Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

"Dnia siódmego,
Dnia Pięknego,
poznawszy piękno dzieła swego
dobył Bóg karabinu snajperskiego
i pozbył się koszmaru tego
I był Bóg pewien że to dobre, lecz gdy pojął, że na
podobieństwo
swoje stworzył istotę wtedy i sobie w łeb strzelił dla poczucia
bezpieczeństwa "


To sa dla mnie zarty...
Mozesz nazwac to jak chcesz:ironja.. lub czym innym.Ja jestem osoba wierzaca i dla mnie nie do pomyslenia jest pisac cos takiego...Dlatego nie podbaja mi sie twoje dwa wiersze...Sa wulgarne..Rozumiem ze taki jest swiat,, ale bez przesady. Nie powiedziane jednak ze inne sie tez nispodobaja.czekam na inne..
a tak wszystko jest ok.
pozdrawiam

Opublikowano

czekam Leilo

Nie spodobają się Dormo. Jesteś osobą wierzącą. Spójrz na siebie . Na pewno jesteś lepsza ode mnie, ale mam drobne wrażenie, że nie potrafisz dostrzec w tym fragmencie nic ponad zwykłą kpinę . Ręczę głową, że jest coś ponad. I tu jest problem. Nie umiejąc dostrzegać czegoś prawdziwego - czegoś co jest faktyczną intencją ( zapytasz - ale co jest tą intencją ?. może smutek ) stajemy się przedmiotami do odstrzału . ]
cześć

P.S Wszystkie są do dupy. Wszystkie są wulgarne i absolutnie bezsensowne, a ponadto najgorsze na świecie formalnie.
Opublikowano

Haniu, przestań już podbijać bębenek. Wiesz dobrze, że ten tekst to jedna wielka kpina. Dziwię Ci się, że nie stać Cię na troszkę samokrytyki. Spróbuj napisać coś co będzie miało więcej komentarzy spontanicznych, a nie spowodowanych prowokacyjnym zachowaniem. Pozdrawiam.


Adam

Opublikowano

dziękuję
przepraszam wszystkich
najbardziej Dormę potem Pana Adama potem Leilę potem wszystkich pozostałych

dziękuję za to, że pozwoliliście mi zrozumieć

pozwoliliście mi zrozumieć, że kpię gdy nie kpię, że etc.
bo dalej będę się tylko powtarzać.
Chciałabym podziękować również za to, że pozwoliliście mi zrozumieć, że tak naprawdę gówno czujecie.
Nie ma sensu, abym to ja bronił wiersz. On powinien uczynić to sam za siebie. Bardziej namacalnej tarczy nie umiałbym dać mu do ręki. Przeto dziękuję ogromnie jeszcze raz za wiele cennych uwag. Na pewno jesteście sto razy lepszymi poetami ode mnie. Szkoda tylko, że widzicie wszystko bez odrobiny empatii. Naprawdę. Pańska wypowiedź Panie Adamie już ostatecznie mnie przybiła. Może ktoś się pod Pana podszył ? A może nie?
Tak czy inaczej cześć
P.S Doprawdy jestem człowiekiem wielkiej wartości . Po stokroć
Szkoda dalej gadać
Opublikowano

Zaprawde powiadam wammm....Ze ta rozmowa nie ma naprawde sensu...Jedni jedno drudzy drugie..., ale kazdy sobie...To dowod na to ze ludzie sie poprostu nie zmieniaja...Kolejne komentarze nie wniosa nic nowego,,, wiec mysle zeby sobie to poprostu darowac, bo niektory zachowuja sie tu jakby walczyli o Ameryke lub jakby ktos im matke gazeta zabil , a nie skomentowal wiersz..



Hanno..Nie przepraszaj bo nie masz za co...A pozatym to nieszczere..
Zycze cie szczescia w zyciu, bo chyba bedziesz go potrzebowala, jestes osoba jeszcze bardzo niedojrzala, patrzac po komentarzach..Ale zycze ci wszystkiego dobrego...I to jest szczerze...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ciągle mam w uszach trzepot ubrań spracowanych ludzi  dziwny szelest który nagle przechodzi w drżenie  w szalonym pośpiechu stłumione głosy  układają się łagodnie jak miękki len na nic wiara w optykę dźwięku  wyszumioną przez wiatr który gnie drzewa w pokłonie mocy czucia płytkie i głębokie są jak chwile uchwycone emocją w ruchu  tu słońce siada na rzęsach skryta w winorośli łapczywie obizuję palce cierpkie i kwaśne   coraz niżej pochylam głowę gubiąc instynkt  pozwól mi Panie odnaleźć odpowiedź   
    • @Poezja to życie Haikuiści – ze względu na szczupłość formy – mają do dyspozycji słowa-poduszki (makurakotoba), takie stałe epitety, metafory, które odsyłają do wiadomych pól znaczeniowych. Ja tu widzę zabawne (zabawowe) okładanie się poduszkami

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        @Alicja_Wysocka Tak się utarło, ale niestety ta maksyma mówi coś odwrotnego: Gdzie skarb twój, tam i serce twoje. [literówka: ibi cor tuum]
    • Nie pytaj co słychać u mnie Bo u mnie się nic nie zmieniło  Te same upadki i wzloty Ta sama zgubiona miłość   Czas stale ucieka tak samo Lecz wcale już za nim nie gonię  A życie zadaje wciąż ciosy Przed nimi się dawno nie bronię   Raz klęczę, raz wstaję, raz biegnę Raz leżę i nie drgnę czas długi  I spala mnie własne cierpienie I łez oczyszczają mnie strugi   Ja ciągle ta sama, niezmienna Dziewczynka z zapałką i mieczem  Rozpalam ogniki nadziei Lecz otchłań przy nodze się wlecze   Nie pytaj co słychać dziś u mnie Niezmiennie śpiew ptaków, szum wody Z naturą zbratana, nią żyję A innym spod nóg zbieram kłody.   Nie pytaj, nie pytaj kochanie Bo czy ma to jakieś znaczenia Gdy jutro się zerwę jak listek Niczego w tym życiu nie zmieniam   Lecz wszystko mnie zmienia na dobre Na lepsze, być może, którz powie Wciąż unieść się pragnę na wietrze Co słychać- niech on ci odpowie.  
    • Rymy są dla dzieci a morał dla dorosłych :) Czyli... wszyscy zadowoleni :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...