Sezon doskonalenia wiary

[ewan_mcteagle]

W każdej kieszeni adresy i numery telefonów.
Pięści zaciśnięte, odwodnione w oczekiwaniu
na kolejną przerwę, na kolejnego papierosa.
Tylko księżyc zdaje się być bardziej samotny,
niczym niedomknięty nawias. Życie
przestało być zwykłą ciekawostką
stając się sumą naszych różnic.
Choć mówimy inaczej nasze usta wiedzą
kim jesteśmy. Niezmiennie oddychają
bez tańca, bez piosenki. Jedynie oczy
płyną dalej. Wiosna nadeszła dla ciebie
i dla mnie. Śnieg stopniał. Stopy komiwojażera
utknęły w obłędzie. Tory kolejowe szukają
miejsca, by się zatrzymać. Błotniste
między stacjami.
Pakujesz swoje rzeczy
i nie oddajesz zdjęć.

Jak w wojsku,
jak wyrywanie zębów,
jak kwiaty. Pozostają
na kaloryferze
by uschnąć

i nie zmienić
mojej nieobecności.

[Anna Maria K.]

Muszę przyznać, że chociaż nadmiar prozy w poezji przeważnie mnie irytuje, ten wiersz wyjątkowo mnie ujął swoim charakterystycznym stylem. Na pierwszy rzut oka możnaby spodziewać się czegoś banalniejszego, a i forma mogłaby budzić zastrzeżenie, natomiast już po przeczytaniu pierwszych dwóch linijek utwór wciąga, i to bardzo. Czytało się niezmiernie ciekawie i coś tam pozostało na dłużej... duży plus

pzdr.

[Espena_Sway]

dobry wiersz. od pewnego czasu trzymasz
formę i lubię wpadać pod Twoje teksty. choć forma, cóż
można by ją zmienić /w moim subiektywnym/, ale niczego
nie sugeruję, bo ostatnio moja wersyfikacja się nie podoba

pozdrawiam serdecznie Espena Sway :)

[ewan_mcteagle]

Dziękuję.


Ewan.

[Bartosz Wojciechowski]

Tak. Poza tym:) jest tu rzeczywiście kilka sformułowań,
które się zapamięta. A wersyfikacja /w moim subiektywnym/
akurat w tym przypadku nie gra roli: gdy wiersz ma tak
gęstą, świetną treść, jestem mu w stanie dużo wybaczyć:)