Po pani Dorocie

[Chuck Norris]

próbowałem dosięgnąć do płatka śniegu
próbowałem w nim zacisnąć całą dłoń
aby coś mieć tylko dla siebie

próbowałem doskoczyć do księżyca
próbowałem na chwilę dotknąć gwiazd
aby w szczęściu łapać oddechy

w weneckim lustrze nie widziałem siebie
próbowałem mieć coś co chwilę trwało
albo przeżywać coś co nigdy nie było

zawsze widywałem to co przegrane
odwracające się głowy w obłędne szkice
samoistnie w chwili gdy płynął czas

zniknęła nieśmiałość wobec nieśmiałości
pozostały bezuśmiechy do rzeczy martwych
i dystans od słów których nie powiedział nikt

mam jeszcze esencję z pani doroty
dziurawy sweter parę gorzkich herbat
zmarszczki w umyśle od zmartwień

[jacek_sojan]

do 3 strofy włącznie czytało się znakomicie, ale następne "półobroty " Chuckowi nie wyszły, bo zapaskudził wersy takimi słowami jak: "samoistnie", "bezuśmiechy"; nawet na "esencję" już zgodzę się , byle wspomniane wymienić na ekwiwalent, bo wiersz tu się kroi, jak piącha Norrisa - potężny! J.S.

[stanislawa zak]

stawiam kolejkę Jackowi i Norrisowi!

[Chuck Norris]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

wolę nicholsona

[stanislawa zak]

ja, ja- nich Olsona, bo ten aktor z Norrisem na bakier,

[hewka]

najlepsza ostatnia, a te proby to jak odbicia
w lustrze weneckim, podoba sie, pozdrawiam