Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

razu pewnego amator
z wiochy zabitej dechami
przyszedł do domu kultury
i w dysput wszedł z fachowcami

przylazłem do was fachmistrze
i mówiąc prosto i szczerze
czemu pod nos mi wtykacie
jakieś takowe solferze

kazania wasze mnie raczą
niepomną zadość lekcyją
czemu pod ząb mi wchodzicie
z jakąś takową dykcyją

proste me nuty i rymy
tak jak pisane gazety
na co więc chcecie nawrócić
chłopa spod słomianej strzechy

pieję w kościele jak każdy
i nikt się za mną nie wzgląda
kiedy ksiundz tacę podstawi
to zrazu do niej nie wgląda

i w knajpie żyd się nie skwasi
gdy mu co ino odśpiewam
wiara mi chórem powtórzy
to jest dopiru – mówię wam

próżne są wasze starania
choćbyście wódkę stawiali
chłop rozum swój ma i basta
nie da się w zbytku obalić

w końcu nie po to tu jestem
inniejszy powód – wizyta
spójrzcie za okno – tam bryczka
wyngiel przywiozłem i kwita

a że tak mnie przyjeliście
jak jaśniepana – to zmyłka
dajcie mi podpis w papiurze
i spadam już – moment – chwilka.

Opublikowano

:)

Witoldzie jesteś niepoprawny! tak bezlitośnie ludzi rozśmieszać?!

Serdecznie pozdrawiam
Natalia


PS
cudny wierszyk, nie ma to jak uśmiechać się do monitora :)
ksiundz mało mnie z kszesła nie strącił!
bardzo podoba mi się Twoja stylistyka i pozytywny wydźwięk płynący z Twych wierszy :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



widzę że ten wierszyk stał się już chyba naszym wspólnym - nie gniewam się że Pan coś takiego napisał "wkuńcu" ludowo znaczy wspólnie i z zabawą
kiedyś właśnie w ten sposób powstawały przyśpiewki

Panie Tomaszu proponuję coś więcej - może by jeszcze coś dopisać - oczywiście każda zwrotka byłaby z odpowiednim podpisem autora

pozdrawiam serdecznie W_A_R

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Dzień dobry, pani Agnieszko, już wróciłem z Wojska Polskiego - dostałem wezwanie na trening i gdyby pani była zainteresowana, serdecznie zapraszam na mój kolejny wiersz, który przed chwilą opublikowałem.   Łukasz Wiesław Jan Jasiński Herbu Topór 
    • In gloriosa mortem heroum*   I to już niedługo biała pani z białą suknią w biały dzień zacznie zbierać wybielałe żniwo i to nie za długo blada pani z bladą lutnią   jak bordowa matka z rubinową kokardką płatkami szkarłatnych róż złączy różane ogniwo: oj, bordowa matko, oj, bądź mi kochanką   w błękicie fioletu - w niebiańskiej ciszy i szafirową klepsydrą leniwą - Niwą w lazurowej niszy...   *więcej informacji Państwo znajdą w następujących esejach: "Komentarz - komentarz odautorski" i "Mój drogi świecie" - Autor:   Łukasz Jasiński (październik 2025)  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Robert Witold Gorzkowski  wiesz Robert jestem w szoku, i nie wiem co napisać, po prostu nie wiem. Przeczytałam ten list i kropka dalej nie wiem. Bo powinnam napisać, że wiedziałam, ale nie, nie wiedziałam. Choroba, to wiedziałam, a jego zachowania zakładałam że są wynikiem choroby, wojny. Jest taki wiersz Kołatka, długo zastanawiałam się znaczenia uderzania w deski. Myślałam, że to odniesienie do Boga, imperatyw kategoryczny, moralny. Nie napisałabym tego wiersza, gdybym znała treść tego wiersza, a jeśli już to inaczej. Muszę jeszcze dużo przemyśleć (że wciąż tak mało wiem). Może powinnam bardziej zwracać uwagę, jakim człowiekiem był poeta,  autor.   Dziękuję  
    • @Robert Witold Gorzkowski tak to brzmiało w liście, a w opisie siódmej bitwy pod Troją to brzmi tak: … aby zmóc przerażenie olbrzymią tarczę krzyku podnoszą nad sobą Grecy. Bitwa jest wielka i piękna. Wrzawa tak miła bogom jak tłuste mięso ofiar. Rośnie w górę i w górę dochodzi do boskich uszu. Różowych od snu i szczęścia więc schodzą bogowie na ziemię.  @Robert Witold Gorzkowski i teraz na koniec puenta:   „Jest tyle miejsc zdobytych, widzianych. Italia, Hellada, czy "Martwa natura z wędzidłem". "Wysoko w górze- on", już nie wiem czy to zdumienie, zdziwienie- ono przecież też istnieje. Herbertowskie wołanie ze wzgórza Filopapposa- "on'! Widać, co, kogo, gdzie. A może to tylko błysk uporządkowania, tam leżą estetyk wszelkie doznania.”   To prawda Aniu ale każdy tą estetykę po swojemu interpretuje. Ania jako estetyczne doznania, Herbert jako głos z Akropolu, Freud jako parapraksje, a ja jako poszukiwanie wczorajszego dnia.  Super wiersz można go jeść łyżkami.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...