Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie ukrywam, że obawiałem się trochę tego zagrania, nie mniej, po głębszym namyśle zdecydowałem się zaryzykować i napisać wiersz "prosty jak koło" (jakkolwiek względnie by to nie brzmiało;).
Oczywiście jestem otwarty na sugestie, dlatego też, jeśli więcej osób będzie miało jakieś obiekcje- chętnie pomyślę nad czymś innym.

Pozdrawiam i dziękuję za odwiedziny

Fei
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




poza tym tekst z przesłaniem jak najbardziej widocznym
w każdym twoim tworze

bywaj

Rozumiem Twoją uwagę, aczkolwiek wiersz jeszcze świeży, więc niech poleży.
Przemyślę to, tak, czy owak
dzięki za odwiedziny :)

pozdr.

Fei
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Stanisławo, obiecuję, że pomyślę nad tym fragmentem. Jak tylko wpadnie mi do głowy coś innego, mniej oklepanego, co zachowa połączenie między-strofowe (a i mnie samemu się spodoba), to masz jak w banku, że skorzystam ;)

Pozdrawiam Cię serdecznie

Fei
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pierwsza z tym wpisywaniem w obwód posłania( i tu jakiego? od posłannictwa czy od legowiska?), bo jesli będzie od posłańnictwa, to ta ogromna hiperbola z krawędzią świata, jeszcze jakoś wytrzymuje, ale jeżeli posłanie będzie czytane jako legowisko, to krawędź śwaita brzmi strasznie patetycznie, za dalekie sięganie, bo może jest jakies posłanncitwo boskie....? Pozdrawiam.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Pierwsza z tym wpisywaniem w obwód posłania( i tu jakiego? od posłannictwa czy od legowiska?), bo jesli będzie od posłańnictwa, to ta ogromna hiperbola z krawędzią świata, jeszcze jakoś wytrzymuje, ale jeżeli posłanie będzie czytane jako legowisko, to krawędź śwaita brzmi strasznie patetycznie, za dalekie sięganie, bo może jest jakies posłanncitwo boskie....? Pozdrawiam.

oj oj, muszę się wybronić.
posłanie wykorzystane jest w obydwu znaczeniach- posyłasz mnie na krawędź świata, ale nie Świata geograficznego, tylko "tego świata, gdzie tylko ja wiem jak dojść", świata posłania/legowiska właśnie. Przyznam szczerze, że nie rozumiem uwagi z "posłannictwem boskim" (to musiałby być orgazm stulecia ;)
Tak czy siak- dziękuję za uwagę

Pozdrawiam

Fei
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Dokładnie o to chodziło :)
"Świat, do którego tylko ja znam drogę" to nasza rzeczywistość, rzeczywistość naszej alkowy, która z rotacji wokół łóżka, równie dobrze może stać się rotacją wokół "świata", z nami, zawsze na odległość promienia. Mimo, że to czysta geometria, związek machinalny, matematyczny, siedzimy w nim razem, w nieskończoność zataczając kręgi. To nie seks, który sprowadza się do "dochodzenia" boli najbardziej, tylko to, że my wciąż jesteśmy razem, to, że zawsze znajdzie się jakieś "i...", które zatrzyma nas przy sobie.

Wiem, że tłumaczenie tekstu jest wysoce nieetyczne, aczkolwiek, chciałem w ten sposób odratować ten nieszczęsny "świat". Jeśli dalej nie kupuje, to będę nad nim siedział tak długo, aż coś wymyślę. Chyba, że są jakieś propozycje?

Pozdrawiam ekshibicjonistycznie

Fei
Opublikowano

Myślałem, myślałem i wymyśliłem! ;)

i tak boli
gdy wpisujesz mnie starannie
w obwód posłania

tam gdzie tylko ja
wiem jak dojść

znajduję i


czasem najprostsze rozwiązanie jest najlepsze;)

Pozdrawiam

Fei

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



kurde no! Teraz jak zmieniłem?! :P
Co do promienia, chciałem go gdzieś wcisnąć na początku, ale zrezygnowałem, nie jest niezbędny do interpretacji, a jeśli ktoś przysiądzie to sam dojdzie do tego, kto jest środkiem, a kto krawędzią w tym kole.

Pozdrawiam i dziękuję za wizytę

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    
    • Alicjo. Tylko nie gniewaj się na mnie. Proszę.
    • @Waldemar_Talar_Talar to tylko cieszy moją skołataną duszę. Dziękuję.
    • I.  Dobrze, że mogę kochać  bez rekomendacji –  jak się kocha  rysę na szkle,  bo przypomina twarz.  Ty możesz  nie wiedzieć.  Możesz spać spokojnie  w świetle,  którego się nie domagam.  Nie pytam.  Nie proszę o   wyjaśnień –  wiem, że tłumaczą się  z miłości  ci, którzy przestali kochać.  Czasem piszę  do ciebie  wiersze, których nie kończę,  bo koniec  to już nie o tobie. II.  A potem wracasz –  nie słowem, nie gestem –  ale oddechem,  który zostaje  na szklance po herbacie.  Nie wiem,  czy to znów miłość,  czy tylko echo  w miejscu,  gdzie milczenie  nauczyło się twojego głosu.  Znów czytam  to, co nie zostało zapisane.  Znów jestem  tym, który nie potrafi  zrezygnować,  choć już dawno  zrezygnowano z niego.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...