Kroniki Fryderyka Venin - introdukcja

[pan_ktotam]

Pierwszy raz widziałem tego dzieciaka niedaleko ulicy Starej,
przy tym abstrakcyjnym żelastwie, które to żelastwo
zazwyczaj rzuca cieniami na prawo i lewo, dezorientuje.

Kłócił się. Krzyczał coś do siebie, przechodził w szept,
zaciskał zęby, histerycznie powalał na nogi, przyznaję.
Strasznie był pobudzony w całej tej swojej sztuce teatralnej.

Niedaleko była kolej. W tamtą stronę poszedł chłopak,
przysiadł na krawężniku gdzie kiedyś sam spędzałem dużo czasu
na przekładach myśli, na rozdrożu.

Zaczął recytować:
...znalazłem klucz, dlatego tu jestem
przed katedrą Reux. będę szedł w cztery strony
rozejdę się, podzielę moje powszechności...

Przez dobrych parę minut dzieciak wyrywał źdźbła trawy,
rzucał przed siebie, patrzył błędnie na wagony towarowe.
Miał tak bardzo dziewczęcą cerę, delikatną twarz, drobne dłonie.
Zdawać by się mogło, że można go zdmuchnąć jak kurz.

Skończył:
...będę szukał domu dla mojego klucza.
będą mówić: pan ktotam jest szaleńcem...

[Jaro Sław]

wizja, teatr i jest co poczytać...