Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Jacy są według Was, najbardziej przereklamowani poeci? Zarówno współcześni, jak i ci piszący dawniej?
I na wszelki wypadek, zaznaczam, że chodzi o poetów, którzy wydali już jakiś tomik. Natomiast nie ta liczna rzesza ukrywająca się po forach internetowych.

?

Opublikowano

ja nie wiem, ale ja to sie czuję niedoreklamowany :( wiesz ile kosztuje minuta spotu w TeFał??!?1
ledwo na kilka biloboardów uzbierałem, a i tak mi jakieś dzieciaki wąsy i inne takie brzydkie rzeczy podorysowywały :(
Skandal! jak w tym kraju trudno się poecie wypromować ;((

Opublikowano

Moim zdaniem Wisława jest najlepszą polską poetką wszech czasów - podoba mi sie niemal wszystko, co napisała. Cóż, o gustach się nie dyskutuje ;)
Za przereklamowanych uważam Konopnicką, Wojaczka i obecnie tworzącego Dehnela (zwłaszcza ostatniego).

Opublikowano

No tak, moim zdaniem jest :) Cóż jest ciekawego w "Bądź mi" na przykład? Próba skandalu i tyle :) Polecam publikację Jana Marxa w "Legendarnych i tragicznych". Oczywiście, Wojaczkowi zdarzały się dobre wiersze, perełki (*** jest taka mała radość - na przykład), ale ogólnie, moim zdaniem, był słabym poetą.

Opublikowano

1. czytałem wiersze Dehnela i absolutnie niczego w nich nie widzę. Natomiast nie widziałem jego ubioru.
2. Wojaczek - tani skandalista.
3. Mickiewicz - absolutnie nie podchodzi mi jego poezja i jego wizja świata, ale niech wyłysieję, jeśli spotkam kiedyś poetę, który będzie się posługiwał językiem polskim płynniej od Mickiewicza! Taka była jakaś kartoflana moda w poezji - na głupawe wiersze; ale gdyby mickiewicz urodził się teraz, również zostałby dobrym poetą współczesnym, tego jestem pewien.
4. Świetlicki - nie wiem zupełnie co ludzie w nim widzą... tragicznie fałszuje i pisze - moim zdaniem - badziewne wiersze.
5. Za świetnego poetę - choć też troche może "zbyt popularnego" - uważam Andrzeja Bursę.

Opublikowano

Ktoś mądry powiedział kiedyś, że jeśli na 10 wierszy poety trafi się jeden naprawdę dobry, to jest to poetycki sukces. Można oceniać twórców po ich słabszych tekstach, po pozorach albo biografii. Wówczas jednak wszyscy są przereklamowani. Z Wojtyłą włącznie.

Nie trzeba lubić/cenić Szymborskiej, Mickiewicza bądź Wojaczka, jednak wystarczy wejść głębiej (tak naprawdę głęboko) w teksty, żeby przekonać się, o co tyle szumu. Ale komu się chce? Nie przepadam za Staffem, Przybosiem itp., ale chyba zgłupiałbym, gdybym powiedział, że są przereklamowani.

Temat wątku wydaje mi się tendencyjny. A może chodziło o to, kogo częściej reklamują? ;)

// 51

Opublikowano

a co - myślał pan/pani że po jednym apelu wszyscy będą wstrząśnięci i grzecznie zamilkną? Błąd. Nikt nie zamilknie, bo toczy się tu kulturalna dyskusja na mniej czy bardziej poważny temat, nikt tu nie zabiera głosu z przymusu i każdy mówi, co myśli... Każdy może też sprzedać swoją mądrość, ale nie powinien czuć się zdziwiony, gdy ktoś jego mądrość odrzuci.

Pozdrawiam.

Opublikowano

Ja się z Tobą 51fu nie zgodzę. Dużo na ten temat myślałem wcześniej i myślę do dzisiaj. Bądź, co bądź o każdym, nawet najbardziej nieudanym wierszu można powiedzieć, że trzeba czytać go jeszcze głębiej, głębiej i głębiej, i tak w kółko. Sęk w tym, że po parokrotnym przeczytaniu wiersza i bez znalezienia żadnej głębszej konkluzji, czytanie traci sens. A mówienie, iż nie rozumiem bo się nie wczytałem, jest śmieszną próbą obrony wiersza, który albo jest niewiele wart albo pisany na siłę. Tylko po jaką cholerę to robić?
Dlatego "przereklamowani poeci" to dla mnie ci, nad których wierszami wszem i wobec zachwycają się mass media, a ja nie odnajduję, nawet po głębszym wczytaniu, żadnych wartości.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


czyli dobry wiersz to taki który rozumiesz, a nieprzereklamowany poeta, to taki który pisze wiersze które ty rozumiesz?
a jak za 10 lat podszkolisz sie trochę i zrozumiesz jakiś wiersz powiedzmy miłosza czy wojtyły (nie wiem kogo uważasz za "przeteklamowanego") to co wtedy?

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @TylkoJestemOna Dzięki, samo życie niestety. Pozdrawiam
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Niektórzy uważają, iż w tym jest clue poezji, ja się z tym nie zgadzam, ale życzę po prostu, by szukać w dobrym miejscu. Nie zamykać się. Pzdr.
    • Wygnanie z Raju. Albo Cztery wesela i pogrzeb. (szkocka orkiestra) Pzdr :-)  
    • Szedł z nisko pochyloną głową poboczem pola, piaszczystą drogą. Szedł. Idzie obok kartofliska, które okrywa potok wieczornego słońca. Cały w pomarańczowej zorzy. Chłopski malarz. Namalował świat: bydło na rżyskach i pajęczyny babiego lata. Drżące. Sperlone kroplami rosy.   Wiesz…   Jesteś tu jeszcze?   Idę i jestem tutaj. Idę tak, jak szedłem wtedy, pamiętasz? Niczego nie pamiętasz. Już nic nie pamiętasz i nie widzisz, gdyż twoje oczy.   Martwe. I takie zimne zimnem kamienia. Bladego marmuru wyciosanego wieki temu dłutem nieznanego rzeźbiarza…   Ale znowu idziemy razem. Idziemy tak, jak moglibyśmy iść we dwoje. Tak jak moglibyśmy…   Idziemy. Idziemy. I idziemy raz jeszcze…   Stawiamy kroki powolne, jakby w zadumie. Idziemy jak ten sen śniony nagle nad ranem. Jak ta widziadlana korektora zdarzeń, co chwyta za gardło jakimś ciężkim westchnieniem.   Wypiłem trochę, to prawda. I wypiłem raz jeszcze, wznosząc toast za ciebie. Za nas…   Dlaczego milczysz? Spójrz, wznoszę kielich… E, tam, kielich, butelkę całą. Wznoszę ją pod światło wieczornego słońca.   I przez szkło przesącza się światłość pomarańczowa. Nadciągający wieczór. I przez szkło, przez płyn przejrzysty, przez te szkliste turbulencje spienionych majaków…   Napijesz się ze mną? Patrz, jest jeszcze trochę. Widzisz. Nie widzisz. Ale ja, widzę za ciebie.   Nie wypiłem do końca, albowiem chciałem… chcę zostawić tobie.   Stoję w otwartym oknie i patrzę. Wiatr szarpie gałęziami kasztanów. Szeleści liśćmi.   I szepcze. Szepcze. O, mój Boże, jak szepcze…   Na stole leży talerz. Mży cały w pozłocie kryształowy wazon z wetkniętym bukietem czerwonych róż. I te róże. Te róże czerwone…   Choć, napij się ze mną. Na stole lśni butelka. Podnoszę ją, aby wznieść…   Wiesz, był tu przed chwilą mój ojciec. Przyszedł zza grobu, aby się ze mną napić. Nie mówił nic, tylko patrzył. I patrzył tryni swoimi oczami.   Takimi oczami zasklepionymi czarną ziemią jak u trupa. Był i znikł. Nie powiedział ani słowa…   Kielich stoi nadal. Mój i jego. Jego i mój… Był i nie ma, choć przed chwilą jeszcze…   Wiesz, ćwiczę wirtuozerskie szlify chorobliwej fantasmagorii. I próbuję przecisnąć się przez ścianę. Atomy mojego ciała łączą się z atomami tynku, zaprawy murarskiej i cegieł.   Lecz nie mogę. Utykam, gdzieś pomiędzy. Nie potrafię przebrnąć jeszcze tej otchłani czasu. Choć jestem już bliski poznania tajemnicy przemieszania się w czasie.   Wiesz, to jest w zasadzie proste. Bardzo proste… Wystarczy tylko…   Zamykam oczy. Zaciskam szczelnie powieki. I widzę jak idzie ten malarz chłopski i maluje odręcznie dym płynący z łęciny, nad lasem idący...   Mimo że cierpi na bóle głowy i zaniki pamięci.   Ogląda swoje dłonie, palce. Licząc odciski, rdzę z lemieszy zdziera.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-08-10)    
    • Oryginalne, wakacyjne porównanie podróżnicze :-) Głębokich rozmów ze swoim wnętrzem ciąg dalszy :-) Pzdr.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...