Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Miód na me serce dzie:) Początkowo to miał być właśnie obrazek z życia pustynnych
nomadów, dopiero potem coś mi strzeliło do łba i go zaopatrzyłem w tzw. "głębsze treści".
Bardzo się cieszę, że mimo wszystko można też go poczuć tak jak ty:) Pzdr!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Przyznam ci się hombre, że twoja wizyta jest dla mnie wielkim zaskoczeniem
i zaszczytem. Jeszcze większym zaskoczeniem i zaszczytem jest twoja aprobata
dla tekstu:) No i tak jak dzie, zrozumiałeś go przede wszystkim stopami i oczami,
za co głęboki ukłon:) Hasta luego, senior!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Przyznam ci się hombre, że twoja wizyta jest dla mnie wielkim zaskoczeniem
i zaszczytem. Jeszcze większym zaskoczeniem i zaszczytem jest twoja aprobata
dla tekstu:) No i tak jak dzie, zrozumiałeś go przede wszystkim stopami i oczami,
za co głęboki ukłon:) Hasta luego, senior!

No muszę nadrobić zaległości, aby nie być postrzeganim jako persona non grata
Opublikowano

Rozumiem, że kolejne dwie części, które zobaczymy niebawem to, II - głębiej i III - dalej. Przyznam się, że musiałam dobrze wczytać się w treść, żeby zrozumieć wiersz, ale krok po kroku …
Pniesz się Bartku po tyczce do górnych półek skalnych tego forum, gdzie Ci tam do plebsu.
Pozdrawiam serdecznie

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Niekoniecznie tylko znanych autorów, ale sporadycznie się wypowiadam, bo nie zawsze mam coś do powiedzenia.
Ja się nie uważam za jakiegoś szlachcica, więc nie muszę być od razu tytułowany. Zresztą nie sądzę abyś waść był z plebsu (co to znaczy?;) No i tekst sprawnie stworzony zasilił nieliczną kolekcję moich ulubionych wierszy na tym forum. Tyle.
Opublikowano

Bartek jak zwykle zaskoczył wyszukanym tematem, rzekłbym - bardzo oryginalnym z nutką egzotyki.
I jak zwykle po Bartoszemu napisane...
A ja jak zwykle czepnąć się chcę czegoś, a mianowicie pewnego zwrotu, nie wiem jednak, czy to ja go nie mogę pojąć, czy to jednak nieodpowiedno użyty zwrot -

- nasz wszechświat namiotu.

Z tekstu wynika, że chodzi tu o niebo nad nami, o wszechświat - te miriady, czyli ogromne ilości gwiazd nad nami, które tworzą swoistą czaszę, jakby namiot się rozpostarł ponad głową...
Co znaczy zatem "wszechświat namiotu". Rozumiem - wszechświata namiot, ale odwrotnie nie mogę...
Ale mówię, może to już za późna pora na moją głowę i nie łapie dobrze sensu...
Wiesz, Bartek, że ja tak ku doskonałosci twojego dzieła dążę, coby na wysoki połysk był wypolerowany, choć on może już jest, a ja rysy szukam...
Pozdro czynię z nizin plebsu ubogiego Piast

Opublikowano
Beenie Ale z tym wczytywaniem się w tekst, to mam nadzieję,
że obyło się bez Enigmy?;) Dziękuję ci za poświęcony czas i cierpliwość
do dziwadeł słownych, jesteś niezawodna:) Co do tego mini-cyklu,
to masz oczywiście całkowitą rację, takie właśnie są moje ambicje
na przyszłość:) Pzdr!

Pan Fei Mam dzisiaj dzień niezwykłych niespodzianek: Pan Fei,
którego nigdy bym nie posądził o sympatię do rymowanych tekstów...
Powiem jak najkrócej: przypomniał mi pan, że to źle ludzi (zwłaszcza poetów,
nawet wirtualnie) stempelkować; a i czoło wyżej od teraz będę nosił:)
Dzięki, kłaniam się.

Sanestis Hombre Z tym plebsem to taki żart, mój wentyl żeby
się w balona nadętego nie zamienić:) Co do tytułów szlacheckich, to faktycznie
nie są ci potrzebne - wystarczy trochę poczytać; ogromny szacunek dla twojej
twórczości. Pzdr., dzięki za miłe komenty i wrzucenie wierszydła do ulu,
to pieści ego:)

Piast No już nie mogłem się doczekać twojej piastowskiej, rzemieślniczej ręki
i mądrości. Wiem, że jak prawdziwy sensei, chcesz mi umożliwić osiągnięcie doskonałości:)
Problem w tym, że choć temu tekstowi daleko do niej - mnie się podoba, poza tym
spędziłem nad tymi 8 wersami zdecydowanie za dużo czasu:) Twoja dociekliwość
jest z gatunku tych jątrzących jeszcze nie zabliźnione rany;) Masz rację, że jest
to napisane dziwnie, ale śmiem twierdzić, że ten fragment akurat można stosunkowo
łatwo skumać, zwłaszcza gdy przebrnęło się już przez resztę:)
Odpowiem krótko, żeby już nie ględzić: namiot to wszechświat, a wszechświat
to namiot
. Czy to ma sens? Błagam cię... niech ma! ;))) Pzdr. i dzięki za nauki,
sensei.
Opublikowano

Bartosz pisze to namiot. Czy to ma sens? Błagam cię... niech ma! ;))) Pzdr. i dzięki za nauki,
sensei. >>>

MA! MA! MA! Pewnie, że ma to sens - jak najbardziej jest to prawidłowe skojarzenie - wszechświat i namiot.
Pisałem niedawno w wierszu " Droga " - a nad głową czasza nieba... I tu nie mam się czego czepnąć, tylko chodzi mi o zwrot - wszechświat namiotu. O to "namiotu" użyte w dopełniaczu. Ale może to ja nie mogę złapać przyczółka myślowego... Ale się wczuwam, wczuwam mocno i skupiam, by mnie coś aby nie ominęło. Niech mi ktoś pomoże... Help!
A jak będzie finito, to wrzucam do ula, bo oto kolekcja się tworzy bardzo oryginalna.
Pozdro Piast

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



te słowa chyba sobie wydrukuję i powieszę nad łóżkiem ;) Piszmy piszmy

Piszmy, na zdrowie! :)



Piaście, zaraz się okaże, że mnie samemu też się tylko wydawało, że rozumiem
to co napisałem;) Pomóżmy sobie zatem:
namiot wszechświata - czyli wszechświat, czasza, kopuła, niebo jak namiot Tuarega;
wszechświat namiotu - czyli ta czasza, namiot nieba jako wszechświat, tak dosłownie
(dach z gwiazd), jak i w przenośni (cały nasz świat, otoczenie to namiot koczownika,
wędrowca, wyobraź sobie takie ciemne wnętrze; wszechświat jest dla nas namiotem,
domem, schronieniem).
Jeszcze raz podkreślę, przemyśl to: [u]wszechświat to namiot. Namiot to wszechświat.[/u]
Obydwa zdania znaczą coś innego, ale są w ten czy inny sposób wyrażone w tym wierszu
- w pierwszych siedmiu wersach starałem się zawrzeć pierwsze zdanie, w ostatnim - drugie.
[jeśli mam być z tobą szczery, to to wszystko tylko dlatego, że rym miał być;D]

A w ogóle to przestań być takim purystą językowym;) (to akurat żarcik, nie zmieniaj się:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Mnie proszę nie liczyć. Policzcie sobie nawet psa, kota czy świnkę morską. Ale beze mnie… Że co? Że co się ma wydarzyć? Nie. Nie wydarzy się nic ciekawego tak jak i nie wydarzy się nic na płaskiej i ciągłej linii kardiomonitora podłączonego do sztywnego już nieboszczyka.   I po co ten udawany szloch? Przecież to tylko kawał zimnego mięsa. Za życia kpiarsko-knajpiane docinki, głupoty, a teraz, co? Było minęło. Jedynie, co należy zrobić, to wyłączyć ten nieustanny piskliwy w uszach szum. Ten szum wtłaczanego przez respirator powietrza. Po co płacić wysoki rachunek za prąd? Wyłączyć i już. A jak wyłączyć? Po prostu… Jednym strzałem w skroń.   Dymiący jeszcze rewolwer potoczy się w kąt, gdzieś pod szafę czy regał z książkami. I tyle. Więcej nic… Zabójstwo? Jakie tam zabójstwo. Raczej samobójstwo. Nieistotne z punktu widzenia rozradowanych gówniano-parcianą zabawą mas. Szukać nikt nie będzie. W TV pokazują najnowszy seans telewizji intymnej, najnowszy pokaz mody. Na wybiegu maszerują wieszaki, szczudła i stojaki na kroplówki… Nienaganną aż do wyrzygania rodzinkę upakowaną w najnowszym modelu Infiniti, aby tylko się pokazać: patrzcie na nas! Czy w innym zmotoryzowanym kuble na śmieci. Jadą, diabli wiedzą, gdzie. Może mąż do kochanki a żona do kochanka... I te ich uśmieszki fałszywe, że niby nic. I wszystko jak należy. Jak w podręczniku dla zdewociałych kucht. I leżących na plaży kochanków. Jak Lancaster i Kerr z filmu „Stąd do wieczności”? A gdzie tam. Zwykły ordynarny seks muskularnego kretyna i plastikowej kretynki. I nie ważne, że to plaża Eniwetok. Z zastygłymi śladami nuklearnych testów sprzed lat. Z zasklepionymi otworami w ziemi… Kto o tym teraz pamięta… Jedynie czarno białe stronice starych gazet. Informujące o najnowszych zdobyczach nauki. O nowej bombie kobaltowej hamującej nieskończony rozrost… Kto to pamięta… Spogląda na mnie z wielkiego plakatu uśmiechnięty Ray Charles w czarnych okularach i zębach białych jak śnieg...   A więc mnie już nie liczcie. Idźcie beze mnie. Dokąd.? A dokąd chcecie. Na kolejne pokazy niezrównanych lingwistów i speców od socjologicznych wynurzeń. Na bazgranie kredą po tablicy matematyczno-fizycznych esów-floresów, egipskich hieroglifów dowodzących nowej teorii Wielkiego Wybuchu, którego, jak się okazuje, wcale nie było. A skąd ta śmiała teza? Ano stąd. Kilka dni temu jakiś baran ględził na cały autobus, że był w filharmonii na koncercie z utworami Johanna Straussa. (syna). Ględził do telefonu. A z telefonu odpowiadał mu na głośnomówiącym niejaki Mariusz. I wiedzieliśmy, że dzwonił ktoś do niego z Austrii. I że mówi trochę po niemiecku. I że… - jest bardzo mądry…   Ja wysiadam. Nie. Ja nawet nie wsiadłem do tego statku do gwiazd. Wsiadajcie. Prędzej! Bo już odpala silniki! Ja zostaję na tym padole. Tu mi dobrze. Adieu! Poprzytulam się do tego marynarza z etykiety Tom of Finland. Spogląda na mnie zalotnie, a ja na niego. Pocałuj, kochany. No, pocałuj… Chcesz? No, proszę, weź… - na pamiątkę. Poczuj ten niebiański smak… Inni zdążyli się już przepoczwarzyć w cudowne motyle albo zrzucić z siebie kolejną pajęczą wylinkę. I dalej być… W przytuleniu, w świecidełkach, w gorących uściskach aksamitnego tańca bardzo wielu drżących odnóży… Mnie proszę nie liczyć. Rzekłem.   Przechadzam się po korytarzach pustego domu. Jak ten zdziwaczały książę. Ten dziwoląg w jedwabnych pantalonach, który po wielu latach oczekiwania zszedł niebacznie z zakurzonej półki w lombardzie. Przechadzam się po pokojach pełnych płonących świec. To jest cudowne. To jest niemalże boskie. Aż kapią łzy z oczu okrytych kurzem, pyłem skrą…   Jesteś? Nie. I tam nie. Bo nie. Dobra. Dosyć już tych wygłupów. Nie, to nie. Widzisz? Właśnie dotarłem do mety swojego własnego nieistnienia, w którym moje słowa tak zabawnie brzęczą i stukoczą w otchłani nocy, w tym ogromnie pustym domu. Jak klocki układane przez niedorozwinięte dziecko. Co ono układa? Jakąś wieżę, most, mur… W płomieniach świec migoczące na ścianach cienie. Rozedrgane palce… Za oknem jedynie deszcz…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-11-03)    
    • @m1234wiedzialem, że nie zrozumiesz, szkoda mojego czasu. Dziękuję za niezrozumienie i pozdrawiam fana.   PS Żarcik etymologiczny od AI       Etymologia słowa "fun" nie jest w pełni jasna, ale prawdopodobnie wywodzi się ze średnioangielskiego, gdzie mogło oznaczać "oszukiwanie" lub "żart" (od XVI wieku). Z czasem znaczenie ewoluowało w kierunku "przyjemności" i "rozrywki", które są obecnie głównymi znaczeniami tego słowa.  Początkowe znaczenie: W XVI wieku angielskie słowo "fun" oznaczało "oszukiwanie" lub "żart". Ewolucja znaczenia: W XVIII wieku jego znaczenie ewoluowało w kierunku "przyjemności" i "rozrywki". Inne teorie: Istnieją spekulacje, że słowo "fun" mogło pochodzić od średnioangielskich słów "fonne" (głupiec) i "fonnen" (jeden oszukuje drugiego). 
    • Po drugiej stronie Cienie upadają    Tak jak my  I nasze łzy    Bo w oceanie nieskończoności  Wciąż topimy się    A potem wracamy  Bez śladu obrażeń    I patrzymy w niebo  Wszyscy pochodzimy z gwiazd 
    • na listopad nie liczę a chciałbym się przeliczyć tym razem
    • Dziś dzień Wszystkich Świętych: Na płótnach ponurych I tych uśmiechniętych, Ale wspomnij zmarłych, Nie tych, co tu karły, – Co drzwi nieb otwarli! Choć w spisach nie ma, Bo jakieś problema... – Na dziś modlitw temat!?   Ilustrował „Grok” (pod moje dyktando) „Nierozpoznany święty”.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...