Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

moja Babcia

Ewa Emmerich
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Ewa Emmerich

Ewa Emmerich

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

pada deszcz
nieznany złodziej snu
idąc własną drogą
mylę drogowskazy
nie poznaję twarzy
czuję się tu obca
– miałam jej towarzyszyć
być dla niej Jej szczęściem
– zatraciłam w Niej siebie
i już mnie nie będzie

widziałam Jej miłość
– piękny stary człowiek
umarły na wieki
w myśli moich grobie

pogrzebany w piaskowcu
zasypanym śniegiem
ubieram kolczyki
i gdzie pędzę – nie wiem

Ona nie wiedziała
i ja jestem bez myśli –
zapłakała nade mną
– może mi się przyśni?

niegodzę rzeczywistości
z mojej duszy stanem
wypatruję purpury
zasypiam nad ranem

i znów pada deszcz
i znów oczy płaczą
z dylematu nad faktem
czy Ją kiedyś zobaczą?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • bronmus45
      - wespół / zespół ..

      Przez bronmus45 · Opublikowano

      gnomowładny ~~ Mojsze* racje są racniejsze* - twierdzi pewien prezesina .. Tego nijak nie dowodzi jego wygląd, kwaśna mina .. ~~ ~~ On ci to .. ~~ Przygraniczna, spora łąka - na niej "upierdliwy" owad .. Czy to Bąk(......), czy ruska stonka; zwąca siebie .. narodowa?! ~~
    • Alicja_Wysocka
      Pies zdrajca

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Jacek_Suchowicz, dziękuję :)
    • Berenika97
      Wizyta na plebanii cz.5

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      Wtedy weszła pani Irena z dwiema filiżankami herbaty i ciastkami. W ręku miała foliową torbę wypełnioną słodyczami, mydełkami, kawą. Poczęstowała rozmówców, a torbę ze „skarbami” wręczyła Karolinie jako prezent. Studentka podziękowała, a pastorowa wróciła do swoich zajęć. - Mam dla pani propozycję - powiedział duchowny, popijając herbatę - mój syn napisał doktorat na temat wydawania „Głosu Ewangelii” czyli właściwie na taki sam temat, z którym chce się pani zmierzyć. Pożyczę pani egzemplarz maszynopisu jego pracy i egzemplarze pisma. Będzie pani mogła spokojnie pracować. Oczywiście mam nadzieję, że później je odzyskam. - Oczywiście - zdążyła powiedzieć zaskoczona Karolina. Dalszą rozmowę przerwała pastorowa, gwałtownie otwierając drzwi do biblioteki. Wprowadziła młodą kobietę i dwoje małych dzieci. Cała trójka płakała. - No chcieli je prawie zlinczować! – pastorowa mówiła podniesionym głosem, gestykulując przy tym. - Edwardzie, trzeba coś z tym zrobić, tak nie może być! - dodała - idź i przemów im do rozumu! Po tych słowach pastor podniósł się i wyszedł przed budynek, pani Irena pobiegła za nim. Karolina zaczęła przyglądać się zaniedbanej kobiecie oraz dwóm dziewczynkom w wieku około dwóch i czterech lat. O ile matka już się uspokoiła, to dzieci ciągle chlipały. Dziewczyna zajrzała do torby z prezentami, wyciągnęła cukierki i wręczyła je maluchom. Ujrzała w ich oczach błysk radości, ale najważniejsze było to, że się uspokoiły. - Mnie w Polecku nienawidzą. To mój mąż zabił syna pastora Kockiego - wyszeptała kobieta - mąż jest w więzieniu, ja nie pracuję bo mam małe dzieci. Skończyło się mleko w proszku, chciałam tylko mleko. A oni napadli na mnie, tak jakbym to ja zabiła i wyrzucili z kolejki.
    • Berenika97
      Gdy wers ...

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję! Świetny wiersz napisałeś! :)))
    • Łukasz Jasiński
      Fatum

      Przez Łukasz Jasiński · Opublikowano

      Łukasz Jasiński 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...