego inaczej, każdy co innego ceni, ale najważniejsze to do siebie i swojej twórczości podchodzić nawzajem z szacunkiem. Myślę, że większości z nas to się tutaj udaje, a Tobie, Ali czy Naram-sin na pewno. Tak to widzę :) Dobrej nocy, Robercie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...