Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

uważam na siebie
spacerując po wieżowcach
z parasolką w groszki to proste

unikam porywczości
by zachować powagę sprawy
naturalnie wybuchy spowszedniały

tracę głowę wyjątkowo
lepiej się nie przyzwyczajaj

Opublikowano

to tak rozpocznę od tego, że wiersz z pomysłem, ciekawym z przewrotnym zakończeniem

lecz są fragmenty, które w tym anorektycznym wierszu, można by jeszcze odchudzić

"uważam na siebie
spacerując po wieżowcach
z parasolką w groszki to proste" ==> "na siebie" zbędne, skoro "uawżam spacerując" jest to oczywiste, że na siebie

"tracę przytomność głowy" - jakby nazbyt przekombinowane, tracę przyomność bądź tracę głowę, nie sądzisz

i jeszcze mnie gryzło nagromadzenie "porywczości" wybuchowość" "przytomność" w tak krótkim wierszu rzuca się to w oczy

więc tracę głowę było by jak znalazł


ogólnie wiersz sie podobał, tylko można go jeszcze dopieścić

nisko się kłaniam i pozdrawiam

Opublikowano

dziękuję za wskazówki, w takim razie idę pieścić :)

choć przy: uważam "na siebie" - sądzę nacisk potrzebny, bo można uważać ogólnie, na to by równo stąpać po tych wieżowcach, uważać na parasolkę itd. ale reszta do przemyślenia :)

Opublikowano

Ogólnie rzecz ujmując - podoba mi się, jednak nie pasuje mi ostatni wers. Już tłumaczę dlaczego:
skoro uważasz na siebie, "skoczę" brzmi trochę jak szantaż emocjonalny-to po pierwsze;
"dalej" sugeruje, że gdzieś już skoczyłaś, a przecież uważasz na siebie-to po drugie;
"skoczę dalej"-czyli gdzie? z wieżowca na wieżowiec? a może w dół?
zatem "skoczę dalej" jest niekonsekwentym wynikiem.
Ale to tylko tak wg mnie ;)
Pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby nigdy nie istnieli, Zakłamane europejskie elity, Uznały Ich tragedię za aspekt nieistotny…   Wielki butny europarlament, Zjednoczonej Europy głoszący idee, Gardząc głośnym przeszłości echem, Pamięci o pomordowanych europejczykach się wyrzekł…   Na z dalekiej przeszłości cichy głos Prawdy, Europosłowie pozostając głusi, Zaślepieni frakcyjnymi walkami, Rzucili się w wir pisania nowych dyrektyw.   I nie zrozumiał podły świat, Ogromu tragedii zapomnianego ludobójstwa, Woli ciągle tylko się śmiać, Gdy na europejskich salonach króluje zabawa…   Odmówiono Im minuty ciszy... By nie była lekcją pokory Dla światłych europejskich elit, Zaślepionych ułudą nowoczesności,   A przecież tak do bólu współcześni, Eurodeputowani z krajów zamożnych, Tak wiele mogliby się od Nich nauczyć, Szacunku do ojców swych ziemi.   Na styku kultur na kresach dalekich, Sami będąc ludźmi prostymi, Całe życie pracując na roli, Całym sercem ją pokochali,   Na każdy kęs białego chleba, Pracując wciąż w pocie czoła, Wszelakich wyrzeczeń poznali smak, Niepowodzeń i gorzkich rozczarowań…   Odmówiono Im minuty ciszy... Jak gdyby była ona klejnotem bezcennym, Ważyła więcej niż całego świata skarby, Znaczyła więcej od kamieni szlachetnych.   A przecież krótka chwila milczenia, Nie kosztuje ni złamanego eurocenta, Wobec zakłamania świata zwykle jest szczera, A rodzi się z potrzeby serca.   Przecież milczenie nie ma wagi, Skrzyń po brzegi złotem wypełnionych, Skąpanych w złocie królewskich pierścieni, Zdobiących smukłe szyje diamentowych kolii.   Przecież krótkie zamilknięcie, Tańsze jest niż znicza płomień, Kosztuje tylko jedno śliny przełknięcie, Gdy znicz całe dwa złote…   Odmówiono Im minuty ciszy... Tak jakby jej byli niegodni, By pamięć o Nich odrzucić Obojętnością Ich cieniom nowe zadać rany…   Po ścieżkach Pamięci, Nie chcą wędrować dziś ludzie butni, Zapatrzeni w postęp technologiczny, Zaślepieni ułudą europejskości,   Po co dziś tracić czas na Pamięć, Rozdrapywać rany niezabliźnione, Lepiej śnić swój irracjonalny o Europie sen, Historię traktując jako przeżytek…   Lecz choć unijne elity, Odmówiły czci duszom pomordowanych, My setkami naszych patriotycznych wierszy, W skupieniu oddajemy Im hołd uniżony…      
    • muszę znaleźć przyjemność w oczach ciemniejszych niż porzeczkowa słodycz tak mówiłeś dotykając Lanę której piegi rozlewały się na brzegach powiek krew po utraconych dzieciach zaschła cichym dźwiękiem rwanej pajęczyny płosząc myśli zapraszasz do łóżka miły niebo źle znosi zdrady w płatkach liliowych bzów dusznych majowych porankach nie będzie zadośćuczynienia to już ostatni list ostatnie do widzenia
    • Jakoś tak posmutniałam  Dla mnie to nawet siłaczka  Pozdrawiam serdrcznie 
    • Bez słownika nie rozłożę

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Relsom ładny wiersz  Bardzo smutny a ja takie lubię 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...