Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

pan X w młodości przez krótki czas był masonem
szybko jednak znudziły go ezoteryczne rytuały i złote kielnie

rozpoczął naukę w najwyższej szkole tego i owego
- zostal cenionym w świecie tegoiowegoistą
jego błyskotliwą karierę naukową przerwała
zupełnie nieoczekiwana zamiana w karalucha
(pan X zawsze uwielbiał Kafkę)

dziewięcioletniego okresu karaluszego
pan X nie wspomina zbyt miło
właśnie wtedy postanowił zostać poetą

gdy odczłowieczał
długo nie mógł przyzwyczaić się
do braku chitynowego pancerza

ale to nie była ostatnia przemiana w młodości pana X

pewnego dnia pan X z pomazańca losu
zmienił się w popaprańca

ten dzień uważa się za symboliczny koniec młodości pana X

Opublikowano

Bardzo ee... osobliwy wiersz, powiedziałabym. Podoba mi się, chociaż wiersza w tym wierszu mało. Raczej jakaś opowiastka, coś takiego. Ale bynajmniej mi to nie przeszkadza, nie :) Bardzo mi przypadł do gustu ten utwór. Szczególnie podoba mi się fragment:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


i


Bardzo sympatyczny wiersz :) Chyba lubię ten typ :)

Pozdrawiam,
Aileen Atrien.
Opublikowano

Hmm, no wszyscy tutaj wychwalają pomysł, a przecież taki pan X już był nieraz. Everymany, jedermanny, Józefy K. (pheh no w końcu "pan X zawsze uwielbiał Kafkę").

Zresztą nawet na tym forum, o ile dobrze pamiętam, podobna postać pojawiła się w całej serii utworów Michała Zawadowskiego o panu Iksińskim (nb. pan iks - pan iksiński).

Do mnie nie trafia. Wydaje się jakiś taki uproszczony, spłycony.

Pozdrawiam.

Opublikowano

no właśnie już mi ktoś to zarzucał.

Jest późno, a mi się nie chce sprawdzać, ale z tego, co mi zostało wiedzy z liceum, wydaje mi się, że to Kafka żył przed Schulzem (jakieś 20 lat, ale zawsze). Wiem, że w "Przemianie" była przemiana bohatera w robala.
Prawdę powiedziawszy, mimo starań i mimo tego, że czytałem Sklepy cynaomonowe i nawet mi się podobały - wstyd przyznać - nie potrafię sobie przypomnieć czy ojciec (bo zapewne on) zmieniał się w karalucha, czy w coś innego (chyba w ptaka się zmieniał...). Obiecuję swoją wiedzę w tej materii uzupełnić; tak czy inaczej na mój rozum Kafka i tak był pierwszy.

PS: Bartoszu, może dlatego ci się zdaje, że w omawia się "Proces" i "Sklepy...", a "Przemiany" juz nie?

PS: Bartoszu, zerknąłem na twój wiersz "Poeta"; jako odpowiedź polecam moje opowiadanie "Śmierć poety" ;)

Opublikowano

rzadko to pisze (czesciej mowie) ale tu mi sie AŻ narzuca - no fajne, fajne, te zwroty akcji, te hop-siup przemiany, bunty, podskoki, jak w Soku z zuka wręcz !
zabawne to nawet, widziałabym autora na jakim piedestale jak z powazna mina wyglasza owe resume

zapis mi sie podoba, ta 'ruchliosć" robacza tresci również, za to puetna taka ten tego. ...eee jak holywoddzki "the end", bohater sobie w łeb strzelił a przedtem udal, ze sfiksował :P
hyhy, nie noo- fane naprawdę :)))

"postanowił zostać poetą

gdy odczłowieczał
długo nie mógł przyzwyczaić się
do braku chitynowego pancerza"

to sugeruje, że poetą być to niehumanistyczne jakies 8-]

Opublikowano

Do monsieur Sceptic'a: fakt, późno. Ale wykrzesam z siebie coś jeszcze:)
Otóż rzeczywiście: "Przemiany" nie czytałem (ale słyszałem, że robal tam był)
i to się napewno zgadza:) Ale niech pan sprawdzi, czy to był karaluch - to jednak,
co by nie mówić - dość ważne:) Natomiast w "Sklepach..." Ojciec na 100% był
przez jakiś czas karaluchem (zwanym tamże "karakonem" - może to się panu
skojarzy?).
Podjęcie ewentualnych odpowiednich kroków zostawiam oczywista panu;)
Pzdr!

Opublikowano

"Gdy Gregor Samsa obudził się pewnego rana z niespokojnych snów, stwierdził, że zmienił się w łóżku w potwornego robaka.
Leżał na grzbiecie twardym jak pancerz, a kiedy uniósł nieco głowę, widział swój sklepiony, brązowy, podzielony sztywnymi łukami brzuch, na którym ledwo mogła utrzymać się całkiem już ześlizgująca się kołdra. Liczne, w porównaniu z dawnymi rozmiarami, żałośnie cienkie nogi migały mu bezradnie przed oczami."
Kafka "Przemiana" (1912)

Słowo "Karaluch" wprawdzie nie pada, ale opis pozwala chyba na skojarzenia z karaluchem. Poza tym - czemu pan X po przeczytaniu tego fragmentu nie miałby się zmienić właśnie w karalucha?

Sklepy Cynamonowe zostały wydane w 1933. Tym sposobem Kafka objął palmę pierwszeństwa w kwestii zamiany w robala :)

Opublikowano

Zdaje się iż będę wyjątkiem, temat obrzydliie ciekawy, natomiast całość jako utwór nie bardzo przypadł mi do gustu. Nie chcę tu zawierać krytyki, bo daleki jestem od tego, natomiast odczucia karzą pisać mi powyższe.
pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Mama, jeże - ja to kota za to, kota jeże ja mam.   
    • @Moondog Sensowny !! 5  
    • Zostałem po niej jak świt, który utracił własny oddech - świat niby wschodzi, ale każde światło drży, jakby mgła niosła w sobie więcej bólu niż wszystkie ludzkie serca zebrane w jednym miejscu. Ona była światłem - nie światłem zwykłym, lecz tym pierwotnym, które przecinało kosmos, delikatne jak skrzydło rodzącej się gwiazdy i potężne jak milczenie wszechświata, zanim wymyślono jakikolwiek czas. Jej oczy...dwie głębokie studnie nieba, z których wyciągałem marzenia jak srebrny pył - marzenia, które nie chciały spaść, bo nawet ziemia nie była godna ich ciężaru. A teraz - zostały po niej mgły. Gęste jak pamięć rozdarta w miejscu, którego nawet śmierć nie potrafi zabliźnić. Chodzę przez wrzosy, przechowujące jej oddech w liściach, a każde drżenie tych liści mówi mi szeptem, że nie odeszła dlatego, że chciała, lecz dlatego, że świat był zbyt ciasny dla jej światła. Zniknęła piękniej, niż ja kiedykolwiek potrafiłbym żyć. Tęsknię tak, że myśli rozmazują się jak dym, tracą granice, chcą stać się mgłą, by ją odnaleźć - choćby jako cień światła, choćby jako najcieńsza iskra w nicości. Czasem mgła zatrzymuje na sobie odcień Fioletu, jakby szukała kogoś, kogo brakuje jej tak samo jak mnie. I wtedy wiem, że nie brak mi tylko światła - brak mi Fiołków, które potrafiły pachnąć nawet w nocy. Tęsknię tak, że wiatr niesie smak jej imienia, jakby sama przestrzeń płakała po tym, czego nie zdołała zatrzymać. Czasem, gdy stoję między mgłami i zamykam oczy, przychodzi do mnie jej zarys - niepełny, urwany, jak skrzydło anioła, któremu przerwano lot w połowie snu, a pióra wciąż krwawią światłem, które nie ma gdzie wrócić. To drżenie boli bardziej niż jej odejście, bo przypomina, że jej światło przetrwało nawet śmierć, ale już nie przetrwa drogi powrotnej do mnie. Kochałem ją, jak się kocha ciszę na pustyni - do dna, do sucha, do bólu, z pragnieniem, które nie ma gdzie spaść. Byłem tylko cieniem człowieka z dłonią wyciągniętą ku niebu, którego już nie ma. A jednak nocą mgła podchodzi pod samo serce, jak pytanie, na które nie istnieje odpowiedź. I przez krótką, nierealną chwilę jej wszechświat błyska we mnie raz jeszcze - jak gwiazda, która powraca tylko po to, by umrzeć drugi raz w tym samym miejscu. A jej gasnące światło wypełnia ciszę szarpnięciem tak głębokim, że nawet Bóg nie zdołałby wypowiedzieć jego bólu. I wtedy wiem jedno: to nie ja płaczę. To świat płacze po niej. Mgła. Wrzosy. Czas płaczą. A ja tylko stoję, ze światem w popiele, z sercem pełnym jej cienia, i oddycham tym, co po niej zostało - światłem, które przeszło przez wszechświat, światłem, które nie zna powrotu, światłem, które nie ma już właściciela, a jednak trwa - jak echo jej istnienia, jak drżenie mgły, jak pamięć samego wszechświata, który stracił kogoś, kogo nie potrafił zatrzymać.      
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Jaka cała reszta. Nic nowego pod słońcem.
    • Filozofia wiarą. Świat zadaje pytania-wikła. Niebieska jest strzała! Wąż przyjął kształt…  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...