Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Upijam łyk kawy. Oj, chłopcze, chłopcze.
Dzwoni telefon.
- Tak, słucham – mówię jeszcze zaspanym głosem.
Odzywa się mój przystojniak i proponuje byśmy właściwie tego lustra nie czyścili, to mi będzie codziennie miło. Zasadniczo nie musimy, mamy jeszcze jedno w przedpokoju. Lustro oczywiście. A także informuje, że dziś wraca wcześniej, to znaczy o trzynastej i, że szef idzie, więc kończy. I papa. Na to ja, złota kobieta, myślę sobie, że w takim razie zrobię pierożki. Też nam się należy od życia jakiś dobry obiad. Który ja muszę zrobić, no ale niech już będzie. Lubi pierożki, więc mu sprawię przyjemność. A co. O i zafunduję sobie tę maseczkę, co ostatnio kupiłam i nałożę odżywkę na włosy. Mam czas, zrobię coś dla siebie i domowników (to znaczy jego i mnie). Radio mi gra, sprawdzam sobie namiętnie kartkóweczki, myk, myk o jedenastej kończę, szukam przepisu, znajduję przepis. Wcielam przepis w życie. Pierożki na zdjęciu załączonym do tej recepturki jak malowane, aż chce się wyciąć i zjeść. Muzyczka leci, ja radośnie zagniatam ciasto. Podśpiewuję, a co – pierwszy dzień wiosny! Zrobiłam też od razu serek do pierożków.
Biorę ciasto, chcę wycinać i lepić, a ono gumiaste jakieś, twardawe, cholera. Ni uformować, ni zalepić. Nie zarażam się nic a nic, jestem niestrudzona, zrobiłam sześć pierogów w piętnaście minut. Dwunasta trzydzieści, o rany, rany. Biegnę do łazienki, nakładam odżywkę na włosy, ręcznik na głowę, maseczkę na twarz, wracam do pierogów. Kolejne dwadzieścia pięć robię już ekspresowo i mniej starannie, bo dochodzi trzynasta. Zostało mi trochę serka, więc kosztuję. O Boże, o Boże. Dzwonek do drzwi. Otwieram w tym turbanie na głowie i z papką ciapką na twarzy.

- A ty co? – dziwi się mężczyzna mój. – Co ci się stało? – zapytuje, jakby odżywka i maseczka na twarzy kobiety były conajmniej jakąś niepojęta abstrakcją.
- No jak co, chyba widzisz – To ja cholera jasna dla niego się upiększam, a on mi się tak odpłaca.

Wchodzi do kuchni, ten mój niewdzięcznik, a tam cały talerz gumiastych pierogów z serkiem na (zdecydowanie za) słono.

- Zrobiłaś pierożki! Jeeeeee... – już widzę jak mu cieknie ślinka, oczka jego się świecą jakby je ktoś rentgenem napromieniował.
- Uhm... – odpowiadam mniej entuzjastycznie, bo coś czuję, że moje pierożki szlag trafił i zaraz trafi także i mnie.
- Ha! Ja to mam kobietę! – satysfakcja i duma mężczyzny mego sięgają zenitu.

Wyciąga już garnek, nalewa wody, stawia na piecu, napalony na te pierogi, jak nasz Stefan na każdą sukę, jaką tylko wywęszy. Idę do łazienki, zmywam z siebie to cudo nie maseczkę, co zasugerowano mi na opakowaniu oraz odżywkę, po której moje włosy rzekomo nabiorą ekstremalnej objętości (aż się boję), lekkości, puszystości, połysku – co tylko sobie można wymarzyć. Słucham jak mężczyzna mój z kuchni krzyczy dlaczego to miał zaszczyt skończyć dziś wcześniej. Nakładam kremik, który ponoć przywraca cerze, to czego jej brakuje, czyli koloru, nieskazitelnie zdrowego wyglądu, blasku oraz gładkości. Wychodzi na to, że przed zastosowaniem wszystkich tych specyfików byłam szkaradna jak mało kto. Włosy oklapnięte, szorstka cera bez koloru. Rozczesuję więc te moje wykurowane włosy, suszę, po piętnastu minutach wracam nieco podbudowana, bo oto podobno pięknięję w oczach.
Akurat wyciąga te nieszczęsne pierogi z gara. Trochę się rozwaliły, serek wypłynął.

- Wiesz, trochę mi nie wyszły – ostrzegam.
- E tam, że się troszkę rozwaliły? Trudno. – uśmiecha się i widać, że Arturek mój we wspaniałym humorze, bo się w pracy nie namęczył a i kobieta mu zrobiła smakowite pierożki, więc nie przegadasz.

Nałożył na talerze.

- No to jemy, smacznego.
- Smacznego. – odpowiadam – Może nie takie najgorsze. – myślę sobie i przybieram słodki uśmiech.

Widzę jak mu mina rzednie, zjadł jednego, zjadł drugiego, trzeciego już nie zdzierżył. Boże święty, ja się do kuchni nie nadaję. Jeszcze kogoś kiedyś otruję, mnie stąd trzeba eksmitować. Albo lepiej – sama wyemigruję. Skosztowałam. Brrr.. sama sól, ciasto jak kamień.

- Yyy, Kochanie... Nie pogniewasz się jak damy to Stefanowi? – pyta delikatnie. – Zrobię kanapki.

To się Stefan dziś naje.
A ja siedzę, kroję pomidora i patrzę jak Stefanowy ogon merda z prędkością światła, gdy Artur nakłada mu do miski pierożki jego pani Natalii – mistrzyni kuchni. Już mi się łza w oku kręci, bo kto widział robić dwie godziny jedzenie dla psa. Kto to widział mieć przepis jak dla pięciolatka i spieprzyć. Boże, co ze mnie za kobieta, że na obiad już trzeci raz w ciągu tygodnia musimy jeść kanapki. Pociągam nosem nieelegancko, wstaję robię herbatę, to mi wychodzi jak nic. Artuś, złotko moje najbardziej cierpliwe i wyrozumiałe na tym świecie okrutnym, podchodzi i uświadamia, że to nic takiego. Na kanapki też ma ochotę.

- Ale – Głos mi mięknie, z nosa cieknie. Z oczu zresztą też, tylko co innego. – Ale chciałam zrobić Ci niespodziankę. – Zasadniczo zrobiłam. Takiej na pewno się nie spodziewał. – Odkrywam w myślach.
- No i co z tego Kochanie, że się nie udały. – Boże święty, jaki on jest kochany. - Zjemy kanapeczki z pomidorkiem.

Gdyby nie to, że mamy tylko pomidory, pewnie zjedlibyśmy również z serkiem, szyneczką, jakimś pasztecikiem drobiowym... Ale mamy tylko pomidory. Ach...jakie ja mam ostatnio przyziemne marzenia. Pasztecik, sen o Ibizie, jego skarpety na swoim miejscu, czyli w automacie.

- Pewnie przepis jakiś popieprzony. – Dodaje odkrywczo.

O tak, taka wersja zdarzeń mi odpowiada.
A potem każe się uśmiechnąć, bo jak nie to wyrzuci mnie przez balkon. I już, już! Bierze na ręce i pędzi ze mną do tych drzwi balkonowych, co się czasem zacinają. Bogu dzięki, zacięły się i teraz. Siedzimy sobie więc spokojnie z kanapeczkami, rozmawiamy oglądając telewizję i już życie nabiera kolorów. Tak jak cera moja według producentów kremu.

- Fajny nie? – Na ekranie po równiutkiej szosie mknie boski, ale to naprawdę boski samochód. Jaki nie mam pojęcia, ale Artur pewnie wie. – Jak myślisz?

Myślę, że trzeba by zrobić zakupy.

- Nie na nasze realia. - Jestem realistką. Takich dróg to moje oczy nie widziały chyba w całym życiu. Moje oczy również nie widziały sumy jaką należałoby na to cudko wydać. – Ale fajny. – Dodaję pocieszająco.

Wiem - zakupy przed korepetycjami, jak wrócę to zrobimy jakąś smakowitą kolacyjkę. Czternasta trzydzieści, trzeba by w takim razie zacząć się zbierać. Przebieram się, idę do łazienki.

- Nie widziałeś mojego tuszu?
- Czego?
- No tuszu!
- A po co miałby mi być twój tusz? – Typowe.

Czy ja podejrzewam go o to, że używał mojego tuszu? Nie. Pytam czy go nie widział. Czy nie może po prostu odpowiedzieć na moje pytanie?

- Widziałeś czy nie? – Krzyczę zniecierpliwiona z łazienki.
- No nie, nie rozumiem dlaczego miałbym go widzieć, skoro go nie używam. – Pewnie. Kremu przeciw zmarszczkom mimicznym też nie używa, a jakoś go wypatrzył na półce za perfumami, gdzie został skrzętnie schowany przeze mnie. – Ty masz bałagan.
- Skup się, małe, podłużne, niebieskie ze srebrnym napisem. Widziałeś? – Tłumaczę jak dziecku, bo nieraz przekonałam się, że mężczyźnie tak trzeba.
- A to. W szafce pod zlewem. – Odpowiada spokojnie.

I jak tu nie zwariować? A w ogóle to co mój tusz robi w szafce pod zlewem? I kto go tam dał? Ja na pewno nie, więc już jasna sprawa kto. I jeszcze udaje, że nie wie o co chodzi i gra na czas. Boże. Czy ja choć raz nie mogę wyjść z domu jak normalny człowiek?

- To ja lecę Arturku, wstąpię po drodze, zrobię zakupy.

Całus. Długi i namiętny, w końcu rozstajemy się na całe trzy godziny. Jezu, uwielbiam te usta. Nic nie smakuje tak jak one.

- Natuś... – Obejmuje mnie w pasie, a ja wiem co te ‘Natuś...’ znaczy.

Właściwie mogę pojechać następnym autobusem.


***


Jako, że następny dawno pojechał oraz, że perspektywa zakupów przeniosła się na po – korepetycjach, Arturek wspaniałomyślnie, a jakże odważnie, zaproponował bym wzięła jego auto. No to biorę, czemu by nie. Proszę bardzo. Przed wyjściem kazał uważać, powtórzył to ze sto dwadzieścia osiem razy. Wychodzę. Całus, uważaj, okej, pa, no pa, całus.

Jednak taki samochód, niezwykle przydatna rzecz, dziesięć minut - jestem na miejscu. Może to nie ten z telewizji, ale też jeździ. No... i też ma ładny kolor. I... i więcej podobieństw nie dostrzegam.


c.d. jednak n. ;)

Opublikowano
- Nie na nasze realia. - Jestem realistką. Takich dróg to moje oczy nie widziały chyba w całym życiu. Moje oczy również nie widziały sumy jaką należałoby na to cudko wydać. – Ale fajny. – Dodaję pocieszająco. jeżeli również odnosi się do widzenia, to sugeruję malutki remoncik:

- Nie na nasze realia. - Jestem realistką. Takich dróg to moje oczy nie widziały chyba w całym życiu. Moje oczy nie widziały również sumy jaką należałoby na to cudko wydać. – Ale fajny. – Dodaję pocieszająco.

podoba się, jak nie wiem, co
czekam na dalsze części

pozdrawiam
Opublikowano

Po ostaniej akcji, boję się cokolwiek pisać gdy nie jestem zbytnio zachwycony.

Zastanawiałem się gdzie to było? Może Deja Vu?, ale w końcu znalazłem.
Kiedyś w podróży z nudów kupiłem na stacji książeczkę : "Seks w wielkim mieście" na podstawie serialu. Kupuje wszysto co ma związek z filmem i tv (uczę się scenopisarstwa) i zauważam tu analogię - z tą różnicą, iż tam, nowojorskie kobiety są wyzwolone, ambitne, twoje opowiadanie, śmiem twierdzić, jest dylematem kury domowej, która w wolnych chwila sprawdza kartkóweczki.

Po lekturze twojego opowiadania nasuwa mi się jedna myśl: " Boże! Jakie kobiety są naiwne, prostolinijne i głupiutkie..." Na szczęście pozostaje wiara choćby w to, że nie wszystkie.
i mam dziwne przeczucie że w tym tekscie sama się z tego śmiejesz...Mam rację?

no i kilka nieprawdziwych danych oto jedna z nich:)

1) Tłumaczę jak dziecku, bo nieraz przekonałam się, że mężczyźnie tak trzeba. - To nie prawda. Nie trzeba.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


A jakaż to akcja, możesz mi przypomnieć?

Podchodzę do tego typu tematów z dużym przymróżeniem oka i w sumie ze sporym dystansem, i tak owszem, jest to swego rodzaju nieszkodliwa satyrka na przeciętną 'kowalską', i może w mniejszym stopniu, ale na przeciętnego 'kowalskiego' również.

Czy dylemat kury domowej? Kwestia gustu.
Pozdrawiam.

PS Cóż, nie inspirowałam się ' Seksem w wielkim mieście'.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Sobota; zaczynam odliczać dni bez Ciebie Bo ja kolejny raz nie mogę odnaleźć siebie. Coś we mnie siedzi, zaczyna mnie dręczyć Poczytam Twoje listy, żeby się nie męczyć. Tak wiele w nich ciepła, bo piszesz o miłości Pod Twoją nieobecność one są źródłem radości Sprawiają mi cudowną ulgę, kojąc moją duszę Więcej już nie napiszę, bo je czytać iść muszę.   Przy Tobie spędziłem najcudowniejsze życia chwile Było ich wprawdzie niewiele, ale aż tyle.... Dla mnie będzie najpiękniejszym snem Kiedy znów będziemy mogli spotkać się.
    • @Berenika97  Rozumiem. A moje osobiste doświadczenie jest takie- kiedyś puścił plotkę- ohydną nieprawdziwą i co? Jak udowodnić- hej nie jestem wielbłądem. Każda plotka ma to do siebie- że coś się przylepi. I jak z tym żyć? Wiem, sędzia dał sobie radę- wygrał nawet w Trybunale Praw Człowieka. Jest osobą publiczną więc musi  być z definicji gruboskórny, i zna prawo bardziej niż kto inny- (przepraszam za kolokwializm)- zwykły.   Jesteś zła albo coś- i co jak dalej się bronić? Bo ktoś nie mając nic- dowodów ot tak-  bo kogoś się może nie lubi. I co dalej?  A to się ciągnie- plotki i pomówienia uderzają i są. Przepraszam za osobiste wywody. A to co napisałam w odpowiedzi dla @Migrena nie jest doniesieniem medialnym- jest faktem. Aby nie być gołosłowną przytoczyłam linki- jak inaczej uczynić
    • Kto chce kochać poczeka  Z uniesionymi rękami    Śpiewając te kilka słów:   "Boże daj mi jeszcze dzisiaj  Trochę pięknej miłości"   Niech zapuka do moich drzwi  Przywitam ją z otwartymi ramionami    Jeszcze tego wieczoru...
    • @Berenika97 Bo musi się słuchać, oglądać i klikać - z tego leci kasa, Bo to co nas podnieca, to się nazywa kasa, a kiedy w kasie forsa, to sukces pierwsza klasa. Super solo na gitarze i saksofonie    
    • 1. Czy rzeka naszych dziejów gdziekolwiek zmierza? Nie kieruję nią, więc wieszczyć nie zamierzam. Ale patrzę za siebie w tył podręczników, Gdzie spisany bieg coraz wbrew do wyników: 2, Piszą tam wszędy, że Polski wewnętrzny stan Za powód jej zwycięstw i klęsk winien być bran; I z kim na geo-ringu przeciwnikiem To bez znaczenia i nic tego wynikiem. – Lecz wbrew: Na mapie Polska za Batorego, Za Władysława, za Zygmunta Trzeciego W innej proporcji jest do Rosji jak widać Niż za Króla Stasia,  – to się może przydać. – Może, bo „Historia magistra vitae est” [1] Kiedy pisze: co było i co przez to jest. Gdy odwraca uwagę od spraw istotnych Nie jest belferką dla państw spraw prozdrowotnych.   A trzeba by pilnie wyciągnąć wniosek „bokserski”, że po to ważą tych panów w rękawicach, żeby 1 zawodnik o wadze piórkowej nie walczył z 1 zawodnikiem o wadze superciężkiej, gdyż jak pouczał Izaak Newton „Siła równa się masa razy przyśpieszenie.” Więc dalej, że kiedy Rzeczypospolita mniej więcej utrzymywała swoją wielkość do r. 1772, to Rosja bardzo powiększała swoje terytorium wcale nie kosztem Rzeczypospolitej, ale tym samym zwiększając swoje możliwości i tzw. głębię strategiczną. Co by jeszcze dalej kazało wyciągnąć negatywny wniosek co do braku sojuszu Polski z sąsiadami Rosji na znanej w geopolityce zasadzie „Sąsiad mojego sąsiada jest moim przyjacielem.”, więc np. Chanatem Kazachskim (قازاق حاندىعى, istniał w latach 1465-1847 i podzielił los Rzeczypospolitej), Chanatem Dżungarskim (istniał w latach 1634-1758, który toczył wojny z Rosją w XVII i XVIII wieku), Chanatem Jarkenckim vel Kaszgarskim (istniał w latach 1514-1705.), Chanatem vel Emiratem Bucharskim (istniał w latach 1500-1920, i w końcu podzielił los Polski w starciu z ZSRR), Chanatem Chiwskim (Xiva Xonligi , istniejącym w latach 1511-1920, i w końcu podzielił los Polski w starciu z ZSRR), Chinami (których stosunki układały się dosyć pokojowo z wyjątkami, np. próbą powstrzymania ekspansji Rosji przez armię chińską w r. 1652 przy nieudanym oblężeniu gródka Arczeńskiego bronionego przez Jerofieja Chabarowa, który jednak po stopnieniu lodów wycofał się w górę Amuru oraz odstraszające kroki militarne w tym samym celu w latach 80-tych XVII w. cesarza Kangxi (panującego w latach panujący w latach 1661-1722.))  i Mongolią (która akurat wystrzegała się większych konfliktów z Rosją od XVI do XVIII w.). Nie wspominając o Chanacie Krymskim i Persji, z którymi Rzeczypospolita jakieś stosunki utrzymywała. Wniosku tego jednak lepiej nie wyciągać, bo takie wyciąganie prowadzi wprost do pytania o ewentualny sojusz azjatycki blokujący ewentualne agresywne poczynania Rosji, bo takiego ani nie ma, ani nawet prac koncepcyjnych.   3. Albo fraza „królewiątka ukrainne” Z sugestią: one Polski kłopotów winne, Latyfundiów oligarchów dojrzeć nie raczy, Konieczne, – tuż czyha wniosek, co wbrew znaczy!   A trzeba by pilnie wyciągnąć któryś z przeciwstawnych wniosków, że: a) Albo te latyfundia magnatów w I RP nie były takie złe, skoro i dzisiaj są latyfundia. Bo? – Np. taka jest właściwość miejsca, że sprzyja ono wielkim majątkom ziemskim. b) Albo, że dzisiaj na Ukrainie biegiem trzeba by przeprowadzić parcelację latyfundiów oligarchów.   Nasi lewicowi histerycy-historycy wniosku a) nie chcą przyjąć, bo przeszkadzałby im w lewicowaniu, (albowiem przecież nie w badaniu czy wykładaniu historii!). Wniosku b) zaś przyjąć nie chcą, bo zarówno by im utrudniał propagandę, jak i nie wydaje im się specjalnie bezpieczny (ci wszyscy pazerni a krewcy współcześni oligarchowie jeszcze by postanowili rozwiązać problem lewicowego histeryka), co zresztą może i słusznie, tyle, że wyjątkowo tchórzliwie.   PRZYPISY [1] Jest to cytat z „De Oratore” Cycerona.   Ilustracja: W żadnej książce opisującej historię wojen Rosji z Polską ani razu nie udało mi się zobaczyć porównania ich wielkości, tedy je sobie sam zrobiłem w Excelu.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...