Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Dla wiecznie kwitnącej D***** II


Marny_Poeta

Rekomendowane odpowiedzi

Kiedy stąpa po Ziemi, pieści ją dokładnie.
Kiedy głos wydaje, jakby anioł na harfie przygrywał.
Przy Niej inne Boginie wydaja sie szkaradne.
Dla takiej niewiasty podarunki z Raju bym wydobywał.
Cudne oczy, piekne włosy i ciało bez skazy.

Skąd przyszłaś królewno? Jak się tu znalazłaś?
Czy boski Hefajstos wykuł Cię ze złota?
Mnie - marnemu poecie serce okrutnie pożarłaś,
tak to jest Ona, to - nie moja - D*****.
Cudne oczy, piękne włosy i ciało bez skazy.

Ty jesteś mym natchnieniem, Ty jesteś moją rosą,
co mnie orzeźwia, pobudza, rozczula i nasyca.
Jesteś jak złoty kłos, ktorego nie da się ściąć kosą.
Jesteś dla mego zwyklego ducha jak niezwykla lecznica.
Jesteś zawsze tak i zawsze taką bądź - D*****

2001

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Niestety drogi kolego poeto nie moge spelnic jak narazie Twojej proź(ś)by , ale wiedz ,że bardzo bym chcial. Wszystko w swoim czasie:) te wiersze ktore prezentuje nie sa mlode. A co Ci w tym "tworze" nie pasuje ?? (osobiscie nie podoba mi sie ten moj wiersz - kiepski)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • List do człowieka.   I nawet kiedy milczysz i robisz to nazbyt skromnie, wiem co czujesz, co myślisz i daleko Ci do mnie. I oddaliłeś się już.   Chciałbym tak po prostu wiedzieć, czy mój świat Twoim jest wciąż. I zrobić z tym nic nie mogę. Dzieli nas boska dłoń, Ty milczysz wciąż.   Jesteśmy z jednej gliny - to przyznam i Ty wiesz. Życiowe koleiny wytarły prawdy treść. I uśmiech swój zgubiłeś. Za dużo wokół zła. Już nie umiesz byś miły. Nie chcesz. Mówisz - nie warto tak, nie wartościując. Wsłuchujesz się w marzenia, a przecież nie ma ich już. Szukasz własnego cienia i wciąż nie czujesz nic.   Zbyt wiele smutku obok. Granice zniszczył czas. Zamykasz się na ludzi. Nie lubisz wtedy nas. I milczysz.   Tylko ten kot ci wierny, choć mówią, że swoimi ścieżkami chadza wciąż. On siedzi przy twej nodze i patrzy bez refleksji. Skąd taki człowiek się wziął…miau
    • @iwonaroma Kto niby pisze wiersze na siłę? Przecież z tego tylko wychodzą gnioty.
    • -Mistrzu, wiedz, że mam wszystko, co chciałem osiągnąć, a nie wiem czemu szczęścia nie zaznałem dotąd. - Wielu tak ma i myślę, że może ze względu, że Pan Bóg im poskąpił do szczęścia talentu*.   *wg W. Tatarkiewicza "O szczęściu"  
    • @agfka podoba, pozdra! (daję ci pomimo serducho)
    • W noc samotną cisza milknie i zostawia czas na gniew. Nagle tracisz w sobie siłę, gdy jest jasno, wchodzisz w cień. Szukasz drogi lecz mgła gęsta wściekle Ci odbiera wzrok I im bardziej pragniesz przestać, tym Cię głębiej wciąga mrok.   Gdy na oślep rzucasz słowa  aby ktoś im nadał sens, Wciąż zagłusza je od nowa stukający w szyby deszcz. Może niebo także płacze? Może ma wszystkiego dość? Patrz, pojawia się tam tęcza, jak łączący przestrzeń most   Czym naprawdę jest odwaga? Czy nie siłą, aby wstać? Tak nieustraszenie walczyć,  gdy się wokół sypie świat. Aby nie przestawać tańczyć, kiedy z oczu płyną łzy. Przecież płakać możesz wiecznie, a raz tylko możesz żyć...    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...