Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Ja – znaczy nic
Nic znaczy życie
Życie znaczy ojczyzna
Ojczyzna znaczy syfilis
Syfilis znaczy błogosławieństwo
Błogosławieństwo znaczy Ty
Ty znaczy ja.


---------------------------------------
2004 r.

Wrzuciłem od razu na forum, bo nie mam zamiaru zmieniać tego utworu.
Powtarzałem go swego czasu jak mantrę, a teraz znowu powraca niczym
bumerang.

Sanestis Hombre

Opublikowano

No wie pan co ? Zawód - mimo pewnej przewrotności. Ale pytanie zostaje - nic - życie - ja. Szkoda, że te syfilisy się wplątały, za dużo ostatnio tego, jakaś niezdrowa ekspansja się zaczyna...
Ale za to serdeczności :)
Pozdrawiam.

Opublikowano

Ojczyzna to nasz dom, ziemia nasza, nasza matka - nasze miejsce na ziemi, to nasza ojcowizna, nasz naród i nasza miłość... Ojczyzna znaczy Polska!

A ty? Faktycznie jesteś nic - po prostu zero- jak sam dowodzisz w swoim prostackim, maniakalno - narkotykowym omamie. Trząchnąłeś rozumem ( śladowym zresztą ), jak krowa ogonem.

Obciach!!!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



to do mnie, tak?
oh yes, jestem zero, ale proszę mi wierzyć - czuję się z tym świetnie.
zresztą każdy wie, że bez tej milości można żyć,
widzieć radiowóz i się nie bać.
podobno patriotyzm dziś znaczy jej nie dać się zajebać
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Widzisz, Michale, co robią w swiadomości człowieka niezdrowe kierunki, prądy - dziwne eksperymenty, jakieś sekciarstwo, gnostycyzm, libertynizm i wywodzący się z tych antyludzkich nurtów szeroko pojęty liberalizm!
Pozdrawiam Piast
Opublikowano

Założenie ciekawe. I tyle dobrego - oczywiście moim zdaniem.
Nie widzę tu żadnych prawdziwych znaków równości. Nie zauważyłam też żeby jedna rzecz wynikała z drugiej itd. A ten syfilis to tak dosłownie? Kurczę, to przewraca do góry nogami naukę. "Mała ojczyzna" też syfilis? Nie kumam tych ogólników.
Ale kompozycja ciekawa.
pozdr
Weronika

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Syfilis w przenośnym znaczeniu, bo ja zdrowy jestem. Niedowartościowanie podmiotu lirycznego wynika z prostej sytuacji, że każdy w trakcie życia miewa momenty lepszy, gorsze i fatalne. Tak się złożyło (a utwór opatrzony jest datą 2004 - czyli dwa lata temu powstał - przyp. S.H.) że w czasie pisania autor był w złej kondycji psycho-fizycznej. Akurat feralna (według mnie - nie) choroba miała oddawać swoisty kryzys, a poza tym zawód związany z krajem (ojczyną, narodem itp itd), no i błogosławieństwo - antidotum na wszelkie choroby życiowe, jakim jest druga osoba (kobieta). Z kobietą wiążą się taka słowa jak uczucia, seks, niebezpieczne związki, zakażenie się chorobą. Mężczyzna również może zarazić kobietę jakimś świnstwem (żeby nie było) Nic w odniesieniu do życia - to nie wymysł powyższego twórcy tego tworu (może ktoś zauważył, nie nazwałem go wierszem) wywodzi się pośrednio z twórczości m.in. Rafała Wojaczka. Traktowanie swego ciała jedynie ja siedliska zła. Ja fizyczne przesiąknięte pierwiastkiem zepsucia.

Proszę się nie obawiać, nie będę rozszerzał dalej owej niezdrowej ekspansji - zresztą jedno słowo o tym wcale nie musi przecież świadczyć. Dziekuję za konstruktywny komentarz.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



parówkowym skrytożercom mówimy...
dzie wuszko droga!
po pierwsze - to raczej nie jest wiersz
po drugie - pewnie można go czytać wspak, ale wole tradycyjnie
po trzecie - dawno napisane, pierwszy jaki wyszedł na świat, pełen ładunku złości i gniewu
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Intelektualisto!!!!!!!!!!!!!

Wiesz gdzie sobie możesz wsadzić ten wielki kwantyfikator?? nie powiem ci, bo szkoda czasu na użeranie się z flustratem. Ciesze się, że ci ulżyło, będziesz spał teraz spokojniej.

jak już coś Intelektualisto - to winno być - narkotycznym, ale wybacz, co ja prostak będę takiemu mądremu człekowi jak ty prawił [możesz sobie to powiesić nad łózkiem].

śladowym zresztą - może i tak, ale nie tobie oceniać mój intelekt. jestem pod wrażeniem twojego porównania - widzę, że bydlęca metaforyka jest ci bliska.

"Nic?" - piszesz. utożsamiasz autora z podmiotem lirycznym - bravo intelekualisto. Jeśli chcesz mnie w ten sposób obrazić lub sprowokować, to nic z tego.

Twój komentarz nic nie wnosi i pozwolisz, że zacytuję Piotra Rutkowskiego (mam nadzieję, że się nie obrazi na mnie za to) - [u] Twoim komentarzem już podtarłem sobie tyłek w kiblu[/u]. [to sobie możesz powiesić w ubikacji]

i wiesz co? nawet ci napiszę - pozdrawiam!!!
pozdrowienia od zera

p.s.
Jeśli będąc zerem cię zdzielę to też będziesz zerem (0:1=0) Zapamiętaj zanim znów rzucisz mięsem i zaczniesz wierzgać kopytami i obrażać innych.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Widzę zdolności komentatorsko-rymotwórcze na poziomie, ale interpetacja nie, no chyba, że to był żart.
Nikt tu nie ma syfa - by the way - była taka gra w szkole - rzucanie brudną gąbką, może tam trza szukać przyczyn tego stanu rzeczy.
Jakżesz teraz inaczej brzmi - peel zarażony na lekcji religii syfem (trafiony gąbką).;)
pozdrawiam!!!!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Conieco utrafiłaś. Wiem, że forma nie jest jakaś rewelacyjna. Chodziło w pewnym stopniu o realizację pewnego pomysłu. Byłem przekonany, że wiele osób przyczepi się do formy - to w końcu forum poetyckie. Jednak w dziale dla początkujących można liczyć na odrobinę wyrozumiałości.
dzięki Espeno, że przebiłaś się przez ten słownik. Nie musisz go stawiać na półce. Ja też o nim powoli zapominam. Chciałem jednak wstrząsnąć niektórymi personami.
zdrowia życzę [również]
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Intelektualisto!!!!!!!!!!!!!

Wiesz gdzie sobie możesz wsadzić ten wielki kwantyfikator?? nie powiem ci, bo szkoda czasu na użeranie się z flustratem. Ciesze się, że ci ulżyło, będziesz spał teraz spokojniej.

jak już coś Intelektualisto - to winno być - narkotycznym, ale wybacz, co ja prostak będę takiemu mądremu człekowi jak ty prawił [możesz sobie to powiesić nad łózkiem].

śladowym zresztą - może i tak, ale nie tobie oceniać mój intelekt. jestem pod wrażeniem twojego porównania - widzę, że bydlęca metaforyka jest ci bliska.

"Nic?" - piszesz. utożsamiasz autora z podmiotem lirycznym - bravo intelekualisto. Jeśli chcesz mnie w ten sposób obrazić lub sprowokować, to nic z tego.

Twój komentarz nic nie wnosi i pozwolisz, że zacytuję Piotra Rutkowskiego (mam nadzieję, że się nie obrazi na mnie za to) - [u] Twoim komentarzem już podtarłem sobie tyłek w kiblu[/u]. [to sobie możesz powiesić w ubikacji]

i wiesz co? nawet ci napiszę - pozdrawiam!!!
pozdrowienia od zera

p.s.
Jeśli będąc zerem cię zdzielę to też będziesz zerem (0:1=0) Zapamiętaj zanim znów rzucisz mięsem i zaczniesz wierzgać kopytami i obrażać innych.

Pisząc takie słowa powinieneś pod spodem pisać komentarze do każdego zwrotu zawartego w tekście ( jak to Michałowi uczyniłeś w odpowiedzi ), a nie mieć pretensje, że ktoś to odbiera tak, czy inaczej. A jak mam odebrać ciąg logiczny twojej wypowiedzi? Pisząc tak, po prostu wpisujesz się w nurt tych wszystkich gazetowych mądrali, którym plucie na nasz kraj - Ojczyznę naszą - sprawia judaszową przyjemność. Porównując ją do syfilisu ( dla ciebie "nie jest to feralna choroba" - sic!!!) obrażasz wszystkich żyjących w naszym kraju. A potem się metaforą zasłaniasz?!!! Przeciez ten twój twór nazywa się "słownik wyrazów bliskoznacznych"!!!
Jeśli ci się nie podoba tutaj, możesz jechać gdzie ci się żywnie podoba. Droga wolna!

Będę zawsze wystepował przeciw takim głosom, bo dość już tego aroganctwa lejącego się z obcych Polsce mediów i Gazety Wybiórczej, sprzyjającej zboczeniom i patologiom. Są granice dobrego smaku i przyzwoitości, przekraczane coraz częściej przez różnego rodzaju pseudoartystów, którzy swoją "twórczością" obrażają uczucia religijne i patriotyczne. >> Mało śmieszne, wręcz ŻAŁOSNE!!!

Z "narkotycznym" jeszcze mogę się zgodzić, ale z "flustratem" na pewno nie...

A Piotra Rutkowskiego to ty mi nie cytuj, bo żaden to dla mnie autorytet! Tym bardziej jednak utwierdziłeś mnie w przekonaniu, że ty i podmiot liryczny to to samo. Piszesz także sam o tym w odpowiedzi dla M. Krzywaka.

Skoro podtarłeś sobie tyłek i nic nie uszkodziłeś ( chyba że... ), znaczy, że komentarz mój do zbyt ostrych jednak nie należał. Skad więc ta fala złości??? A twoje przeżycia sprzed dwóch lat nie muszą być mi znane.

A...! To było nawiązanie do Wojaczka!!! No to jesteś Usprawiedliwiony i róbta co chceta???!!! A jeśli wyjedziesz mi zaraz z wolnością słowa, to jesteś żałosny...

I wiesz co? Nawet cię pozdrowię - Piast
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



to do mnie, tak?
oh yes, jestem zero, ale proszę mi wierzyć - czuję się z tym świetnie.
zresztą każdy wie, że bez tej milości można żyć,
widzieć radiowóz i się nie bać.
podobno patriotyzm dziś znaczy jej nie dać się zajebać


Oczywiście, że to nie było do ciebie i dobrze o tym wiesz. O patriotyźmie polemizował jednak nie będę... Pozdro Piast
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Intelektualisto!!!!!!!!!!!!!

Wiesz gdzie sobie możesz wsadzić ten wielki kwantyfikator?? nie powiem ci, bo szkoda czasu na użeranie się z flustratem. Ciesze się, że ci ulżyło, będziesz spał teraz spokojniej.

jak już coś Intelektualisto - to winno być - narkotycznym, ale wybacz, co ja prostak będę takiemu mądremu człekowi jak ty prawił [możesz sobie to powiesić nad łózkiem].

śladowym zresztą - może i tak, ale nie tobie oceniać mój intelekt. jestem pod wrażeniem twojego porównania - widzę, że bydlęca metaforyka jest ci bliska.

"Nic?" - piszesz. utożsamiasz autora z podmiotem lirycznym - bravo intelekualisto. Jeśli chcesz mnie w ten sposób obrazić lub sprowokować, to nic z tego.

Twój komentarz nic nie wnosi i pozwolisz, że zacytuję Piotra Rutkowskiego (mam nadzieję, że się nie obrazi na mnie za to) - [u] Twoim komentarzem już podtarłem sobie tyłek w kiblu[/u]. [to sobie możesz powiesić w ubikacji]

i wiesz co? nawet ci napiszę - pozdrawiam!!!
pozdrowienia od zera

p.s.
Jeśli będąc zerem cię zdzielę to też będziesz zerem (0:1=0) Zapamiętaj zanim znów rzucisz mięsem i zaczniesz wierzgać kopytami i obrażać innych.

Pisząc takie słowa powinieneś pod spodem pisać komentarze do każdego zwrotu zawartego w tekście ( jak to Michałowi uczyniłeś w odpowiedzi ), a nie mieć pretensje, że ktoś to odbiera tak, czy inaczej. A jak mam odebrać ciąg logiczny twojej wypowiedzi? Pisząc tak, po prostu wpisujesz się w nurt tych wszystkich gazetowych mądrali, którym plucie na nasz kraj - Ojczyznę naszą - sprawia judaszową przyjemność. Porównując ją do syfilisu ( dla ciebie "nie jest to feralna choroba" - sic!!!) obrażasz wszystkich żyjących w naszym kraju. A potem się metaforą zasłaniasz?!!! Przeciez ten twój twór nazywa się "słownik wyrazów bliskoznacznych"!!!
Jeśli ci się nie podoba tutaj, możesz jechać gdzie ci się żywnie podoba. Droga wolna!

Będę zawsze wystepował przeciw takim głosom, bo dość już tego aroganctwa lejącego się z obcych Polsce mediów i Gazety Wybiórczej, sprzyjającej zboczeniom i patologiom. Są granice dobrego smaku i przyzwoitości, przekraczane coraz częściej przez różnego rodzaju pseudoartystów, którzy swoją "twórczością" obrażają uczucia religijne i patriotyczne. >> Mało śmieszne, wręcz ŻAŁOSNE!!!

Z "narkotycznym" jeszcze mogę się zgodzić, ale z "flustratem" na pewno nie...

A Piotra Rutkowskiego to ty mi nie cytuj, bo żaden to dla mnie autorytet! Tym bardziej jednak utwierdziłeś mnie w przekonaniu, że ty i podmiot liryczny to to samo. Piszesz także sam o tym w odpowiedzi dla M. Krzywaka.

Skoro podtarłeś sobie tyłek i nic nie uszkodziłeś ( chyba że... ), znaczy, że komentarz mój do zbyt ostrych jednak nie należał. Skad więc ta fala złości??? A twoje przeżycia sprzed dwóch lat nie muszą być mi znane.

A...! To było nawiązanie do Wojaczka!!! No to jesteś Usprawiedliwiony i róbta co chceta???!!! A jeśli wyjedziesz mi zaraz z wolnością słowa, to jesteś żałosny...

I wiesz co? Nawet cię pozdrowię - Piast

No to skoro już emocje opadły, to konkretnie.
1. Nie bronię żadnych zboczeńców i innych a wyborczą mam gdzieś, jestem zresztą apolityczny. Uczucia patriotyczne? Ty tu właśnie politykę wciskasz - ja nikogo nie obrażam. Jestem sceptycznie nastawiony do tego kraju i nikt tego nie zmieni. Nie to nic wspólnego z prasą zachodnią.
2. Nazwałem cię tak a nie inaczej z tego względu, że twój koment był tak napastliwy, że nosił znamiona flustracji.
3. M.Krzywakowi odpowiedziałem prawidłowo, ale jak to powtarzam do znudzenia - uczepiliście się jednego słowa i powtarzacie jeden przez drugiego, a nie należy tego traktować bezpośrednio. Choroba i zepsucie kojarzy mi się z tym państwem (mój indywidualny pogląd - można mieć chyba własne zdanie, czy komisja do spraw czystości poglądów mnie za to powiesi? - nacjonalizm jakiś wyczuwam). Nie miałem nic wspólnego z tym czymś (syfem )w sensie bezpośrednim. Natomiast użyłem słowa w sensie metaforycznym (wiele słów ma znaczenie dosłowne i przenośne, w końcu chyba to poezja jest?).
4."Jakżesz teraz inaczej brzmi - peel zarażony na lekcji religii syfem (trafiony gąbką).;) >>> Mało śmieszne, wręcz ŻAŁOSNE!!!" - chyba uczęszczałeś do jakiejś szkółki niedzielnej skoro taka sielankę miałeś. Nigdy nie zdarzyło ci się bić albo rzucać po klasie gąbka? Nie popieram tych zachowań, ale nie należy być obłudnym i twierdzić że się o takim czymś nic nie słyszało.
5. Chciałbym spytać - jakie są wedle ciebie zasady estetyczne, którymi powinni się kierować poeci piszący wiersze ?(decorum??)
6. Wolności słowa nie ma w tym kraju, a twoje słowa "jesteś żałosny" to chwyt retoryczny.
7.Gdzieś to słyszałem - Są granice, których nie można przekroczyć
8. dzięki za komentarz;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ponura polska jesień, Przywołuje na myśl historii karty smutne, Nierzadko także wspomnienia bolesne, Czasem w gorzki szloch przyobleczone,   Jesiennych ulewnych deszczy strugi, Obmywają wielkich bohaterów kamienne nagrobki, Spływając swymi maleńkimi kropelkami, Wzdłuż liter na inskrypcjach wyżłobionych,   Drzewa tak zadumane i smutne, Z soczystych liści ogołocone, Na jesiennego szarego nieba tle, Ponurym są często obrazem…   Jesienny wiatr nuci dawne pieśni, O wielkich powstaniach utopionych we krwi, O szlachetnych zrywach niepodległościowych, Które zaborcy bez litości tłumili,   Tam gdzie echo dawnych bitew wciąż brzmi, Mgła spowija pola i mogiły, A opadające liście niczym matek łzy, Za poległych swe modlitwy szepcą w ciszy,   Gdy przed pomnikiem partyzantów płonie znicz, A wokół tyle opadłych żółtych liści, Do refleksji nad losem Ojczyzny, W jesiennej szarudze ma dusza się budzi,   Gdy zimny wiatr gwałtownie powieje, A zamigocą trwożnie zniczy płomienie, O tragicznych kartach kampanii wrześniowej, Często myślę ze smutkiem,   Szczególnie o tamtych pierwszych jej dniach, Gdy w cieniu ostrzałów i bombardowań Tylu ludziom zawalił się świat, Pielęgnowane latami marzenia grzebiąc w gruzach…   Gdy z wolna zarysowywał się świt I zawyły nagle alarmowe syreny, A tysiące niewinnych bezbronnych dzieci, Wyrywały ze snu odgłosy eksplozji,   Porzucając niedokończone swe sny, Nim zamglone rozwarły się powieki, Zmuszone do panicznej ucieczki, Wpadały w koszmar dni codziennych…   Uciekając przed okrutną wojną, Z panicznego strachu przerażone drżąc, Dziecięcą twarzyczką załzawioną, Błagały cicho o bezpieczny kąt…   Pomiędzy gruzami zburzonych kamienic Strużki zaschniętej krwi, Majaczące w oddali na polach rozległych Dogasające płonące czołgi,   Były odtąd ich codziennymi obrazami, Strasznymi i tak bardzo różnymi, Od tych przechowanych pod powiekami Z radosnego dzieciństwa chwil beztroskich…   Samemu tak stojąc zatopiony w smutku, Na spowitym jesienną mgłą cmentarzu, Od pożółkłego zdjęcia w starym modlitewniku, Nie odrywając swych oczu,   Za wszystkich ofiarnie broniących Polski, Na polach tamtych bitew pamiętnych, Ofiarowujących Ojczyźnie niezliczone swe trudy, Na tylu szlakach partyzanckich,   Za każdego młodego żołnierza, Który choć śmierci się lękał, A mężnie wytrwał w okopach, Nim niemiecka kula przecięła nić życia,   Za wszystkie bohaterskie sanitariuszki, Omdlewających ze zmęczenia lekarzy, Zasypane pod gruzami maleńkie dzieci, Matki wypłakujące swe oczy,   Wyszeptuję ciche swe modlitwy, O spokój ich wszystkich duszy, By zimny wiatr jesienny, Zaniósł je bezzwłocznie przed Tron Boży,   By każdego z ofiarnie poległych, W obronie swej ukochanej Ojczyzny, Bóg miłosierny w Niebiosach nagrodził, Obdarowując każdego z nich życiem wiecznym…   A ja wciąż zadumany, Powracając z wolna do codzienności, Oddalę się cicho przez nikogo niezauważony, Szepcząc ciągle słowa mych modlitw…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @andrew Czy rzeczywiście świat współczesny tak nas odczłowieczył? Czy liczy się tylko pogoń za wciąż rosnącą presja społeczną w każdej dziedzinie? A gdzie przestrzeń, by być sobą?
    • @Tectosmith całkiem. jakbym czytał któreś z opowiadań Konrada Fiałkowskiego z tomu "Kosmodrom".
    • @Manek Szerzenie mowy nienawiści??? Przecież nie skłamałem w ani jednym wersie!
    • Widzą mnie. Przez te korytarze. Przez te imaginacje. Patrzą. Wodzą za mną wzrokiem nieruchomym. Te ich oczy. Te ich wielookie twarze… Ale czy to są w ogóle ich twarze? Wydrapuję żyletką te spojrzenia z okładek. Ze stronic starych gazet. Z pożółkłych płacht. Zapomnianych. Nie odtrącam ich. Było ich pełno zawsze i wszędzie. Nie odtrącam… Kiedyś odganiałem ręką te spojrzenia wnikliwe. Czujne. Odganiałem jak ćmy, co puszyściały w przelocie. Albo mole wzruszone jakimś powiewem nagłym z fałd ciężkich zasłon, bądź ubrań porzuconych w kącie. Z barłogu. Z legowiska. Ze sterty pokrytej kurzem. Szarym pyłem. W tym oddechu idącym od otwartych szeroko okien. Od nocy. Od księżyca… Od drzew. Od tych topól strzelistych. Szumiących. Szemrzących cicho. Od tych drzew skostniałych z zimna. Od chmur płynących. Od tych chmur w otchłani z jasnymi snopami deszczu...   Siedzę przy stole. Na krześle. Siedzę przy stole oparty łokciami o blat. Oparłszy się na złożonych dłoniach brodą. Zamieram i śnię. I znowu śnię na jawie. Wokół mnie płomienie świec. Drżące. Migoczące. Rozedrgane cienie na suficie i ścianach. Na podłodze błyszczące plamy. Na klepce. Czepiają się sęków. Czepiają się te widma. Te zjawy z nieokreślonych ustroni i prześwitów z ciemnej linii dalekiego lasu. Na stole płonące świece. Na parapetach. Na szafie. Na podłodze. Świece wszędzie. Płonące gwiazdy na niebie. Wszechświat wokół mnie. Ogromna otchłań i mróz zapomnienia…   Przede mną porcelanowy talerz z okruchami czerstwego chleba i emaliowany kubek, odrapany, otłuczony. Pusty… A więc to moja ostatnia wieczerza…   *   Wirujące obłoki nade mną. Pode mną mgławice, spirale galaktyk. Nade mną… Nasyca się we mnie jakaś deliryczna ekscytacja. Jakieś wielokrotne, uporczywe widzenie tego samego, tylko pod różnymi kątami. Wciąż te same zardzewiałe skorupy blaszanych karoserii, powyginanych prętów, pancernych płyt, pogiętych, stępionych mocno bagnetów i noży… Przedzieram się przez to wszystko z donośnym chrzęstem i stukotem spadających na ziemię przedmiotów. Idę, raniąc sobie łokcie, kolana… Idę… I słyszę. I słyszę wciąż w mojej głowie piskliwy szum. I pulsowanie, takie jakby podzwanianie. I znowu drzwi. Kolejne. Uchylone. Spoza nich dobiega to nikłe: dzyn-dzyn. A więc ktoś tu był. I jest! Ktoś mnie ogląda i podziwia jak w ZOO. Nie mogę się pozbyć tych mar natrętnych. Dzyn-dzyn.. Tych namolnych widziadeł, które plączą się tutaj bez celu. Dzyn-dzyn… I widzę je. I słyszę... Nie. Nie dosłyszę, co mówią do siebie, będąc w tych pokracznych pozach. Gestykulują kościstymi palcami obwieszonymi maleńkimi dzwoneczkami… Dzyn-dzyn… Wciąż to nieustanne dzyn-dzyn...   *   Otaczają mnie blaski. Mrugające iskry. Kiedy siedzę przy stole, oparłszy brodę na dłoniach. Mieni się wazon z kryształu z uschniętą łodygą martwego kwiatu. Cóż jeszcze mógłbym ci powiedzieć? Będę ci pisał jeszcze. Kartki rozrzucone na stole. Pogniecione. Na podłodze. Ciśnięte w kąt w formie kulek. Wszędzie. W dłoni. W tej dłoni ściskającej pióro, bądź długopis… W tej dłoni pomazanej tuszem, atramentem. W tej dłoni odrętwiałej. I w tym odrętwieniu trwam, co idzie od łokcia do czubków palców. Mrowienie. Miliardy igieł... W serwantce lustra migoty i drżenia. W serwantce filiżanki, porcelanowy dzbanek. Talerze. Kryształowa karafka ojca. Zaciskam powieki. Szczypiące.   Dlaczego ten deszcz? Latarnie na ulicy. Noc. Zamglone światła. Deszcz. Drzewa oplatają się nawzajem gałęziami. Nagimi odnogami. Drzewa splecione. Supły… Deszcz… Zamglone poświaty ulicznych latarni. Idę. Kiedy idę – deszcz… Wciąż deszcz… Stukocze o blaszane rynny starych kamienic. O daszki okrągłych ogłoszeniowych słupów. O blaszane kapelusze ulicznych latarni… Deszcz… Kiedy idę tak. A idę tak, bo lubię. Kiedy deszcz… I ten deszcz wystukuje mi. Spada na dłonie. Na policzki. Na usta. Na twarz…   *   To rotuje. To wciąż rotuje. Oddala się, ciągnąc za sobą długą smugę. Rezonuje od tego jakiś magnetyzm. To się oddala. To wciąż się oddala, nieubłaganie. Kiedy idę długim korytarzem, muskam palcami żeliwne rury, które ciągną się kilometrami w głąb. Które się ciągną i wiją. Które pokryła brunatna pleśń. W których stukoty i jęki. Zamilkłe. W których milczenie. Martwa cisza. Ciągnące się rury. Rozgałęzienia jakieś. Wychodzą. Wchodzą. Rozchodzą się. Łączą… Od jednej ściany do drugiej. Z podłogi w sufit. Przebijają się znikąd donikąd. Martwy krwiobieg w ścianach z popękaną, odłażącą farbą. Chrzęszczący pod stopami gruz, potłuczone szkło... Na języku i w gardle gryzący szary pył zapomnienia. Uchylone drzwi. Otwarte na oścież. Zamknięte na klucz. Na klamkę. Naciskam z cichym skrzypieniem. Wchodzę. W półmroku sali kamienne popiersia okryte zakurzoną folią. Rozrzucone dłuta, młotki… W półmroku. Zapach jakichś dalekich, zeskorupiałych w mimowolnym grymasie gipsowych twarzy. W odległym echu dawnego czasu. Pożółkłe plakaty na ścianach. Uśmiechnięte twarze. Patrzące filuternie oblicza dawno umarłych…   Kto tu jest? Nie ma nikogo.   Szklane gabloty. Zardzewiałe metalowe stelaże. Na pólkach chemiczne odczynniki. Przeciekające butle z jakąś czarna mazią. Odór rozkładu i czegoś jeszcze, jakby opętanego chorobą o nieskończonym wzroście… Na ścianach potłuczone, popękane porcelanowe płytki z rozmazanymi smugami zakrzepłej krwi. Od dawna ślepe, zgasłe oczy okrągłej wielookiej lampy. Przekrzywionej w bezradnym błaganiu o litość, w jakimś spazmie agonii. W kącie, między stojakami do kroplówek, ociężały, porysowany korpus z kobaltem-60 w środku pokryła rdza. Na metalowym stole resztki nadpalonej skóry z siwą sierścią kozła. Nie przeżył. Wtedy, kiedy blade strumienie wypalały jego wnętrze do cna… Walające się na podłodze stare, zwietrzałe gazety. Czarne nagłówki. Czarno-białe zdjęcia. Pierwszy wybuch jądrowy na atolu Bikini. Pozwijane plakaty... Szukam czegoś. Szperam. Odgarniam goła stopą… Nie ma. Nie było chyba nigdy.   *   Powiedz mi coś. Milczysz jak głaz wilgotny. Jak lśniący głaz na poboczu zamglonej drogi. Zjada mnie promieniowanie. Zżera moje komórki w powolnej agresji. Wokół mojej głowy mży złociście aureola smutku w opadających powoli cząsteczkach lśniącego kurzu. Jakby to były drobniutkie, wirujące płatki śniegu. Jakby rozmyślający Chrystus, coraz bardziej jaśniejący i z rękami skrzyżowanymi na piersiach, szykował się powoli na ekstazę zbawienia w oślepiającym potoku światła...   I jeszcze...   Otwieram zlepione powieki... Długo jeszcze? Ile już tu jestem? Milczysz... A jednak twoje milczenie rozsadza moją czaszkę niczym wybuchający wewnątrz granat. Siedzę przy stole a on naprzeciw szczerzy do mnie zęby w szyderczym uśmiechu. Kto? Nikt. To moje własne widzimisię. Moje chorobliwe samounicestwienie, które znika, kiedy tylko znowu zamknę je powiekami. I znowu widzę – ciebie. Jesteś tutaj. Obok. We mnie. W przeszłości jesteś. A ponieważ i ja jestem w głębokiej przeszłości, nie ma nas tu i teraz. Zatem byliśmy. A tutaj, w teraźniejszości tkwisz głęboko rozgałęzieniami korzenia. W ziemi. W tej czarnej glebie. W tej wilgotnej, w której ojciec mój zdążył się już rozpaść w najdrobniejsze szczegóły dawno przeżytych dziejów. W atomy. W ziarna rozkwitające w ogrodzie pąkami peonii…   Przełykam ślinę, czując sadzę z komina, dym płonących świec na podniebieniu. One wokół mnie rozpalają się jeszcze i drżą. Marzyłem. I śniłem. Albo i śnię nadal. Na jawie. I jeszcze… Moje nocne misterium. Moje własne bycie mistrzem ceremonii, której nie ma, która jest tylko we mnie. Mówię coś. Poruszam milczącymi ustami. Tak jak mówił do mnie mój nieżywy już ojciec, wtedy, kiedy pamiętałem jeszcze. Przyszedł odwiedzić mnie, ale tylko na chwilę. Przyszedł sam. Tym razem bez matki. Posiedział na krześle. A bardziej, tylko przysiadł. Tak, jak się przysiada na moment przed daleką podróżą. Lecz zdążył jeszcze zapalić papierosa, oparłszy się jednym łokciem o blat stołu..I w kłębach błękitnawego dymu, zaczął swoją przemowę pełną wzruszeń. To znowu ze śmiechem, albo powagą człowieka z zasadami. A jego oczy za szkłami okularów stawały się coraz bardziej lśniące. Coś mówił. Albo i nie mówił niczego. A to, co mówił było moim przywidzeniem. Omamem słuchowym. Fantasmagorią. Tylko siedział nieruchomo. Jak posąg z kamienia. Ale wiem, że odchodząc, położył jeszcze swoją dłoń na moim ramieniu, w takim jakby muśnięciu, w ledwie wyczuwalnym tknięciu. Czy może bardziej wyobrażeniu…   Sam już nie wiem czy tu był. I czy był jeszcze…Chłód powiał od schodowej klatki. Od wielkiego przeciągu drzwi trzasnęły w oddali…   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-11-23)      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...