Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

tu leży Czesław Miłosz poeta litewski
miał on coś z Soplicy drugie coś z Horeszki
buntownika kawał półkonserwatysta
wspomnień alkoholi i słów celebrysta

miał fart bo mu Nobel dał kawałek grosza
nie musiał przez ocean przechodzić w kaloszach
bywał w Europie jak w modnej kafejce
znał polski - Polaków i Polskę mniej więcej

takoż i rodacy znali go - z nazwiska
choć czytało pięciu każdy chciał dać pyska
oj - nie lubił Czesław bratania takiego
i dlatego używa w niebie litewskiego

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


No właśnie...a my go tak...!
No udał sie bardzo wiersz; sama potraktuję go jako
nowe spojrzenie dawno podejrzane:) Podoba się i z plusem serdecznie
pozdrawiam.:))) EK
Opublikowano

Ewa Kos.; moja wypowiedź dotyczy raczej jego publicystyki, prozy i eseistyki, tudzież wypowiedzi
i wywiadów;
a w poezji pan prof. często nudził i marudził, jak każdy wielki zresztą, ale na ogół jest to
poezja najwyższej próby; i tego mu nikt nie zakwestionuje; poetą jest wybitnym! :))

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Moja też tego dotyczy. ja pamiętam czasy gdy ''wyszedł na świat''
Przecież za moich czasów w szkole nie było o nim słowa bo o wielu
nie było - takie czasy; ale nie jestem do końca przekonana czy teraz
we wszystkim lepiej? :)))) EK
Opublikowano

Ewo;
jak to dobrze powspominać...nigdy nie będzie ze wszystkim lepiej, bo jak jedno zostanie poprawione, to spaprają drugie, to najczęściej, co już było dobre; ano - chocholi taniec trwa i zatacza coraz większe kręgi; więc znowu przy Wyspiańskim, bo ten odwoływał sie do woli mocy, a nie do papierowego intelektu jak Miłosz...pozdrawiam, miło że kukasz... :)) J.S

Opublikowano

dzie wuszko;
wolno nam postrzegać człowieka tak, jakim go poznaliśmy; a Miłosz, choćby z racji tego, że po powrocie tu /w Krakowie/ właśnie miał mieszkanie, był częstym gościem klubów i kulturalnych instytucji, można rzec - widziało się go i słyszało na co dzień; ja go nie postponuję - może żle czytasz wiersz, ja się dystansuję - i do jego Osoby i do wielu z jego otoczenia;
a to jest moje prawo widzenia rzeczy tak a nie inaczej; jestem jego współczesnym - więc nie na kolanach, ani ze zmarszczkami - bo geniusz; znałem Go człowiekiem;

Opublikowano

kyo.; bo tak jest zawsze z osobami publicznymi; najpierw nikt ich nie dostrzega, a jak spadnie
laur, to wszyscy w te pędy ściskać i klepać po plecach - Miłosz takie coś przeżył na moich
oczach; więc mu współczułem, że tyle faryzeuszy musi tolerować w swoim otoczeniu;
dzięki! /a sam też irytował - oj!/; J.S

Opublikowano

przemyślany temat, zabawa słowem, żart z nutką ironii;

Jacku podoba mi się:)

Lilo, co Miłosz na takie epitafium, to był inteligentny człowiek, potrafił śmiać się z siebie; spodobałoby mu się to:)))

pozdrawiam
ewa

  • 1 miesiąc temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Pod wiekowym ciałem świat mój zawirował  rozlał się pod sufit i jak morze szumi oczu twoich błękit rozpromienił nicość  roztrzepał powieki obficie zrumienił.    Natarł z siłą wzgórki drodze się pokłonił  jak spóźnione płatki spadały do dłoni  jak spragnione kwiaty soki zasysały tak widziałem głębię w świetle nocy stały.    Trwały ideały waliły pomniki  przez rozgrzane tafle serca przebiegały  tak zaległy w sobie jak pooddychały mocą dłoni wzeszły i razem dyszały.    
    • Wokół sami czerwonoarmiści... Brudni, zawszeni, pijani, Zewsząd słychać głośne ich krzyki, Przecinają pochmurne niebo z ich pistoletów strzały…   Zewsząd same przekleństwa, Wzajemne głośne się przekrzykiwania, Prymitywna sowiecka dzicz rozochocona, Mająca w pogardzie boskie i ludzkie prawa…   Szorstka dłoń zaciśnięta na szyi, Bezlitosnego oprawcy wzrok dziki, Potęgujące grozę rubaszne ich śmiechy, W rosyjskim języku chamskie docinki,   Brzuch przyciśnięty kolanem, Wszelkie wyrwania się próby daremne, Miotane wściekle wyzwiska obelżywe, Przesuwające się po ciele brudne ich ręce,   Nieznośny odór samogonu, Smród ruskich papierosów, Z spękanych i obślinionych żołdaków ust, Budził stłumiony wymiotny odruch,   W twarz wymierzony policzek, Młodej dziewczyny urwany jęk, Zdarty z szyi złoty łańcuszek, Wokół na ziemi guziki rozsypane…   A z tysięcy bezbronnych Polek oczu łzy, Zdławiony szloch w gardle więznący, Dłonią na ustach stłumiony krzyk, Pośród bezmiaru okrucieństwa płacz cichutki…   Pomocy znikąd!... A wokół sama sowiecka swołocz, Do skroni zimna przyłożona broń, Zadany pięścią bolesny cios…   I tylko cicha paniczna modlitwa, W sercu z wolna gasnąca nadzieja, Gdy każda niepewności sekunda, Zdawała się całą wieczność trwać…   I tylko strach paniczny, Nieludzki, odbierający zmysły, Wbijając się swymi szponami, W umysły dziewcząt przerażonych,   Serce każdej z nich przeszył, By wkrótce w wspomnieniach bolesnych, Przez resztę życia się tlić, Pozostając ukryty w podświadomości…   Bezmiaru nieludzkiego okrucieństwa, Na zajmowanych przez sowietów obszarach, Doświadczyła niejedna młoda Polka, Topiąc swą rozpacz w niezliczonych łzach…   Oswobodziciele rzekomi, Naprawdę mściwi bezlitośni kaci, Zasiali swymi okrutnymi czynami, Strach jakiego niepodobna opisać słowami,   Ludzie ci prymitywni i dzicy, Na polskiej ziemi czując się bezkarni, Niewysłowionych okrucieństw się dopuścili, Zastraszaniem i groźbą zacierając ich ślady…   Lecz nam nie wolno zapomnieć, Bólu tysięcy młodych tych Polek, Które w latach wojny nieludzkiej, Sowieckich żołnierzy padły łupem.   O ich niewysłowionym cierpieniu, Winniśmy dziś mówić całemu światu, Przypominając nieukojony ich ból, Pokłosiem będący zdrady aliantów.   By zachłyśnięty nowoczesnością świat, Choć przez chwilę się zadumał, Nad tym jakie sowiecka Rosja, Piekło tysiącom Polek zgotowała.   By ich niezliczone tragedie, Z historii nigdy nie były wymazane, A krzyż jaki niosły przez całe życie, Dla cywilizowanego świata był sumienia wyrzutem…   - Wiersz poświęcony pamięci kilkudziesięciu tysięcy Polek które w latach II wojny światowej i po jej zakończeniu padły ofiarą sowieckich gwałtów.      
    • @huzarc idealnie przemawia do wyobraźni. 
    • Karby do gza: zgody brak.     Potworkom Ana: koziołkom smok łoi z oka na mokro. Wtop.     Asa pomaca mop: pomaca mop Asa.    
    • Pyskaty pan: napy tak syp.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...