O Sobie.

[czarna_Owca]

po burzy


zawisłe
na poręczy balkonu
życie
smakuje deszczu brodząc
palcami
w kałużach natchnienia

pod lepkością herbaty
wciąż słodki
cyjanek
okrywa jak wiatr
piersi
kalekiego mężczyzny
ze szkła

miód
skapuje wątle na
skrzydła
ćmy
ginącej w jasnym
półkolu
ludzkiej szuflady

chora
na autyzm światła
zasycham w fotelu
niema
na piękno ranionego
lustra

szczęście odeszło pustym korytarzem


PS: dzięki za przeczytanie.

[natalia]

Przyznam, że klimat wiersza stworzyłaœ bardzo ciekawy. Czasami może za szybko przeskakiwalaœ z tematu na temat ale to tylko karze wgryzać się po kolei w każdy z nich
Serdecznie pozdrawiam
Natalia

[Paulina Karpiuk]

Dołujące

[magda]

a mnie jakoś ten klimat unosi, pięknie splecione słowa. może smutek jest lżejszy od powietrza i dlatego

[dark_girl_x]

a właśnie dobrze że dołujące... dlatego mi się podoba

[Paulina Karpiuk]

Smutasy!

[e-m-e-m]

klasa utwór !!!
zdecydowanie mój klimat
Gorąco pozdrawiam

[Sareimheinn Nevarfreyties]

"pod lepkością herbaty
wciąż słodki
cyjanek
okrywa jak wiatr
piersi
kalekiego mężczyzny
ze szkła"

to mi się najbardziej podoba,
naprawdę dobre sformuowania.
chociaż spodziewałbym się, możnaby zarzucić zbytnią osobistość temu tekstowi.
eee tam, mnie to nie przeszkadza.
wręcz przeciwnie - lubię teksty pisane w 1 os. l.poj.
pozdrawiam

Sareimheinn Nevarfreyties