Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

a dla mnie myśl Twoja wysiłku warta
- nadzieja
mieszanka z domieszką troski, odrobinka tej myśli
- nieobojętnej

i wszystko, to tak niewiele, gdy ktoś
-tylko dla ciebie
pamiętanym chce być – ot tak, rozumieć nie trzeba
- ufając

czasami „za bardzo” zbyt ważnym się staje
- oczekiwanie wygórowane
a serce to nawet szybciej się łamie
- niż zapałka

blisko tak, bładząc jednocześnie
- marazm
czy stać cie na gałązkę zerwaną
- po drodze

żalem pogardzam, litości nie chcę
- z wyrzutem
czy sprzedasz myśl własną
- za wspólną

nie ubieraj w słowa własne mądrości
- innych
bądź sobą, tak doskonale
- jak tylko potrafisz

Opublikowano

Zupełnie nie rozumiem funkcji myślników w tym wierszu. Utrudniają zrozumienie i tak niezbyt łatwego wiersza poprzez nawarstwienie takich słów abstrakcyjnych jak: nadzieja, troska, żal, litość, wyrzut, mądrość. W dodatku moralizatorsko. Nawet jeśli zamiar jest dobry, koniecznie na warsztat do nowego opracowania. Pozdrawiam serdecznie Arena

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Witold Gorzkowski Gdybyś poczytał. Większość ziemi już sprzedana . Jakim państwom pewnie się domyślisz. Są tam ogromne korporacje. Na pola nic nie spada, chyba, że przypadkowo.   Pozdrawiam serdecznie  Miłego dnia 
    • @TectosmithBardzo dziękuję! Niestety muszę się z Tobą zgodzić, bo te piękne zwierzęta mają coraz mniej przestrzeni. A mimo ochrony (bardzo dziurawej) nadal są zabijane. 
    • @huzarc Pokazałeś coś, co większość z nas woli wyprzeć – biurokrację cierpienia, a przede wszystkim tę straszliwą rutynę, którą ludzie muszą sobie zbudować, żeby przetrwać w pracy z tym, co niewyobrażalne. Najbardziej poruszające jest dla mnie to, balansujesz między okrucieństwem szczegółu („pękł jak pomidor") a momentami nieoczekiwanej ludzkości – te czerwone jagody, to zastanawianie się, które są słodkie. To nie cynizm, to mechanizm obronny. Sposób, w jaki umysł szuka czegoś normalnego, żywego, gdy jest otoczony śmiercią. Prokurator w szpilkach, maszynista z dwudziestym wypadkiem w życiorysie, spór o to, czyja to sprawa – to wszystko brzmi absurdalnie, ale właśnie w tym absurdzie jest prawda o systemie, który musi sobie jakoś radzić z tragedią, więc zamienia ją w procedurę. I ten deszcz, który pada na początku i na końcu – obojętny, ciągły, zmywający wszystko i nic nie zmieniający. To wiersz trudny, mocny i ważny.
    • @Amber Bardzo subtelny obraz listopada — nie jako końca, ale cichego przejścia w inne trwanie. Podoba mi się ten szept między wierszami, w którym chłód nie jest wrogi, tylko potrzebny.  Pozdrawiam serdecznie. 
    • poezję i prawo  łączy wspólna rzecz dziś interpretuje każdy tak jak chce
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...