Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Biel


Rekomendowane odpowiedzi

Kobieta idąca przez ślad
Wolnym krokiem
Łyka płaszczyznę oczami z żyletek
Błękit przemienia się w czerń
Na styku dwóch światów
Gdzie pierwszy pasożytem na drugim
Drugi pasożytem na pierwszym
Wyciąga żyletkę z lewego oczodołu
Tnie na skraju lecz nie ma krwi
Nie stępiona krwawi sama
Wyciąga żyletkę z prawego oczodołu
Tnie tą co krwawi
Zmęczona i stępiona pije jej krew
Gdy już nie łaknie układa się w dłoni
Ta zaciska ją i rozgniata
Czerwona maź widzi teraz puste oczodoły
Lecz dom ma teraz tam gdzie na skraju kończy się skraj
Tak daleko gdzie czerwień robi krok i wraca biała
Nowa forma zasklepia rany
Kobieta wraca ślepa
Czerń przemienia się w błękit
Teraz patrzy oczyma
Wpatruje się w punkt gdzie biel całuje ostrze

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

wszystko byłoby dobrze, gdyby nie te oczodoły... zmień miejsce dla zyletek... ech... widzę w tym chyba ukryty sens... ale wydaje mi się, że żeby choć trochę zrozumieć ten wiersz, trzeba go pare razy przeczytać i usłyszeć jakieś wyjaśnienie....choćby banalne i najmniejsze.. wiersz zmusił mnie do myslenia więc masz u mnie plusa :) pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



prześledziłem raz jeszcze tekst, ale "ślepa która patrzy" nie pzremawia do mnie. Zresztą sama oparacja wycinania owych oczodołów żyletka przypomina, że istnieja lekarze odpowiedni do takich chorób...

Łyka płaszczyznę oczami z żyletek - to jest zrozumiałe chyba tylko dla autora

mimo szczerych chęci - zdanie podtzrymuje.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

oj, po takich tekstach właśnie biorę zwykle żyletkę do ręki.
owszem, jest mocny, jest coś nowego, ale ani nie mam ochoty go przeczytać drugi raz, ani zastanawiać się, co mają znaczyć oczodoły, żyletki, krew przeciwstawione bieli...sorry, nie na wiosnę z takimi tekstami, co?

pozdrawiam serdecznie!
ER

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • to nie sen  świat rozpada się na kawałki  fruwające ręce nogi  kawałki dzieci  szarpane przez  zgłodniałe psy  choroby zjadają żywcem  z dziurawych ścian  spoglądają smutne oczy  nie przerażają nikogo wywołują uśmiech  takie obrazki są  codziennością  konsumujemy je tlumnie w TV po kolacji na deser    to zabawy w wojnę  panów polityków  w białych koszulach  nie tylko na Ukrainie i Libanie    a my  my... nas jakby nie było  namaszczamy ich    12.2024  andrew
    • A wołanie tłumu, gdy trwogi miały swój ton, Ja-przezroczysta, próżna, jak papierowy tron, co wiatr niesie w dal. Miała, straciła, w płaczu nadziei obłed, Bluźni ciernie, róży płatki obłędne, krwią zraniona w duszy.   Urodziwa, lecząca woda, w jej lustrze odbicie czyste, Głosem spłoszyła, na wierzbie z głową wciąż wpatrzoną. Żywicą krwawi, lecz pnie się ku niebu, kwitnie w ciszy, Choć gwiazd nie dotknie, wciąż wyżej rośnie, ponad czas, ponad świat.   Korzenie nieszczęścia, płytkie, lecz silne jak kłącza tej wierzy, Wśród wierzby rozwiewają smutek, jak jej łzy, jak jej śpiew, na szkle rysa Wciąż się pnie, choć łamie ją wiatr, choć z serca wycieka żywica, Nie dotknie gwiazd, lecz w swym wzroście nie ustanie, płacząca ta wierzba.     A cry of the crowd, when dread took its tone, I-transparent, hollow, like a paper throne, Carried by winds to the faraway vale. She had it, she lost it, in hope’s wailing spell, Cursing the thorns, the rose’s bewitched veil, Bloodied in soul, in her anguish frail.   Graceful, healing water, her mirror’s clear gleam, Her voice once startled, on the willow’s dream. Bleeding with resin, yet climbing the skies, Blooming in silence, though stars she won’t prize, She reaches still higher, beyond worlds, beyond time.   Roots of misfortune, shallow yet strong, Entwined like the willow’s mournful song. Her sorrow’s dispersed, as her tears softly chime, A crack in the glass, a fracture in rhyme. Though broken by winds, her heart leaks resin, Yet the weeping willow will rise, ever driven.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      W każdym razie, w wierszach ty To zawsze podmiot liryczny.pzdr  
    • Jestem taki opiekuńczy i zrozumieć wszystkich mogę cierpliwości mam tak wiele wskażę innym prostą drogę jestem miły i uczynny kocham dzieci i zwierzęta nie brak mi inteligencji kto mnie spotka zapamięta jestem piękny ponad miarę włosy lśnią na mojej głowie zęby białe jak perełki ciała piękna nie wypowiem i tak dziwię się tym ludziom każdy gardzi poniewiera że nie lubią mnie a przecież jestem skromny jak cholera  
    • Dlaczego serce moje Do Ciebie śpiewa Bez wzajemności   Dlaczego szarpie Twej bliskości brak Tak długi już czas   Dlaczego lustrzanie Nie dzieje się nic Na drugim końcu nici   Dlaczego kielich miłości Solą łez smakuje Tęsknoty niespełnionej   Dlaczego nadzieja  Umrzeć nie chce W obliczu codzienności   Co tak naprawdę  Przędzie między nami los Pod osłoną rzeczywistości
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...