Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

po ostatniej kolacji - pusto. w pokoju
zgaszone światło. nie chodzi o brak
tylko o to że była. kiedyś
odsypiałam wszystkie nieprzyzwoite
kwadranse. nie czuję

muzyki trzaskających drzwi, tutaj
jest i będzie czas
na noworoczne postanowienia

nie, to nie tak
tylko chcę. być - trwać
a może zasnąć


popatrz. jak pięknie umiera się
na wczorajszych zdjęciach - zawsze
twarzą do słońca

Opublikowano

NIE!! Skarbie :) , ja poprawiam inny teraz :0 oszzz TY, ale ciesze sie ze wiersz sie podoba, przeca juz go czytales, tylko byl troszku inny, zreszta zerknij wiesz gdzie ;)

całuski wielkie ;* :* :*

Opublikowano

jeśli chodzi o interpunkcję to duża niekonsekwencja
kropki jakieś czy przecinki w dziwnych miejscach.
zupełnie bez sensu.
muzyka trzaskających dzrzwi podjeżdża banałem
trudno mi cokolwiek z tego wiersza odczytać.
są tu jakieś myśli wyrwane z kontekstu
sklejone ze sobą
razem tworzą taki bełkocik.
pozdr.

Opublikowano

mi się podoba.
italika bym zmodyfikowala:)ale chodzi tylko o wyrzucenie "być"

poza tym
bez ostatniej kropki,może bez kropki po kwadranse(z reszta cos bym w tym wersie pokombinowala) no i "noworoczne" też zbędne moim skromnym.ale całośc na dużego plusa,załapałam klimat,zabieram i pozdrawiam Martusiu,cmok

Opublikowano

nie wiem Letnia skąd znasz, to mój fragment, może ktoś kiedyś coś takiego napisał, bardzo mozliwe, ale ten wymyśliłam sama, a może po prostu czytałaś wiesz gdzie :)


inerpunkcja jest jak być powinna, inaczej nie będzie ;)

dziękuję Wszystkim za obecność :) pozdrawiam serdecznie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • nie znamy dnia ani godziny  idziemy drogą do świętości  błądzimy    On gubił się nie raz  walczył o Polskę orężem  został kaleką  wojna zabrała nogę    otrzymał dar sztuki  przez nią chciał dotrzeć do Boga  malarstwo było jego pasją  odnosił sukcesy  aż do chwili gdy  jak św.Paweł zobaczył Światło  Ono wskazało drogę  ujrzał biedę ulic  pomagał żyjąc dostatnio    nie zrozumie bogaty biednego    otworzył przytulki  zamieszkal w nich blisko rynsztoku  w ranie społeczeństwa  z tymi  których świat się wstydził    odnalazł Boga i siebie    6.2025 andrew  Mój patron. Pierwszy w Europie  założył przytulki dla KOBIET. Warto zajrzeć do biografii  
    • @beta_b Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • Już tytuł zwiastuje smakowitą zawartość.   Wydaje mi się, że jądrem tego wiersza są zioła (lubczyk, pietruszka, seler), jako łącznik między rzeczywistością liryczną i kulinarną, między tym, co materialne i duchowe. Oznaczają one zmysłowość (zapach, kolor), która poprzez funkcję sensoryczną otwiera się na świat symboli. W końcu to z doznań zmysłowych nasz mózg rekonstruuje obraz świata.
    • To mi przypomniało dowcip. W pewnej wiosce wydarzyła się powódź i woda zaczęła zalewać domostwa. Jeden człowiek wlazł na dach swojego domu i zaczął modlić się do Boga, błagając o ocalenie. Po jakimś czasie do zalanego domu przypłynęła łódź, a kierujący nią człowiek zawołał: - Hej ty, tam na dachu, zejdź, to cię uratuję. Gość z dachu odkrzyknął. - Nie trzeba, mnie uratuje Pan Bóg. I dalej zaczął się modlić. Po kwadransie przypłynęła druga łódź i sytuacja powtórzyła się. Po półgodzinie przypłynęła trzecia łódź, lecz facet na dachu wciąż odpowiadał, że nie potrzebuje pomocy, bo Bóg na pewno go wysłucha i ocali mu życie. W końcu woda powodziowa podniosła się jeszcze wyżej, i człowiek z dachu utonął. Po śmierci, gdy już trafił na Sąd Ostateczny, zaczął się awanturować z Panem Bogiem: - Dlaczego mnie, Boże, nie uratowałeś przed powodzią, gdy się tak do Ciebie modliłem, tak Ci ufałem!? A na to Pan Bóg: - Jak to!? Toż wysłałem do ciebie trzy łodzie, a ty z żadnej z nich nie skorzystałeś!
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Wiatr wieje, dokąd chce. - cytat z Biblii. Jeden z kluczy do wiersza.   Pierwsza cząstka utworu może odnosić się do Ukrzyżowania, a jeśli ze św. Janem Ewangelistą powrócimy do początku Wszystkiego i do sprawczej mocy Słowa, to uwięzione  (w ciele umierającego Zbawiciela) słowo jest dopełnieniem tego cyklu, końcem, ale i początkiem. Jednocześnie wiatr (duch, boskość, omnipotencja) staje się wektorem nadziei na życie, trwanie, stabilność świata. Wyobraziłem sobie Słowo jako znak, który należy do materialnej części rzeczywistości, i jego sens, niesiony wszechmocnym powiewem (rzeczywistość duchowa); na tym klasycznym semantycznym dualizmie można oprzeć interpretację nie tylko wiersza, ale całej koncepcji Genesis, a także zwycięstwa życia nad śmiercią.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...