Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

* * *



odkąd nie ma mnie na serio
bywam coraz bardziej
dosłownie. dystans zagłusza
zgrzyty. pozostawione ślady
wpadają w oko jak karty wstępu
do kieszeni. to dla ciebie
wykluczam się. wystawiam

z ram. gdzie jest nemo? poza
tym brakuję. i tylko wytykam ci.
byle jakoś odbyć się i dać
we znaki. jak odciski. tatuaże
nie do zdarcia.

Opublikowano

twoje gry sa porpawne, co doceniam. Są jednak mało błyskotliwe, ale chyba na to nie możesz nic poradzić.

Nie słuchaj ludzi, którzy szafują słowem "mądrość". Mądrość jest ledwowidoczna (jeśli w ogóle), zwykle więc Ci, którzy twierdzą że ją dostrzegają, lubują się nieświadomie w głupocie.

Opublikowano

może nie tyle brak błyskotliwości, bo mnie ona nie jest do szczęścia potrzebna — brak mięcha, momentami tylko w tym wierszu ono się pojawia
cały czas zastanawiam się nad zagadnieniem, co czyni wiersz, popularnie mówiąc, „dobrym” i jestem na etapie wniosku, że chodzi o „jeżdżenie” po emocjach czytelnika, niegdyś lubowałem się w grach słownych, jednak to za mało
krótko mówiąc od niektórych autorów zaczyna się w pewnym momencie wymagać więcej niż tylko poprawności i sprawności
pozdr

Opublikowano

klimat całkiem całkiem . tekst tez niczego sobie ale pomimo tego poczekam na cos innego ;)

pozdrawiam czytajacych i piszacych - madrych jak i glupich

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • MRÓWKI część trzecia Zacząłem się zastanawiać nad marnością ludzkiego ciała, ale szybko tego zaniechałem, myśli przekierowałem na inny tor tak adekwatny w mojej obecnej sytuacji. Podświadomie żałowałem, że rozbiłem namiot w tak niebezpiecznym miejscu, lecz teraz było już za późno na skorygowanie tej pozycji.  Mrówki coraz natarczywiej atakowały. W pewnej chwili zobaczyłem, że przez dolną część namiotu w lewym rogu wchodzą masy mrówek jak czująca krew krwiożercza banda małych wampirów.  Zdarzyły przegryźć mocne namiotowe płótno w 10 minut, to co dopiero ze mną będzie, wystarczy im 5 minut aby dokończyć krwiożerczego dzieła. Wtuliłem się w ten jeszcze cały róg namiotu i zdrętwiały ze strachu czekałem na tą straszną powolną śmierć.  Pierwsze mrówki już zaczęły mnie gryźć, opędzałem się jak mogłem najlepiej i wyłem z bólu. Było ich coraz więcej, wnętrze  namiotu zrobiło się czerwone jak zachodzące słońce od ich małych szkarłatnych ciałek. Nagle usłyszałem tuż nad namiotem, ale może się tylko przesłyszałem, warkot silnika, chyba śmigłowca. Wybiegłem z namiotu resztkami sił, cały pogryziony i zobaczyłem drabinkę, która piloci helikoptera zrzucili mi na ratunek. Był to patrol powietrzny strzegący lasów przed pożarami, etc. Chwyciłem się kurczowo drabinki jak tonący brzytwy, to była ostatnia szansa na wybawienie od tych małych potworków. NIe miałem już siły, aby wspiąć się wyżej. Tracąc z bólu przytomność czułem jeszcze, że jestem wciągany do śmigłowca przez pilotów. Tracąc resztki przytomności, usłyszałem jeszcze jak pilot meldował do bazy, że zauważyli na leśnej polanie masę czerwonych mrówek oblegających mały, jednoosobowy zielony namiot i właśnie uratowali turystę pół przytomnego i pogryzionego przez mrówki i zmierzają szybko jak tylko możliwe do najbliższego szpitala. Koniec   P.S. Odpowiadanko napisałem w Grudniu 1976 roku. Kontynuując mrówkowe przygody, następnym razem będzie to trochę inną historyjka zatytułowana: Bitwa Mrówek.
    • Ma Dag: odmawiam, a i wam Doga dam.        
    • Samo zło łzo mas.    
    • Na to mam ton.    
    • A pata dawno wymiotłam: imał to i my - won, wada ta - pa.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...