Danulla

Tym razem bez rymow... Tylko mysli...

Zmuszana umrzeć lepszą śmiercią... w droższym aucie, w piękniejszej sukni, pomimo białych rąk. Zakonserwowana sztucznością, zeszmacona w myślach, oswojona, nadgniła. Zmuszana umrzeć Lepszą śmiercią... Amen... Powstała, zrzuciła pleśń. Publiczne obrzydzenie Niesie ją na stos. Woli spłonąć. "Boże, czas na śmierc." Naga, brudna, gotowa. Już... Ku zachwytowi ogólnemu wstydem w popiołach się wznosi. A Ty o atłasowym sercu nie wskrzeszysz jej winem, chlebem, ołtarzem. Żyje w pamięci, Wiec pamiętaj... Amen.

Panie Miroslawie, a komentarz?? Szkoda panskich slow?? Czekam..

Postaram sie byc bardziej orginalana, chodz nigdzie nie widzialam takich zwrotow... Pozdrawiam

Czuje,ze marny poeta nas czyms zaskoczy. Jak sam powiedzial "wszystko w swoim czasie". A co do wiersza... Taki se, heh wczesniejszy bardziej mi sie podobal :) Pozdawiam

Prawda o wiezniach i wiezieniach: przesiedza swoje wyjda i wroca. Poczytam inne Twoje wiersze :) Pozdrawiam cieplo

Piekna noc... Piekne wspomnienie... A czy wiersz piekny, to ocencie sami :) Pozdrawiam cieplutko

Jesienna noc przygarnęła tych dwoje. Oprócz nich tylko mgła błąkała się ze spokojem, deszcz chlapał drobnymi kroplami, pieścił taflę wody delikatnymi palcami. Czujnie ogarniali wzrokiem elegancję nieba, tylko powietrza było im wtedy trzeba, intymność chwili przenikała ich skórę, nad realizmem fantazja wzięła gorę. Na niebie pustka. Gwiazdy się schowały. Chmury strudzony księżyc usypiały. Czekali aż wszechświat spadnie im na głowy, lecz widać nie był na to gotowy, czekał ze spełnieniem marzeń młodzieńców, lecz wysłał dwójkę swoich posłańców. Spadla gwiazda dla niej- chciała być szczęśliwa. Druga dla niego-czego pragnął, nie będę zgadywać. Było im dane zobaczyć cos więcej. Poranek poganiał noc- "Prędzej, prędzej!" Trzymał jej dłonie, ona się śmiała. Błysk w oku, chwila prysła, odjechała. [sub]Tekst był edytowany przez Danulla dnia 19-11-2003 20:01.[/sub]

Niecierpliwa,heh... Caly dzien czekalam na komentarze a tu dopiero nastepnego dnia niespodzianka :) Dzieki za komentarze :* Tak bywa,ze czasem rycerz upada :( ale rycerz zawsze wstaje i walczy :) Pozdrawiam cieplo [sub]Tekst był edytowany przez Danulla dnia 19-11-2003 17:46.[/sub]

Znam kogos podobnego,tylko ze jest kobieta i nie gra w pilke :P Ciekawie sie czyta ten wiersz,zreszta jak wszystkie Twoje :) Pozdrawiam cieplo (bo zima za pasem)

Bardzo oryginalne. Wiersz przypadl mi do gustu. Pozdrawiam

A moze ktos napisze choc slowo... [sub]Tekst był edytowany przez Danulla dnia 18-11-2003 20:03.[/sub]

Dobry,nawet bardzo,ale zbytnio przypomina mi wiersz Malgorzaty Hillar "My z drugiej polowy XX wieku". Mimo wszystko dodam go do ulubionych :) Pozdrawiam

Jezeli en wiersz jest o smierci, to podoba mi sie jeszcze bardziej.

Kiedy robi się zimno, mrok spojrzenie gasi, cos enigmatycznego powietrze przenika- przejdzie przez kark i o głowę trąci, w kącikach ust uśmiech zabije i znika. W bębny uszu cisza uderza. Ostatni odruch walki z Bogiem serca- krwawiącego zwątpieniem rycerza, dla którego przyszłość staje się wyrokiem.

nie wzdychało za mną Chyba literowka,albo nie zrozumialam... Wiersz oglolnie mi sie spodobal :) Pozdrawiam

Piekny aforyzm...

Heh,swietne...na prawe sie rozesmialam :) Przydaloby sie takie rozporzadenie :) Pozdrawiam

Chyba blad w tytule... Ogolnie niezle,ale nie dobre.. Pozdrawiam

Mi sie bardzo spodobal,dodam do ulubionych :)

Dobre :)

Do S*** (Na dzień dobry) Biały puch za oknem Cię wita Radosne promyczki Twe oczka łaskoczą Już twarz Twoja jak kwiat rozkwita Ptaszki na drzewach piosnki świergoczą Kłaniasz się Niebu, Słońcu i Ziemi Uśmiech wdzięczności Bogu posyłasz Wiatr przystanął na chwilę dla Ciebie Muśnięciem warg go witasz Stworzysz swym życiem piękną legendę Weź tylko bagaż swój- czyste serce Spakuj to, co do życia niezbędne: Miłość, Nadzieję i Wiarę...

Dla mnie piekne :) Chcialabym byc inspiracja dla tego wiersza... Pozdrawiam :) Aha,dla mnie nie jestes marnym poeta

To raczej stwierdzenie.. dla mnie to nie poezja... Pozdrawiam

Zawieszona w nicości- niczym opływam. Nic widzę, nic wdycham, nikogo nie wzywam. Nic nie czuję, niczym nie zdziwiona. Niczym kula skulona. Coś jednak drgnęło za plecami. Nie coś! Ktoś! Objął mnie ramionami. Coś szepnął o kimś do ucha, Czego nie zrozumiałam- na szepty głucha. Nic, coś- wszystko zniknęło. Zło całe oczy brzytwą cięło. Wszystkie kłamstwa, zbrodnie, kradzieże i zdrady. Pokazał mi ludzkich grzechów parady. I niby nic, a wszystko mi pokazał, Wszystko i nic- co mu Bóg widzieć kazał. Nic w tym złego, że to zobaczyłam. Zły był Szatan, który mnie w ramionach trzymał. [sub]Tekst był edytowany przez Danulla dnia 16-11-2003 15:31.[/sub]