Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

[sytuacja z perspektywy mebli]

Ona_Kot
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Ona_Kot

Ona_Kot

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zapach podkrada się, śliwki są takie, jak dawniej
te suszone i jadane w skrytości. Czekolada – gorzka,
gdyby ją rozgrzać miałaby kolor smoły. Prawdziwa.

Kroi chleb, powoli. Lewą ręką odgarnia natrętny
kosmyk włosów i myśl czy czeka. Udaje się nie mrugać,
kolejny raz. Wylewa tylko kawę jakby przez drżenie dłoni
od zawsze dobrze znajomych.

Przesunie kredens, żeby miejsce na ścianie zblakło
jak inne. Tylko jak wytłumaczyć, że każdy brak ma sens
i esencję i zapach – inny. My, meble, mamy już więcej dystansu,
oni tylko czasami śmierdzą. Wyrzucić stare.

Agnes

Agnes

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



w Z :)

próbuję to połączyć, narazie jakoś idzie powoli :)
coś w tym jest Kocico...chociaż mogłaś to lepiej, ale sza

może daj link do wiersza Włodzimierza?

pozdr. a

PS. kolejne wierszowane dialogi? hoho, co tu się narobiło na tym portalu :)
Samo zło

Samo zło

Opublikowano
Opublikowano

uf...jak to dobrze, że jesteś Kocie, choć trzeba szukać z lupą jak jakiejś perełki (niekoniecznie czarnej). wolę twoje odważniejsze teksty, bo ja uczulenie mam na lipskopodobne zwiewności, aczkolwiek sympatycznie. rozkręca się dość szybko, więc pewnie ciąg dalszy byłby genialny, a że nie ma dalszego ciągu czuję niedosyt. serdeczności nie-na-żart-e

Menkaure Semerkhet

Menkaure Semerkhet

Opublikowano
Opublikowano

Nie chcę być niemiły, ale kto tutaj nie tworzy TWA ??

Wiersz nie jest zły, do mnie nie przemawia, aczkolwiek mozna by się nad nim było zastanowić i go zanalizować w taki sposób, który by miał na mnie jakiś wpływ. Pomysł dobry - ciekawie jest zobaczyć siebie z perspektywy jakiegoś przedmiotu.
Podoba mi się plastyczność...

Samo zło

Samo zło

Opublikowano
Opublikowano

TWA? nie sądzę. przeważnie to jest tak, że jak ktoś dobrze pisze to dostaje przychylne komentarze, przykładem na to jest właśnie Ona Kot, jednakże wysyłając do lektury miałam na myśli calą wierszotekę, a nie ten akurat wiersz, który mssz nie jest szczytem ww. autorki. sorry Kocico za te pogadanki, serdeczności

Lady_Supay

Lady_Supay

Opublikowano
Opublikowano

Kocico, a tak w kwestii wiersza, to nie bardzo mi leży inwersja w I wersie - "zapach podkrada się". Bo gdyby było, np: "zapach podkrada się (jak?) cicho (itp)", byłoby oki, a tak jakoś mi dziwnie.
No i brakuje mi gdzieś przecinka w przedostatnim wersie:
"My, meble już mamy więcej dystansu, "
nie wiem, jak odebrać, czy: "My, meble, już mamy więcej dystansu, ", czy może: "My, meble już mamy, więcej dystansu,"
Poza tym (subiektywnie) oki.

Serdecznie.
su

Ona_Kot

Ona_Kot

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

dziękuję wszystkim za udział :]
a tak na marginesie: skąd się ta dyskusja do mnie przeniosła, Samo Zło -> możesz wyjaśnić?
ciekawam początków jak i ciągu dalszego (o ile były, jest ;] )

ukłony od strony kota
co się wcale nie miota

pozdrawiam

Ona_Kot

Ona_Kot

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Lady Supay: racja, racja
chyba zjadłam ten przecinek ;]

pozdrawiam

ps. ooo, tu ',' jest! już wędruje na miejsce

ps2. w kwestii inwersji: a jak się w ogóle można podkradać inaczej niż cicho?
jak się podkradamy głośno - to już są kpiny jakieś albo zabawa

pozdrawiam, powtórnie

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Gosława
      na litość boską

      Przez Gosława · Opublikowano

      @Gerber

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ja się na wsi wychowałam więc stąd wiem @Alicja_Wysocka dziękuję za tak długi i mądry komentarz  My kobiety bardzo często musimy udawać kogoś kim nie jesteśmy aby zadowolić osoby bliskie bądź te które nieustannie czegoś od nas oczekują  Bardzo męczące jest to na dłuższą metę  Pozdrawiam serdecznie @Natuskaa to prawda  Myślę że w każdej kobiece można znaleźć chociaż odrobinę tych nie zdecydowanym Ani  Pozdrawiam i dziękuję za komentarz
    • Bcmil
      Reinkarnacja

      Przez Bcmil · Opublikowano

      Dziś gwiazdy na niebie jak twoje źrenice świecą nieco jaśniej, zbiera się na burze. Czuję, jakbym znał cię całe swoje życie, całą wieczność wspomnień, choć może i dłużej.   Pierwszy raz twe oczy (choć pamięć nie sięga) widziałem gdzieś z hakiem czterysta lat temu. Wtedy to złączyła nas cicha przysięga - nie pamiętam treści, nie wiem jak i czemu.   Lecz nocy tej jakby wszystko zapłonęło: we mnie, w tobie, wokół - w jedno arcydzieło.   Może byłem jednym z turyńskich żołnierzy, ty zaś posadzoną na stosie skazaną. Spełniałem rozkazy, by mieć za co przeżyć, a ty czarowałaś - tak mi powiadano.   Gdy stanęłaś w ogniu obróciłaś głowę i spojrzałem wtedy prosto w twoje oczy. Wrzask spod twoich powiek odebrał mi mowę, bezgłos twego gardła ciepłe łzy wytoczył.   Kiedyś cię odnajdę - szeptałem do nieba - nawet w przyszłym życiu, gdy zajdzie potrzeba.   Po wieku czekania zmieniło się wszystko i w innym nas miejscu osadziły dzieje. Byłaś wtedy piękną rosyjską księżniczką, ja - klepiącym biedę moskiewskim złodziejem.   Spotkaliśmy się gdzieś pos murami Kremla i po styku spojrzeń poszłaś w swoją stronę. Księżnej nie przystoi miłość potajemna, mezalians odpada - i wszystko stracone.   Choć skradłaś mi serce, nie miałem nadziei - żyłaś pośród carów, zaś ja wśród złodziei.   Sto lat później inną baśń nam napisano, choć te same oczy zdobiły nam twarze. Na bruku paryża byłaś kurtyzaną, ja - spragnionym uczuć marsylskim pisarzem.   Nasza pieśń miłości trwała aż do rana, przez noc - jakby wieczność - od cienia wieczora. Ja byłem za głupi, a ty zbyt zmieszana. Pomyślałem z żalem: to jeszcze nie pora.   Moje marne serce zapłonęło wierszem. Żyliśmy noc jedną - nie mogliśmy więcej.   Tuż po Wielkiej Wojnie w lwowskim kabarecie ja pisałem teksty, ty grałaś na scenie. Rzucałaś spojrzenia skromnemu poecie, byłaś inspiracją, twórczym odkupieniem.   Przyszła wojna nowa - by zakończyć wszystkie, skryłem się w Warszawie, ty - gdzieś za granicą. Minęło powstanie - jednym krótkim błyskiem znalazłem się między gruzem a ulicą.   Lecz kiedy Warszawa w płomieniach już stała wspomniałem piosenkę, którą mi śpiewałaś.   Reszta jest już pewna - cała aż do teraz, lecz przyszłość wciąż płonie nadzieją karmiona, bo choć na tę chwilę tęsknota doskwiera, przeznaczenie żyje w istnień milijonach.   A każde rozstanie jest tylko chwilowe - spotkamy się znowu, może w innych ciałach, bo moja część duszy zna twoją połowę, i tysiące razy już ją pokochała.   Bowiem miłość nie zna czasu i tęsknoty - kocham cię na wieczność przez wszystkie żywoty.
    • Starzec
      Krótki wiersz o nas

      Przez Starzec · Opublikowano

      @Nata_KrukOtóż to :) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • Starzec
      Ta chwila

      Przez Starzec · Opublikowano

      byłaś chwilę a wieczność jakby w nas i w słowach a czyny tylko mitem bo czas zdanie swoje miał
    • Starzec
      Podsycenie

      Przez Starzec · Opublikowano

      @LeszczymMasz luz, który podziwiam, ale nie machaj na oślep ( żeby nie było, to nie krytyka) :)) tak mi się machanie skojarzyło:)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...