Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Opowieści z okolic podwiązki

Sceptic
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Sceptic

Sceptic

Opublikowano
Opublikowano

Jestem gwiazdą porno. Niejedna mi zazdrości,
ale ja marzę o czymś więcej.

Gdybym tylko mogła mówić -
niejednemu zależałoby, żebym zamilkła.
Mogłabym wtedy opowiedzieć rzeczy,
o których po cichu śnią nie tylko filozofowie.
Zmianiałabym bieg historii. To dawniej,
bo teraz zostałabym gwiazdą tabloidu.

Gdybym tylko mogła pisać -
pisałabym erotyki najprzedniejsze.
Nikt by nie potrafił jak ja opisywać
zbliżeń i detali. Widok spomiędzy nóg
to jednak dobra perspektywa dla poety.
A gdybym nawet okazała się beztalenciem
mogłabym pisywać nie mniej ciekawe wspominki
"Opowieści spod spódnicy" - tytuł znakomity.

Pewnie dlatego ludzkość dzieli się na dwa obozy:
ci, co mają coś do ukrycia wynaleźli
samonośne pończochy.
A ci nieliczni ciekawscy marzyciele, którzy
prawdy się nie obawiają, rozmyslają nad tym
jak nauczyc podwiązkę mówić i pisać.

Eugen De

Eugen De

Opublikowano
Opublikowano

No Panie Sceptic! Wie Pan dlaczego jestem zaszokowany? O wierszu już wyraziłem swoje mysli, ale te zmiany....? Nigdy nie spodziewałbym się!!! Gratuluję jeszcze raz i z tego powodu,że pisany przez Pana, a peel'em jest "gwiazda porno", dla niektórych to trudne przedsięwzięcie... Pozdrawiam.

Sceptic

Sceptic

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Hehe, do tego też chciałem nawiązać, ale nie było jak :) W ogóle cierpię ostatnio w na nadmiar skojarzeń i przez to moje wiersze są za długie jakby, i jakby się trochę kupy nie trzymały... Ale miło, że się podobają.

  • 1 miesiąc temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • lena2_
      Siódme Niebo

      Przez lena2_ · Opublikowano

      Niesamowite  te metafory, tak chyba rzeczywiście  wygląda to " siódme niebo" jestem pod wrażeniem:):)
    • lena2_
      Pytanie o Hioba

      Przez lena2_ · Opublikowano

      To jest po prostu POEZJA:) inni przede mną" rozbierali " wiersz a ja się tylko zachwycam:):)
    • lena2_
      bezmiar

      Przez lena2_ · Opublikowano

      @Berenika97 Dziękuję Bereniko za piękny komentarz:):)
    • Azraell
      Ćmy nad ranem

      Przez Azraell · Opublikowano

      Po środku mroku świeca się tli Z tła ku niej lgną kirowe ikary - ćmy W mdłą ciszę wdarł się ledwo słyszalny trzask Życie znów staje się żartem bez puenty A po kruchym ikarze z wolna opada pył   Wspomnienie i dym, a on spełniony Unosi się w górę, jest taki wolny - Już nic nie czuje. Co za ironia Dla obserwatora, tak przykra Może się wydać ta jego dola   Lecz czym jest różny człowiek od ćmy Wciąż szuka czegoś co go wyniszczy - Czegokolwiek, co będzie mu ogniem Jego świadomość jest obserwatorem On pragnie się wyrwać, uwięziony w sobie Biega za szczęściem, jak liść za wiatrem A każde spokojne spełnienie, zamienia w drżenie   Potem zostaję dym, który rozrzedza płynący czas. Ucieka on słowom w pozornie głębokich opisach. Mimo to staramy się mówić o tych niewidocznych nam szczytach gór Gór, he, he - chyba szaleństwa   My od początku do końca tak samo ciekawi Mówimy gładko o tym czego nie znamy A jednak dziwny posmak zostaje w krtani Gorzki posmak wiedzy że nic nie wiemy Przykrywamy typowym ludzkim wybiegiem, ucieczki w poszukiwanie   Jak dla ślepego syzyfa, w naszej otchłani Pozostaje nam tylko zarys kamienia Zesłanie od bogów Lub od siebie samych Szukamy ognia Potykając się znów o własne nogi Z pustką i cieniem za towarzyszy I przytłaczającym ciężarem ciszy   Błogosławieni niech będą szaleńcy Których natura - kpić z własnej natury Bo choć idą tą samą drogą Dla nich zdaje się być jasną i błogą W świetle ucieczki od świadomości Idą spokojnie, spotkać swój koniec Nie szukając w tym najmniejszej stałości W swoim stanie, zrównują się z dymem Przecież ich ruchów też nikt nie pojmie Ich świat jest czymś innym niż zbiorem liter i ciszy   Reszta zaś tych nieszalonych Brodzących w pustej słów brei, Zamknięta w otwartych klatkach, Które z czasem nazywa się 'prawda'   Kurtyna nocy już dawno opadła Mgła, wodą na ziemi osiadła Obserwujący ćmy zasnął A nasza świeca, wreszcie zgasła
    • Wędrowiec.1984
      Wspomnienie

      Przez Wędrowiec.1984 · Opublikowano

      @FaLcorN Myślę, że nie tylko Ty zadajesz sobie wspomniane w wierszu pytania. :)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...