Ojciec

[Łukasz W]

Z domu zaropiałych świtów,
przez szpary w widokach na ulice
wydostaje się bezwonny chłód,
świadek zbrodni na niedoszłych Bogach.

Zawdzięczane pod przymusem
doświadczenia nigdy nieodbyte
mszczą się na staraniach ojca,
jak najdalej od krzepnących grobów.

Mury cuchną wspólnymi posiłkami,
o czym dzieci nic nie wiedzą,
byle tylko je uchronić
od uśmiechów pełnych słonej piany.

Pętla nieskończonej żeglugi,
której nawet śmierć nie poluzuje
zbiera ciche żniwo wieczorami,
fotografii nie sposób podpalić.

[Nechbet]

dla mnie cudeńko Łukaszu, bardzo mi sie podoba, trafne i wyrafinowne metafory, plynnie i konsekwentnie prowadzona mysl, na wielkie TAK :-)

serdecznosci :-)

[teraa]

Dyrektor. Żart

nienajgorzej