Bezpańskie psy

[Tomasz Matkowski]

Wściekłe kundle,
Poważny wybryk, furmanka
I ogień.
Dom pełen krzyku,
Blask szklanych oczu, fałsz
I suchy płomień.

Koszmarne są noce w tej budzie,
Kosmicznie nie mojej – psiej jakiejś;
Szczekające sny i wyjące poranki,
I smród wielki z mordy: twarzy mej.

W wyniku skandalu uciekłem na pole,
Warcząc dla szmeru strumyka,
Muszę wreszcie, kobiety – suki moje,
Muszę nauczyć się znikać.

Bom przytwierdzony za tył, za kudły,
Ogarnięty od spodu, od boków, po pachy,
Oszołomiony wiatrem zbyt prędkim, zbyt ciasnym,
Przesiąknięty smrodem bożej niełaski.

Więc próchnieję, zwijam, roluję się w kłębek,
Do strumienia chętnie bym wskoczył
I zatonął z kurzem na brudnych kłakach –
Tak zginąć na własne oczy.

I patrzę na siebie, i widzę ze zgrozą,
Że bez śmierci pies umrzeć może;
Martwy leży z rozbitą obrożą.
W strachu zginął.
W strachu i pokorze.