Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

ja i moja małpa – wersja I (pierwsza)

wojt s
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

wojt s

wojt s

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

zanurzam się kolejny raz
i co z tego że zielone tanieją
wieczorem spotkam
rozpustną dziewkę z brudnymi stopami
jej śmiechem obdarowałbym
pół miasta
drugie pół ukamienowało nas
swoimi grzechami
księżyc szarzeje w blasku latarń
przyjacielu daj szluga
błysk chińskiej zapalniczki
lubię krótkie knajpiane dystanse
barman zabija wzrokiem
nie daję napiwków
zbyt wiele głodnych dzieci
już północ
napijcie się mojej krwi
tulipanem otworzę sobie drogę
spoglądając na gwiazdy
przysłaniane bieżnikowana podeszwą
siostro nie tak mocno
dlaczego kurwa klucze są krzywe
w końcu leżymy w łóżku

ja i moja małpa
szalejąca

Ona_Kot

Ona_Kot

Opublikowano
Opublikowano

czekam na wersję kolejną - bo ta nienajgorsza, aczkolwiek wystąpiło kilka zgrzytów:
dziewka: archaizm, zbędny...skoro i tak "mocniejsze" słowo pada w tekście - to po co tutaj się krygować? i możnaby trochę bardziej gawędziarsko "pojechać", bo tak to się robi wyliczanka. nienajgorzej jest - a mam nadzieję, że będzie jeszcze lepiej

pozdrawiam

Gość

Gość

Opublikowano
Opublikowano

a mnie ta "dziewka" pasuje do całości jako cynizm lekki. pytanie do autora: czy tam nie ma być "ukamienowałoby" ? acha chyba, ze piszesz to juz o kimś, kogo podmiot liryczny już zna- kolejny raz. kapuje. ja tam daje swój plus choćby za treść, która do mnie przemawia. ale jak zrobisz z tego gawędę to już nie będę na plus. stylistycznie , gramatycznie- miodowiczem nie jestem. pozdro

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • UtratabezStraty
      Przygoda z moją idealną żoną (II)

      Przez UtratabezStraty · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka @Alicja_Wysocka, i tak będę musiał pierwsze dwie części przerobić, żeby tam się znalazła także narracja Agnieszki. Z całą pewnością będzie to mniej lub bardziej trudne, ale pomysł z narracją naprzemienną jest taki dobry, że chyba będę musiał to zrobić. Powiedzmy to otwarcie: @Alicja_Wysocka, jesteś moją prozatorską muzą literacką i nie mogę zlekceważyć twojego głosu w sprawie narracji naprzemiennej. :) Rozwiązanie problemu z narracją naprzemienną może nie jest łatwe, ale może też sprawy popchnąć do przodu. :)    Mówiąc ściśle: @Alicja_Wysocka, nie jesteś moją jedyną prozatorską muzą literacką. :) Jest nią także  chociażby @Berenika97, ale w nieco inny sposób...

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • Czarek Płatak
      om

      Przez Czarek Płatak · Opublikowano

      @Annna2 @Leszczym @Bożena De-Tre @Nata_Kruk  Dzięki za słowa i chwilę @huzarc @piąteprzezdziesiąte @Maciek.J @Leo Krzyszczyk-Podlaś @Rafael Marius Dziękuję za obecność     
    • violetta
      zabierz mnie gdziekolwiek

      Przez violetta · Opublikowano

      Pan Prezydent z małżonką pięknie zaprezentowali się na czytaniu poezji Jana Kochanowskiego. W liceum od Reja i Kochanowskiego zaczynam naukę z poezją:) miałam polonistykę bardzo wrażliwą na tym punkcie:)
    • Leszczym
      Zęby dziewiątki

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka Też tak przypuszczam :) @iwonaroma Czyli maks siódemki zęby :) @Berenika97 Tak, to taka właśnie historia, świetnie ją uchwyciłaś :) @Sylwester_Lasota Dziękuję i również pozdrawiam. @wierszyki To nie absurd, to real :)
    • Duch7millenium
      Las

      Przez Duch7millenium · Opublikowano

      W tej ciemności, wśród drzew i ścieżek podleśnych kroczyłem patrząc na pnie rzeczy smutnych, na ciemniejące gałęzie myśli ich kora nierówna, ich korzenie poplątane. Potykając się o nie, łamałem kości, naciągałem mięśnie, naznaczone znamieniem czasu pnie ponacinane uznawałem za znak sędziwości W mądrości swojej jednak nie pojąłem że nie należy zatrzymywać się nad nimi, pochylać głowy nad tymi stertami gruzu rozsypanego przez tych, co nie mają na uwadze przechodniów , którzy w cieniu księżca odszukiwali drogi do nieba lecz ja nie pójdę już za ułudą, ze łzami już nie przyjdę przytulać brzoz wysokich światło księżyca pomimo blasku odbija zaledwie promienie słoneczne, a sklepienie wciąż ciemne i tak potykając sie raz za razem, updadłem niczym martwy resztkami tchu pacierz zmawiając, posłyszałem tylko słowa: po prostu idź gdzie światło i ciepło - tego do końca nie wiem lecz wstałem i poszedłem nie patrzac za siebie

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...