ślepcy

[seweryna żuryńska]

stąpamy po ostrzu noża
balansując chybotliwie
jak płomień świecy
niepewny
chwili

ranimy najtkliwsze nagości
spływając pustym wzrokiem
jak ukąszone nic
porzucone
na słońcu

wysysamy poryw jutra
strzepując rzęsami piach
jak ślepcy bez laski
błądzimy
upadamy

[Dotyk]

zabolało to ostrze Seweryno, poczułam..mocno...ból którym tak wspaniale przesycasz..niewesołe..postrzeganie ludzkich losów.

Perfekcyjny skórt myślowy, a tyle w nim poetyki, tak bardzo mi bliskiej... jak ty skarbie..

popatrz Seweryno, jak to jest..przecież właściwie znamy się tylko z wierszy i przytuleń..a ja mam wrażenie, jakbyśmy każdego dnia zasiadały gdzieś w kącie na pogaduchy...

ściskam cię - Mireńka

[Adam_Szadkowski]

Już w pierwszej strofie nie podoba mi się. Metafora na metaforze i nie mogę sobie wytłumaczyć płomienia świcy na ostrzu noża. Słabe.


Adam

[Iris_IK]

...Ależ absolutnie nie zgadzam się z porzednikiem-krytykiem!

Metafory nasycają wiersz ulotnością myśli i wprawiają czytelnika w zadumę!
A niewątpliwie wiersz jest też odzwierciedleniem uczuć autorki!

Zwięzła forma nie ujmuje poetyki.Podoba mi się,choć nastrój nie emanuje optymizmem
"błądzimy
upadamy"
tak bywa czasami...jak ślepcy!

Pozdrawiam.
Irena.

[Kai_Fist]

smutny.
ładny.

Pozdrawiam,
Kai Fist

[natalia]

śliczne Seweryno :)
szczególnie upodobałam sobie drugą strofę....te ukąszone nic porzucone na słońcu mnie urzekło.

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

[agnieszka puczynska]

choć formalnie mi kuleje, pani Seweryno:) nigdy nie zganię za to, co w duszy tak liberalnej i tkliwej powstaje, pozdrawiam, agnieszka