Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie jestem tożsamy z fast foodem
i nic nie mam z zielonej lemonki
dopełniając się tequilą z robakiem
wtenczas gdy ssie mnie w brzuszku
mój okruszku nie miej mi za złe

każdej soboty chodzę do kina
noszę różowe majteczki koronkowe
stringi przecudne ręcznie haftowane
a ty się uśmiechasz do mnie i mówisz:
ty mój kochany głuptasie

trafiłem na ciebie szukając aktorki
celem przysposobienia do odtwarzania
roli głównej przez chwile w marzeniach
tańcem orientalnym brzucha w tiulach
poczułem na splocie słonecznym

miłość sympatyczno telepatycznie
przy pomocy gumy do żucia na ślinę
w sekwencji na konsolecie najprościej
tak jak jest możliwe piętnaście minut
uchwyceń bez powtórzeń

4 styczeń 2004

Opublikowano

Podoba mi się. Ciekawie napisane. Widzę tu jakość jakiej dawno nie widziałem. Gratuluję.

"miłość sympatyczno telepatycznie
przy pomocy gumy do żucia na ślinę
w sekwencji na konsolecie najprościej
tak jak jest możliwe piętnaście minut
uchwyceń bez powtórzeń" - to najlepsze :)


Adam

Opublikowano

dziękuję chyba ciut mało zasłużenie w wierszu,
nie zasługuje. strofka traktuje o tym co Warhol
zmałpował od Eda Wooda, każdy ma piętnaście minut sławy
czyli tej rzeczy co zwie się spełnieniem.
[sub]Tekst był edytowany przez atma dnia 05-01-2004 18:05.[/sub]

Opublikowano

kij z Edem Woodem chociaż jako człowiek on piękny w duszy,
właściwie chciałbym się dowiedzieć w którym kierunku iść,
jeżeli iść. na podstawie dwóch wierszy moich, pierwszy jest
ostatni a drugi pierwszy internetowy jaki zamieściłem.
proszę o opinię- jakoś już mi się nie chce pisać.
bo cóż głupi jestem...

Pacierze

podniebieniem ku pożywieniu omdlewam ciało
w fiszbinach wielorybich kościec paciorkowy
wsłuchany jestem w głos modlącej się kobiety
by przejrzeć się wyzbywszy wątpliwości przez
roztropność węży i serca gruchot gołębi splot

wznieść się niczym ptak u bramy przedwiośnia
co zapowiada dzwonki przebiśniegom białe
przeglądając zbiór locji w duchu natchnienia
patrząc na niebo zimowe co skryło szronem
naznaczoną drogę po widnokręgu jednorożcom

ogon złocisty pegaza jak gwiaździsta szata
królowej czarodziejek plejada odmierzana tęsknotą
bezbrzeżnych zwątpień dotyku niebo bez słów
rozumiejąc mowę kamienia który poddany jest
próbie ognia jak szlachetny kruszec w wartości

czerwieniąc almandyn salamandry ogniste
muzy hellady podróże wzgórzem czekolady
przy dźwiękach cytry harfy i liry do snu
do gwiazd skał gór fal czuję we wnętrzu
u progu swego domu ich piony i poziomy

od nowa od nowa lampkę zapala nadzieją
na wierzch słoneczny pożywny połknięty
wychodzi jak nowonarodzone dziecko
w fakcie swojego istnienia posłany
jeden dziesiąty dwudziesty jak tysięczny...

-----------------------

niewolnictwo toaletowe

obsraj mnie a uiszczę abonament
jestem niezależny finansowo
żadne tam telefoniczne zdrapki
bo nie jestem fikcyjna
a ty nie jesteś głupi jak inni.
zrób mi tę przyjemność
nie rób mi nędznej laski
poczuć pragnę Fecal Japan
niech poczuje to na sobie
wystawnego stołu kawioru
wspaniałości. niech
w twoich oczach się
zdegraduje do ostatka
zostać pragnę deska
klozetowa, zrzucić
ohydztwo garnituru
zrzucić te ciasne gorsety.
wypróżnij się na mnie
patrząc mi w oczy


Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka Niezmiernie mi miło:))
    • @Gosława 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...